Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

To νηπιαγωγείο στην άκρη του γαλαξία (ή το είδος των αιώνιων εφήβων)






Ο Μπέρναρντ Σω είχε τονίσει στη θεατρική του παραβολή "Επιστροφή στο Μαθουσάλα"(1922) ότι αν και οι άνθρωποι ωριμάζουν σεξουαλικώς από την εφηβεία, εντούτοις παραμένουν ανώριμοι συναισθηματικά σε όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής τους. Σαν να κολλάνε στο στάδιο της εφηβείας και παραμένουν εκεί ως το θάνατο! Λες και, για να φτάσουν σε μια πλήρη συναισθηματική ωριμότητα και σε μια ανάλογη διανοητική ολοκλήρωση, θα τους ήταν απαραίτητη μια παρατεινόμενη, μια πολύ πιο μεγάλη διάρκεια ζωής. Και ο Ιρλανδός δραματουργός κατέληγε στο να προτείνει ως κατάλληλη ηλικία αυτή των...τριακοσίων ετών!

Χμ!
Ζούμε μέσα σε ένα "πλανητικό νηπιαγωγείο"  (να το πούμε κι έτσι), το οποίο βρίθει από ρομποτικούς αυτοματισμούς που κατευθύνουν αδιάκοπα την επίγεια πορεία των δίποδων νηπίων, υπερκαλύπτοντας τις ελάχιστες και παροδικές εκείνες αναλαμπές επαφής με έναν ανώτερο εαυτό ή με αυτό που θα μπορούσε και να προσδιοριστεί ως...υπερσυνείδηση! Ζούμε μέσα σε μια πλανητική γωνιά του γαλαξία που ξεχειλίζει από των ανήλικων κατοίκων της τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληπτικές τους εμμονές, το δογματισμό και τη μυωπική τους αντίληψη, από τα παιχνίδια διαστροφών και ολέθρου, από τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις, από τον παθολογικό φόβο και τη φονική εχθρικότητα των "νηπίων" προς ό,τι κι όποιον δεν καταλαβαίνουν. Κι άραγε αρκούν ακόμα και τρεις αιώνες για να βγει ένα είδος από την υπερπαρατεταμένη "καυλωμένη εφηβεία" του; Αυτό το στάδιο που έχει καταντήσει αβάσταχτο βάρος στις πλάτες των αιώνων του γήινου χρόνου (διότι ο χρόνος στο διάστημα ή το σύμπαν απέχει παρασάγγας ως έννοια και πραγματικότητα από αυτό που συμφώνησαν μεταξύ τους οι περισσότεροι γήινοι ότι ισχύει)  και να απαλλαγεί από τη νηπιακή του μωρία; Ώστε στο τέλος να φτάσει σε αυτή την ρημάδα την "ενηλικίωσή του", ως είδος! Και, ως κάτι σαν happy end στο story της Εξέλιξης, να καταφέρει  να οικοδομήσει μια ολοκληρωμένη και συμπαγή συλλογική προσωπικότητα.


Και πάλι χμ!

Μήπως τελικά πριν φτάσουμε στο "ευτυχές τέλος" προλάβει και...πορδίσει κάνας ήλιος και το ωστικό κύμα στείλει τους "αιώνιους εφήβους" στον απόπατο του γαλαξία;

Και μετά;
Μετά ο Γιαχβέ παρέα με τον Αλλάχ, αδελφωμένοι και ξαπλωμένοι κατάχαμα στον αιθερικό τους τεκέ, θα τραβάνε τζούρες από τον κοινό τους ναργιλέ, γεμάτο από υπολείμματα και αναθυμιάσεις αστρικών εκρήξεων, μήπως και κατεβάσουν καμία θεία έμπνευση. Και σκαρώσουν μια νέα γενιά κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν "τέκνων", ώστε να αναπληρωθεί το κενό.
 Ενώ ο Βράχμα στη δική του ουράνια κλίνη, φορώντας κόκκινες πιτζάμες και με τα τέσσερα κεφάλια του να ροχαλίζουν μακάρια, θα ονειρεύεται κάτι αλλοπρόσαλλα ανήλικα, μονίμως κακομαθημένα, κακότροπα και μίζερα κι ενίοτε μανιοκαταθλιπτικά έως και ψυχοπαθητικά πλάσματα. Που έπαιρναν τον εαυτό τους πάρα πολύ στα σοβαρά, ενώ (να θυμηθούμε εδώ και τον "τριπαρισμένο" Τομ Ρόμπινς) δεν αποτελούσαν παρά "μπιμπίκια στα οπίσθια της δημιουργίας". Αν και πολλά υποσχόμενα έως και απρόβλεπτα-μέχρι σημείου καρκινογένεσης κύτταρα στον οργανισμό της δημιουργίας αυτής...
Μια δημιουργία που με τη σειρά της αποτελεί κομμάτι μιας ευρύτερης δημιουργίας (ή συνολικής εικόνας) μέσα σε μια ακόμα πιο ευρύτερη δημιουργία...

Κι όποιος προλάβει...ας πιάσει τη νιρβάνα από την ουρά..!

https://youtu.be/ds4zKd3U_uk


Τελειώνοντας δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω για άλλη μία φορά (βλέπε Μία εκστατική επιθυμία...) τον "πολύ" Γουίλλιαμ Μπάρροουζ: "...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου