Είμαι το παιδί που νιώθει το κορμάκι του να εξαϋλώνεται απ'την πείνα
όπως και τ'αδελφάκια του σε τόσες ρημαγμένες γωνιές του κόσμου
και βλέπει τους γονείς του να ντρέπονται να το κοιτάξουν πια
και να σκέφτονται το φούντο απ'την ταράτσα ή τη ληστεία.
Αφού πρώτα ο κόσμος σας μάς λήστεψε τη ζωή.
Είμαι ο άρρωστος που σβήνει σαν χριστουγεννιάτικο κερί γιατί αδυνατεί να πληρώσει εισιτήρια εισόδου σε νοσοκομεία, νοσήλεια και φάρμακα ληγμένα και μη.
Είμαι το γερόντι που ψάχνει στα σκουπίδια σας για ένα πεταμένο ξεροκόμματο
και στήνεται παρά την ανημπόρια του απ'τα χαράματα στις ουρές της επιβίωσης
και κλαίει κάθε μέρα για την τύχη που του φυλάξανε στα γεράματα.
Είμαι ο άπορος, ο χρόνια άνεργος, ο απολυμένος, ο άστεγος, που συνωστίζεται στα συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ.
Είμαι η σάρκινη τροφή των εισπραχτικών τεράτων σας και των αναπτυξιακών σφαγείων σας.
Είμαι μια περιφερόμενη κατάθλιψη, μια ανοιχτή πληγή που την τρυπούν όλο και περισσότερο
με εξαγγελίες, απειλές, ψαλίδια και ρυθμίσεις. Ρυθμίσεις της ίδιας πια της κηδείας μου...
Πώς μπορείτε να μιλάτε για καλύτερες μέρες και χρονιές όταν εγώ πεθαίνω μπρος στα μάτια σας;
Πώς μπορείτε να νιώθετε ελεύθεροι με τόση σκλαβιά, με τόσα κελιά δυστυχίας ολόγυρά σας;
Δεν έχει πια σημασία αν έφταιξα κι εγώ, ούτε αν φταίξατε κι εσείς ούτε κι αν φταίτε ετούτη δω τη στιγμή. Τίποτα δεν έχει πια σημασία μέσα σε μια σκοτεινιά που τρεμοπαίζει και σβήνει σαν τα χαλασμένα ντιζαϊνάτα κινητά και τις βραχυκυκλωμένες πλάσμα οθόνες σας. Μαζί με την τελευταία πνοή μου πέφτει κι ολόκληρος ο σκουληκιασμένος οργανισμός. Μην μ'έχετε βάρος αφού δεν έχετε ίσως καν συνείδηση. Και μη λυπάστε για εμένα σαν τις φιλάνθρωπες κυριούλες σε κοσμικά γκαλά υπέρ των δεινοπαθούντων. Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το θάνατο. Όπως οι σκιές των ετοιμοθάνατων και των άδειων από κάθε ανθρώπινη σπίθα, που περνιούνται ακόμα για ζωντανοί και μακαρίζουν τις τύχες τους γι'αυτό.
Δεν θα σας δω καν στην κόλαση. Γιατί ήδη βρίσκεστε σ'αυτήν, τσουρουφλισμένα κι έτοιμα για λαμπάδιασμα έρμαια των σκυλιών και αρχιδαιμόνων της. Κι ας πασχίζετε να πείσετε ο ένας τον άλλο πως όλα θα πάνε από μόνα τους καλά κι ας υπάρχουν "ένα σωρό" απώλειες (αισθητές κυρίως ως ανώνυμα νούμερα σε φυλλάδες κι οθόνες), όπως εγώ και οι όμοιοί μου. Που κάποτε κάποιοι μπορεί να ήταν σαν κι εσάς...
Όσο ακόμη νομίζετε, και ξεγελάσατε κι εμένα, πως οι κολάσεις είναι μονόδρομοι...
Γιατί δεν είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου