Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Η "μυστική γεωγραφία" μιας "άλλης" Ελλάδας


Όποτε βρίσκω την ευκαιρία "να την κάνω με ελαφριά πηδηματάκια" έξω από τους τοίχους της αστικής κονσέρβας, μ'αρέσει, όπως αυτές τις ημέρες, να ακολουθώ παράξενες διαδρομές, να συναντώ σε απόμερα μα μεγάλου φυσικού κάλλους μέρη παράξενους ανθρώπους, να ακούω τις ιστορίες τους (ίσως με εμπιστεύονται γιατί με θεωρούν και μένα παράξενο), να συλλέγω πολύτιμα στοιχεία από τις παραδόσεις και τη λαογραφία κάθε τόπου. Να περιεργάζομαι τη μυστική ιστορία του, τους θρύλους, τις φήμες που ακούγονται σαν ψίθυροι μη και τυχόν γίνουν αντικείμενο χλευασμού από τον "ορθολογιστικό πολιτισμό", που "απο-μάγευσε" στυγνά (αλλά ουδόλως απελευθέρωσε τελικά από προκαταλήψεις: κοινωνικού, φυλετικού, πολιτικού, ηθικολογικού τύπου) έναν κόσμο ο οποίος κάποτε βρισκόταν σε...άμεση επικοινωνία και συνδαλλαγή με το..."Άλλο". Σε μια μυστική γεωγραφία και μια αφήγηση-γέφυρα ανάμεσα στις..."πτυχές" παράλληλων πραγματικοτήτων. Γι'αυτό είναι χρήσιμο να κουβαλάς κι ένα "τεφτέρι" για να καταγράφεις όλους αυτούς τους θησαυρούς, τη "χαρτογράφηση" ενός εναλλακτικού σύμπαντος μέσα στο σύμπαν. Το δικό μου τεφτέρι είναι συχνά ένα laptop, μια και δεν αποποιούμαι τις ευκολίες της τεχνολογίας, η οποία καλό είναι ωστόσο να αποτελεί εργαλείο κι όχι αυτοσκοπό και "εξαρτησιογόνο ουσία"...

Τα παρακάτω τα είχα ακούσει πριν λίγα χρόνια από ένα Μυκονιάτη, όχι στη Μύκονο που δεν έτυχε να πάω ποτέ, αλλά σε ένα πανέμορφο δάσος που είχα κατασκηνώσει, απολαμβάνοντας την αίσθηση του ελεύθερου κάμπινγκ και την επαφή με άλλους ανθρώπους που είχαν την ίδια ιδέα με μένα. Στη συνέχεια είχα κάνει και μια μικρή επιβεβαιωτική έρευνα στο google και σε βιβλία, έντυπα και άρθρα ή μελέτες του είδους που μου αρέσει να συλλέγω και τα παραθέτω ως πολυ ενδιαφέροντα στοιχεία μιας Ελλάδας που δεν την ξέρουμε όσο νομίζουμε:


...κάτι περί Μυκόνου, που ίσως δεν το γνωρίζουν πολλοί. Το νησί αυτό δεν είναι μόνο ένα "καρναβαλίστικου τύπου" θερετρο με trendy και in (ή όπως αλλιώς προτιμάει να την χαρακτηρίσει η "νεοελληνική" γλώσσα) σαματά. Αλλά κι ένας τόπος ΠΟΛΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΝ ΔΟΝΗΣΕΩΝ, με αξιόλογες αρχαιολογικού ενδιαφέροντος εξερευνήσεις, γεμάτη γοητευτικούς ή τρομαχτικούς θρύλους που σε χαϊδεύουν σαν ανεμοψίθυροι ή σε αφήνουν άγρυπνο το βράδυ και έχει να σου πει αρκετές παράξενες ιστορίες αν τις ψάξεις και συ ο ίδιος να τις βρεις και να τις "ξετρυπώσεις". Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν πάνε εκεί και για τέτοιους λόγους ή μόνο γι'αυτούς, όταν καταλαγιάζει η καλοκαιρινή βαβούρα των "έξω καρδιών"

Κάποιοι αρκετά γνωστοί θρύλοι του νησιού (που μοιάζουν και παραλάσσουν με παρόμοιους σε ΟΛΗ την Ελλάδα), για όσους ασχολούνται με τέτοια θέματα, είναι και αυτοί, όπως τους (άκουσα) και βρήκα στο γούγλη για εσάς:
"Να θυμηθούμε και την παλιά συνήθεια των Mυκονιατών, που απέφευγαν να πηγαίνουν τις νύχτες στις ακρογιαλιές, γιατί πίστευαν πως θα τους άρπαζε η γοργόνα, όπως είχε κάνει με αμέτρητα όμορφα αγόρια και κορίτσια. Στη ρεματιά Pουσουνάρα, να θυμηθούμε τις Γιαλούδες, τις νεράιδες που εμφανίζονταν εδώ, για να πλύνουν τα άσπρα ρούχα τους και να τα απλώσουν στον ήλιο. Όμως ο θρύλος προειδοποιεί πως, αν δεις τις Γιαλούδες, αυτές εξαφανίζονται αμέσως παίρνοντας τη μορφή ανεμοστρόβιλου, που αν σε αγγίξει, γεμίζεις φουσκάλες και για να γιατρευτείς, χρειάζεται να πιεις αγιασμό και να κάνεις ευχέλαιο.Να θυμηθούμε και τις αμέτρητες ιστορίες για βρικόλακες, που οι Mυκονιάτες τους ονόμαζαν Bουρβουλάκους ή Bρουκολάκους και για να προστατευτούν από τις επιθέσεις τους χάραζαν στις πόρτες τους πεντάλφες. Κι αν υπήρχε η υποψία πως κάποιος νεκρός γινόταν Bουρβούλακας, τον ξέθαβαν αμέσως και πήγαιναν και τον έθαβαν στο νησάκι του Mπάου, έτσι ώστε να μη μπορεί να περάσει τη θάλασσα και να κάνει κακό στους ζωντανούς. Κι αν αντικρίσουμε τη μικρή νησίδα του Aϊ-Γιώργη, να θυμηθούμε το βρουκόλακα που είχε βασανίσει τους Mυκονιάτες, μέχρι που αυτοί κατάφεραν να τον παγιδεύσουν και να τον φέρουν εδώ για να τον κάψουν. Κι αν ξεμείνουμε κάποια νύχτα στη Μεγάλη Άμμο, να έχουμε το νου μας, γιατί εδώ τριγυρνά το Kαπετανάκι, ο νεαρός καπετάνιος που πέθανε και θάφτηκε στην ακρογιαλιά αυτή κι από τότε έγινε βουρβούλακας με αλογίσια πόδια."


βραχονησίδα "Νεκροθήκες"
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: αντίθετα με ότι πιστεύεται ομύθος των βρυκολάκων ή βουρκόλακων ή βουρβούλακων ή καταχανάδων (βλέπε Κρήτη) κλπ, ΔΕΝ ξεκίνησε από την Τρανσυλβανία. Αλλά από την...Ελλάδα! Επίσης, τέτοιες ιστορίες και πεποιθήσεις ανάλογες βρίθουν στη γειτονική Σερβία, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την καθημερινή ζωή των κατοίκων πολλών περιοχών! Ψάξτε να βρείτε τις ιστορίες που στοιχειώνουν και τα αινιγματικά Βρυκολακονίσια στο Αιγαίο, κοντά στην Αλόννησο, στα οποία από παλιά οι ψαράδες απόφευγαν να αποβιβαστούν ή να προσεγγίσουν. Επίσης η Σαντορίνη θεωρείται από παλιά κατ'εξοχήν "βρυκολακιασμένο νησί" ή φωλιά των πλασμάτων της νύχτας...


ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου