Γνωρίζουμε την τοξικότητα των λέξεων...

Γνωρίζουμε την τοξικότητα των λέξεων. Γνωρίζουμε το διόλου σπάνιο αδιέξοδο και την περιοριστικότητα των ορισμών. Αλλά και των λεγόμενων αναγκαιοτήτων και ανησυχιών του σύγχρονου "Homo Securitus"...

Έχουμε καταλάβει ότι υπάρχουν έννοιες που δεν ερμηνεύονται μέσα από λεκτικά σχήματα, νοητικά επιδιωκόμενα άλματα που πασχίζουν να αποκτήσουν μορφή μέσω των γλωσσικών μηχανισμών. Είναι σαν να ζητάς να κατεβάσεις ένα αστέρι στη γη, χωρίς μάλιστα... να γίνεις στάχτη από τη λαμπρότητά του, αλλά να δηλώσεις και "κάτοχός του". Είναι κάποιες φορές σαν να θες να δώσεις ορισμό στα θαύματα της γέννησης και του θανάτου.

Από πού ερχόμαστε; Έχει κάποια βαρύνουσα σημασία αυτό τελικά; Κι αν ναι γιατί; Το τώρα είναι όλα τα λεφτά (χε χε! για εμάς αυτά που ξοδεύεις όσο πιο τρελά μπορείς- ελπίζουμε να μην σε πειράζει και τόσο ω! "θεϊκή πηγή "και να χαμογελάς με κοσμικής χροιάς νόημα...). 

Α..ναι! έχουμε και το "μετά", κάτι σαν μεταθανάτια δίκη με δικογραφία του "απολογισμού", της "σούμας" και αν συνεχίσει να απαιτείται "δουλειά στα καταναγκαστικά έργα"; άιντε φτου και πάλι από την αρχή στην "πλάνη της Ύλης" όπως δίδασκαν κάποιοι "σοφοί" τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στην Ανατολή... Βαρετό ακούγεται από τη μια, δικαιολογία εξαιρετική από την άλλη για να επαναλαμβάνεις τις ίδιες ή ελαφρώς παραλλαγμένες μαλακίες στην επίγεια επανεκκίνηση, αλλά και με λίγο "υποψιασμένο ψάξιμο" στα best sellers, σεμινάρια, διαλέξεις "εσωτερικής γνώσης" και "αυτοβελτίωσης"... Ή αποτελεί μία δικαιολογία αυτοπεριορισμού, για να τσιμεντώσεις την αέναη στιγμή (και τις αστείρευτες δυνατότητες) που σου αναλογεί και αντηχεί ως το επέκεινα... Με το θάψιμό της και εγκλεισμό σε κάποια παραληρηματική αυτο-απομόνωση "εφησυχασμού κι απαλλαγής από τα επίγεια" ή στη σέχτα-"αδελφότητα"-"εσωτερική σχολή" και τελικά στην κατάληξη σε ιδρυματοποίηση και πομπώδη μάλλον απόπειρα της απόδοσης σπουδαιότητας στον εαυτό και τους..."μύστες" του, αυτούς που "έχουν γνώση"...

 Και γιατί επιλέγουμε αυτό και όχι το άλλο και τι θα γινόταν αν...Ποιο είναι το περιτύλιγμα και ποια είναι η ουσία του φαινομένου και πόσο συχνά το πρώτο περνιέται για το δεύτερο; Έχει σημασία να ξέρεις ποιος είσαι και πού πας...Αλλά πώς ξέρεις τελικά ποιος είσαι, τι είσαι ή Δεν είσαι κι ας πίστευες το αντίθετο, τι θέλεις πραγματικά και αληθινά έξω από τις επιθυμίες-κάτεργα και τα ολέθρια τραγούδια Σειρήνων... Πώς θα "πιλοτάρεις" μέσα σε περιδινούμενες δίνες εξωτερικών καταστάσεων που σε παρασύρουν στην ορμή τους χωρίς να προλάβεις να καταλάβεις τι συμβαίνει, χωρίς να "κλωτσήσεις όπου βρεις", σπασμωδικά και επώδυνα τις περισσότερες των φορών, ή να αφεθείς μοιρολατρικά, χωρίς να έχεις μάθει να παραμένεις ήρεμος και στοχαστικός (κι άρα να μη γίνεσαι έρμαιο), ακόμη και όταν όλα πάλλονται με ταχύτητα και μοιάζουν να καταρρέουν... Και πώς ξέρεις ότι αυτή η διαδρομή είναι η σωστή να ακολουθήσεις όταν απορρίπτεις μια άλλη, με την καρδιά σου ίσως να σου φωνάζει για λάθος κατεύθυνση και εσύ να την αγνοείς... Και όταν κλείσεις για πάντα τα υλικά σου μάτια και απαλλαγείς από τη φτιαγμένη από χώμα και λάσπη σάρκα σου, γιατί κόβεσαι τόσο πολύ να ξέρεις πού θα πας; Γιατί να θες να εξασφαλίσεις και τη μεταθανάτια αποκατάστασή σου, ένα είδος μεταφυσικής ανασφάλειας που κατέτρεχε σαν στοιχειό και την υλική σου ανασφάλεια, μην επιτρέποντάς σου να ζεις στο τώρα...
Και ποιος μπορεί να πει λίγο πριν φύγει ότι τα μάτια του, όσο βρισκόταν εδώ κάτω, ήταν πράγματι ανοιχτά;

Πόσο αποκομμένοι είμαστε από την ορμή, τη ρευστότητα, το απρόβλεπτο, το πολύπλοκο δυναμικό σύστημα της ζωής και ζητάμε διαρκώς εγγυήσεις για ένα πιο..."ασφαλές μέλλον";... Αδυνατώντας έτσι να αδράξουμε το Παρόν... Ποιο είναι αυτό το επιτήδεια πολυμήχανο και φαφλατάδικο "εγώ", αυτό το "αρρωστάκι"  που όλο "θέλει" και φοβάται να γυρέψει τα..."επικίνδυνα", τα "άφταστα", αλλά και να πάψει να φλυαρεί ακατάσχετα για να κοινωνήσει στη σοφία της σιωπής; Ποια είναι αυτή η στρατιά από επελαύνοντα "εγώ" που θέλει να κάνει κουμάντο στα άλλα "εγώ", κι όλα μαζί είτε επαίρονται, είτε οργίζονται, είτε μυξοκλαίνε, είτε θρηνούν, είτε μισούν; Μήπως στην ουσία εχθρεύονται την... ίδια τη ζωή; Μια πολύ διαφορετική σε ποιότητα και δονήσεις και εκπλήξεις και ανακαλύψεις και θαύματα ΖΩΗ; 

Φυσικά και υπάρχουν "οδηγοί" στο δρόμο, αλλά και οι πιο σοφοί και ευφυείς είναι...τυφλοί...μπροστά στο κομμάτι αυτό της Σήραγγας, της διαδρομής που αναλογεί μόνο σε εσένα, στην "ιερή ατομικότητα", ακεραιότητα, υπερβατική και γεννεσιουργό φαντασία σου και την οξυμμένη κρίση και συνειδητότητα, με την πολύτιμη βοήθεια και των "οδηγών" και φυσικά των εμπειριών μέσα από δυσκολίες, δοκιμασίες και εμπόδια. 

Πόσο μεγάλη και δύσκολη να περιγραφεί με λέξεις είναι αυτή η χαρά όταν ανακαλύπτεις στο δρόμο και τους συνοδοιπόρους...

Και μήπως το άγχος και η αγωνία για την εγγύηση της προστασίας μας, αλλά και του εγκλεισμού της ίδιας της φύσης μέσα σε θεωρητικά μοντέλα ερμηνειών με την ψευδαίσθηση της σταθερότητας, μήπως είναι τελικά και η αιτία για πολλά δεινά, ολέθριες αστοχίες και παρανοήσεις;

Και τι είναι τελικά αυτή η... ζωή;

Ο Καζαντζάκης έγραφε στην Ασκητική του: "ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, τη μήτρα και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μνήμα. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή"
Ακόμα κι έτσι να είναι, για να είναι φωτεινό αυτό το "μεσοδιάστημα" ίσως πρέπει να απαλλαγούμε από τη σκλαβιά και μιζέρια της μεγάλης σημασίας που δίνουμε στις λέξεις και την ηχώ τους, από την τάση μας να ζούμε για το μέλλον δολοφονώντας το παρόν το δικό μας και των άλλων και από την οριοθέτηση του μεγάλου μυστηρίου μέσα σε περιοριστικά και πάντα ημιτελή κουτιά "σταθερών ερμηνειών".  Και να συντονιστούμε με τους στροβίλους της ζωής και αν χρειαστεί να λυγίσουμε στην πνοή τους. Αλλά χωρίς να ... σπάσουμε. Και θα βρούμε τον τρόπο να καβαλικέψουμε τους ανέμους, να καταλαγιάσουμε τις θύελλες, να γαληνέψουμε σε απάνεμα λιμάνια και να ανοίξουμε πανιά για θάλασσες και στεριές θαυμαστές και ρότες συναρπαστικές, άξιες να γίνουν αντικείμενα διήγησης και μνημόνευσης.
Και πώς θα αντιληφθούμε το Φως: Το διάχυτο παντού, έξω και μέσα μας κυρίως, όσο αναγεννιόμαστε εν ζωή και επικοινωνούμε με όλους τους πόρους μας με αυτό και τη θέρμη του και τη ζώσα πνοή του που δίνει πνοή στη δική μας. Θα γίνουμε κομμάτι και φορείς του, θα ταξιδέψουμε στις δέσμες του, αν αγνοούμε τη δύναμη της κάθε μοναδικής στιγμής; Αν δεν έχουμε ανοιχτά και οξυδερκή μάτια και καρδιά και μυαλό, αυτό που λειτουργεί τελικά όπως το αλεξίπτωτο κι άρα πρέπει να είναι ανοιχτό. (Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε αυτό το θαμπό, τρεμοπαίζον "φως" στα αναφερόμενα "τούνελ μεταθανάτιων εμπειριών", το θολό και αμφιλεγόμενο, κατάλοιπο υλικών αγκυλώσεων ίσως ενός πλέον υπολειτουργούντος εγκεφάλου ...)

Τελικά...πόσο τρέμουμε στην ιδέα της πτώσης από την (επίπλαστη, μη υπαρκτή στον κόσμο και τη Φύση) θεοποιημένη "ασφάλεια"; Αν θα πέσουμε και πώς θα πέσουμε και αν θα καταλήξουμε στα επείγοντα, στα αζήτητα, στη "σκοτεινή άβυσσο", αν και πόσο θα τσακιστούμε, αν και πόσο θα πονέσουμε, αν θα θεραπευτούμε και πόσο θα διαρκέσει και θα στοιχίσει η θεραπεία, αν έπρεπε να κάτσουμε στα αυγά μας ασφαλείς, αν...αν...
Ε! τότε όχι μόνο δεν θα υψωθούμε ούτε στο ελάχιστο, δεν θα έχουμε το μυαλό μας στους αιθέρες πατώντας γερά και στο χώμα συνάμα, όχι μόνο δεν θα καταφέρουμε να προεκτείνουμε τη συνειδητότητα και να διευρύνουμε την αντίληψή μας με όσα εκπληκτικά και ανατρεπτικά και μεταμορφωτικά συνεπάγονται τέτοιες καταστάσεις... Αλλά θα παραμείνουμε κάτι γλοιώδες ωσάν τους σκώληκες σερνάμενοι στο χώμα, τις λάσπες και τα σκατά. Που ίσως και κάποτε να ονειρευτήκαμε τη μαγική θέα από μια ψηλή απάτητη κορφή και θελήσαμε να μεταφέρουμε όση από αυτή τη μαγεία μπορούμε και στα χαμηλά όταν έρθει και πάλι η ώρα να κατεβούμε... 

ανιχνευτής

(Συμπέρασμα: Καυλώνω άρα υπάρχω!)