Όταν οι επιστημονίζοντες μιλούν για την τεχνητή νοημοσύνη, υποθέτουν ότι η «έξυπνη» πτυχή είναι κάτι που θα μπορούν να «σχεδιάσουν» χρησιμοποιώντας υλικό και κώδικα υπολογιστή. (LOL) Στην πραγματικότητα, ένα από τα δόγματα της υλιστικής επιστήμης είναι ότι τα μυαλά είναι περιορισμένα σε εγκεφάλους. Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι η συνείδηση είναι προϊόν νευρωνικής δραστηριότητας που εμφανίζεται στον εγκέφαλο. Στην συνέχεια, μεταφέρουν αυτή την υπόθεση στην τεχνητή νοημοσύνη, πιστεύοντας ότι αν μπορούν να κατασκευάσουν ένα σύστημα τόσο περίπλοκο όσο ο εγκέφαλος, μπορούν επίσης να «δημιουργήσουν» συνείδηση.
Επομένως, η πρωταρχική υπόθεση που τροφοδοτεί τις προσπάθειές τους για την κατασκευή ενός συνειδητού υπολογιστή είναι ότι η ύλη είναι πρωταρχική και η συνείδηση δευτερεύουσα. Νομίζουν ότι επειδή μπορούμε να κατασκευάσουμε την ύλη, πρέπει να είμαστε σε θέση να σχεδιάσουμε και την συνείδηση. (sic)
Ο Φράνσις Κρικ, ο διάσημος βιολόγος στον οποίο πιστώνεται ότι βοήθησε στην αποκρυπτογράφηση της ελικοειδούς δομής του μορίου του DNA, σίγουρα αυτό σκέφτηκε. Ο Φράνσις Χάρι Κόμπτον Κρικ (Francis Harry Compton Crick, Γουέστον Φάβελ, 1916 – 2004) ήταν Άγγλος μοριακός βιολόγος, βιοφυσικός και νευροεπιστήμονας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανακάλυψη της δομής του μορίου του DNA σε συνεργασία με τον Τζέιμς Γουάτσον, το 1953. Για την συνεισφορά τους αυτήν μοιράστηκαν το 1962 το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής με τον Μόρις Γουίλκινς. Έγινε μέλος του Τάγματος της Αξίας, μίας Στοάς περιορισμένου αριθμού μελών. Είπε λοιπόν:
«Εσείς, οι χαρές και οι λύπες σας, οι αναμνήσεις και οι φιλοδοξίες σας, η αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας και της ελεύθερης βούλησής σας, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συμπεριφορά ενός τεράστιου συνόλου νευρικών κυττάρων και των σχετικών μορίων τους… Αυτή η υπόθεση είναι τόσο ξένη στις ιδέες των περισσότερων ανθρώπων που ζουν σήμερα ότι μπορεί να ονομαστεί πραγματικά εκπληκτικό».
Ωστόσο, αυτή η υπόθεση (ότι ο εγκέφαλος δημιουργεί την συνείδηση) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις διδασκαλίες όλων σχεδόν των πνευματικών και φιλοσοφικών παραδόσεων που έχουν διαμορφώσει τον κόσμο μας κι όχι μονάχα των Ελληνικών. Σύμφωνα με αυτές τις παραδόσεις, η συνείδηση δεν είναι στον εγκέφαλο, ο εγκέφαλος είναι στην συνείδηση, το μυαλό δεν είναι στον κόσμο, ο κόσμος είναι στο μυαλό.
Πράγματι, η επικρατούσα επιστημονική σκέψη δεν βασιζόταν πάντα στον υλισμό. Αν και η μηχανιστική επιστήμη μπορεί να αναχθεί στον 17ο αιώνα, οι ιδρυτές αυτής της επιστήμης δεν συμφώνησαν με την ιδέα ότι τα μυαλά είναι περιορισμένα στον εγκέφαλο. έκαναν διάκριση μεταξύ του μηχανιστικού σώματος και, αυτό που υποστήριξαν ήταν ένα ασώματο ή, για να χρησιμοποιήσω έναν πιο επιστημονικό όρο, «μη τοπικό» και αθάνατο μυαλό.
Ο Rupert Sheldrake, είναι Βρετανός βιολόγος και συγγραφέας. Ανέπτυξε την υπόθεση της μορφικής αντήχησης με συναφή έρευνα και δημοσιεύσεις, σε θέματα σχετικά με την ανάπτυξη και συμπεριφορά των ζώων και των φυτών, την τηλεπάθεια, την αντίληψη και την μεταφυσική. Εργάστηκε ως βιοχημικός και κυτταροβιολόγος στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ από το 1967 έως το 1973 και ως κύριος φυτοφυσιολόγος στο International Crops Research Institute for the Semi-Arid Tropics έως το 1978. Αν και δημοφιλής στο αναγνωστικό κοινό του, κατηγορείται από τους γνωστούς κύκλους του ακαδημαϊκού λουκουματζίδικου κατεστημένου, που θεωρούν ότι το ερευνητικό του έργο συνορεύει με την σκέψη του κινήματος της Νέας εποχής, όπου και βρήκε θετική υποστήριξη, ιδιαίτερα από τον Ντίπακ Τσόπρα. Θεωρώντας την επιστήμη “ως ένα σύστημα μεθόδων για την διερεύνηση οποιουδήποτε θέματος επιδέχεται συστηματικής έρευνας” προσπαθεί να επεκτείνει την επιστήμη σε περιοχές έως τώρα αγνοημένες, καταραμένες. Εκτός των βιβλίων του, δημοσιεύει επιστημονικές μελέτες σε αρκετές περιοδικές εκδόσεις. Αυτός λοιπόν, ο καταξιωμένος βιολόγος και ερευνητής, το συνοψίζει καλά στο διαφωτιστικό βιβλίο του, Science Set Free:
“Η επιστημονική ορθοδοξία δεν ήταν πάντα υλιστική. Οι ιδρυτές της μηχανιστικής επιστήμης τον δέκατο έβδομο αιώνα ήταν δυϊστές χριστιανοί. Υποβάθμισαν την ύλη, καθιστώντας την εντελώς άψυχη και μηχανική, και ταυτόχρονα αναβάθμισαν τα ανθρώπινα μυαλά, κάνοντάς τα εντελώς αποκλίνοντα από την ασυνείδητη ύλη. Δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δύο, νόμιζαν ότι ενίσχυαν το επιχείρημα για την ανθρώπινη ψυχή και την αθανασία της, καθώς και αυξάνουν τον διαχωρισμό μεταξύ ανθρώπων και άλλων ζώων. Αυτός ο μηχανιστικός δυϊσμός αποκαλείται συχνά καρτεσιανός δυϊσμός, από το όνομα του Descartes (Des Cartes). Έβλεπε το ανθρώπινο μυαλό ως ουσιαστικά άυλο και ασώματο, και τα σώματα ως μηχανές φτιαγμένες από ασυνείδητη ύλη.”
Η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ή 11 ετών δεν συμμερίζονται την πεποίθηση ότι το μυαλό είναι περιορισμένο στον εγκέφαλο. πιστεύουν ότι επεκτείνεται στον κόσμο γύρω τους. Όπως σημειώνει ο Sheldrake, αυτό οφείλεται στο ότι, σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά δεν έχουν ακόμη προετοιμαστεί να υιοθετήσουν την «σωστή» άποψη, ότι οι σκέψεις και οι ιδέες βρίσκονται στο κεφάλι.
“Η επιστημονική ορθοδοξία δεν ήταν πάντα υλιστική. Οι ιδρυτές της μηχανιστικής επιστήμης τον δέκατο έβδομο αιώνα ήταν δυϊστές χριστιανοί. Υποβάθμισαν την ύλη, καθιστώντας την εντελώς άψυχη και μηχανική, και ταυτόχρονα αναβάθμισαν τα ανθρώπινα μυαλά, κάνοντάς τα εντελώς αποκλίνοντα από την ασυνείδητη ύλη. Δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δύο, νόμιζαν ότι ενίσχυαν το επιχείρημα για την ανθρώπινη ψυχή και την αθανασία της, καθώς και αυξάνουν τον διαχωρισμό μεταξύ ανθρώπων και άλλων ζώων. Αυτός ο μηχανιστικός δυϊσμός αποκαλείται συχνά καρτεσιανός δυϊσμός, από το όνομα του Descartes (Des Cartes). Έβλεπε το ανθρώπινο μυαλό ως ουσιαστικά άυλο και ασώματο, και τα σώματα ως μηχανές φτιαγμένες από ασυνείδητη ύλη.”
Η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ή 11 ετών δεν συμμερίζονται την πεποίθηση ότι το μυαλό είναι περιορισμένο στον εγκέφαλο. πιστεύουν ότι επεκτείνεται στον κόσμο γύρω τους. Όπως σημειώνει ο Sheldrake, αυτό οφείλεται στο ότι, σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά δεν έχουν ακόμη προετοιμαστεί να υιοθετήσουν την «σωστή» άποψη, ότι οι σκέψεις και οι ιδέες βρίσκονται στο κεφάλι.
Το ενδιαφέρον με την θεωρία του «μυαλού που περιορίζεται στον εγκέφαλο» είναι ότι, παρά το γεγονός ότι είναι η κυρίαρχη επιστημονική εξήγηση για την συνείδηση, υπάρχουν πολύ λίγα, έως καθόλου, στοιχεία που να την υποστηρίζουν. Πού είναι τα εξαιρετικά στοιχεία για τον υλιστικό ισχυρισμό ότι ο νους δεν είναι παρά η δραστηριότητα του εγκεφάλου; Δεν υπάρχει τίποτα.
Από την άλλη πλευρά, η ιδέα ότι ο Νους είναι «μη τοπικός», δηλαδή, δεν παράγεται από τον εγκέφαλο και δεν συνδέεται άμεσα με το σώμα, ταιριάζει περισσότερο με την πραγματική μας εμπειρία, αλλά και με τον τιτάνιο Αναξαγόρα.
Μορφογενετικά πεδία
Το 17ο αιώνα προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Ρενέ Ντεκάρτ η μηχανιστική θεωρία της ζωής σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν αποτελεί μια τεράστια μηχανή καθώς και καθετί που περιλαμβάνει μέσα του, όπως τα φυτά, τα ζώα, τα ανθρώπινα σώματα κλπ. Η προσέγγιση και η ερμηνεία του βασίζεται συνεπώς στις γνώσεις της κοινής Φυσικής και Χημείας. Όλα στο σύμπαν είναι κατασκευασμένα από ύλη, η δομή της οποίας ανάγεται σε μικρότερα και απλούστερα υλικά μέρη, τα άτομα.Παράλληλα με τη μηχανιστική φιλοσοφία μια αντίπαλη θεωρία γεννήθηκε στους κόλπους της Βιολογίας, γνωστή ως βιταλισμός ή ζωτικοκρατία.
Οι βιταλιστές θεωρούσαν, αντίθετα από τους μηχανιστές, ότι οι ζωντανοί οργανισμοί είναι πραγματικά ζωντανοί, εμψυχωμένοι από ζωτικές αρχές άγνωστες στους φυσικούς και τους χημικούς που μελετούν και δέχονται μόνο την άψυχη ύλη. Βέβαια οι επιστήμες της Φυσικής και της Χημείας από τότε έως σήμερα έχουν προχωρήσει κατά πολύ στις έρευνες και τις θεωρίες τους. Νέες ανακαλύψεις όπως η ύπαρξη των υποατομικών σωματιδίων, περισσότερο δονητικά σχήματα μέσα σε πεδία παρά απειρομικρά κομμάτια ύλης, η κβαντική θεωρία, η θεωρία του χάους και της πολυπλοκότητας, η «σκοτεινή» ύλη ή αντιύλη κ.ά. έχουν κλονίσει αρκετά την παρωχημένη πια άποψη της φυσικής πραγματικότητας.
Οι ακαδημαϊκοί όμως βιολόγοι μοιάζουν να αγνοούν ή να φοβούνται τα νέα αυτά ανοίγματα της επιστήμης και εξακολουθούν να στηρίζουν τις γνώσεις και την ερμηνεία του κόσμου στις παγιωμένες αντιλήψεις της παλιότερης Φυσικής. Απλώς δεν ακολουθούν τα ρεύμα προόδου. Δεν τους το επιτρέπουν οι Στοές και τα λαγούμια όπου έρπουν.
Μέσα σ’ αυτό το κατεστημένο ο σύγχρονος βιολόγος R. Sheldrake έρχεται να υψώσει μια διαφορετική φωνή. Αρχικά αναμοχλεύει ξανά την θεωρία των «μορφογενετικών πεδίων» που πρώτη φορά προτάθηκε την δεκαετία 1920 από τους αναπτυξιακούς βιολόγους και εμβρυολόγους. Η χρησιμότητα και η αναγκαιότητά της ήταν να εξηγηθεί ο τρόπος που αναπτύσσονται τα φυτά και τα ζώα.
Η θεωρία υποστηρίζει την ύπαρξη κάποιων πεδίων άγνωστης φύσης που λειτουργούν σαν αόρατα προσχέδια των μορφών. Τα μορφογενετικά πεδία είναι αυτά που ορίζουν και προσδίδουν τις μορφές στους αναπτυσσόμενους οργανισμούς, παίζοντας ένα μορφοποιητικό ρόλο ανάλογο με εκείνο του αρχιτεκτονικού σχεδίου στο χτίσιμο π.χ. ενός κτιρίου. Ο Sheldrake γενικεύει την έννοια αυτών των πεδίων σε «μορφικά πεδία», αναφέροντας την ύπαρξη ενός νέου, για την σύγχρονη επιστήμη, είδους πεδίων που ευθύνονται όχι μόνο για τον προσδιορισμό της μορφής αλλά και αυτό της συμπεριφοράς.
Πρόκειται, λοιπόν για πεδία που οργανώνουν οποιοδήποτε σύστημα τόσο στην μορφή όσο και την λειτουργία του. Κάθε σύστημα διαθέτει ένα τέτοιο πεδίο που ενώνει και συντονίζει τα διάφορα μέρη του, ώστε να δρα και να συμπεριφέρεται ως ολότητα. Έτσι, ένα σύστημα δεν είναι πια το απλό άθροισμα των μελών του αλλά κάτι παραπάνω, που γεννά μια άλλη ολοκληρωμένη οντότητα.
Συγχρόνως κάθε μέρος του συστήματος διαθέτει το δικό του μορφικό πεδίο, που αποτελεί τμήμα του συνολικού πεδίου, κομμάτι του μεγαλύτερου μορφικού πεδίου του συστήματος στο οποίο ανήκει. Έτσι, πλέκεται ένα «δίχτυ» από πεδία διαφόρων επιπέδων από το μικρότερο μόριο έως τους γαλαξίες και τα συστήματα γαλαξιών και δημιουργείται η ενότητα ολόκληρου του σύμπαντος, που υφίσταται πλέον ως ένας υπεροργανισμός. Στις θεωρίες των αρχαίων φιλοσόφων αυτό ακριβώς περιγράφεται με την έννοια της «Παγκόσμιας Ψυχής» ή της «Ψυχής του Κόσμου» (Anima Mundi). Τα μορφικά πεδία διαπερνούν και συγχρόνως περιβάλουν τους οργανισμούς. Χαρακτηρίζονται από ένα φαινόμενο που ο Sheldrake ορίζει ως μορφικό συντονισμό.
Κατά κάποιο τρόπο τα πεδία ενώνουν με αόρατους δεσμούς όλα τα μέρη που ανήκουν σ’ ένα σύστημα δημιουργώντας έτσι έναν κοινό χώρο εμπειριών και δράσεων. Κάθε μέρος του συστήματος συμμοιραζόμενο ένα τμήμα αυτού του ενοποιημένου πεδίου του συστήματος μπορεί και συντονίζεται με τα άλλα μέρη έχοντας «πρόσβαση» σ’ αυτό το κοινό χώρο, την κοινή δεξαμενή πληροφοριών. Έτσι, εμπλουτίζεται από τις εμπειρίες των άλλων μερών ή εμπλουτίζει την κοινή αυτή «τράπεζα» με τις δικές του εμπειρίες. Μοιάζει απόλυτα με την έννοια του συλλογικού ασυνειδήτου που εισήγαγε ο ψυχολόγος Καρλ Γιουνγκ.
Έτσι, οι οργανισμοί μαθαίνουν πιο εύκολα και γρήγορα όσα οι άλλοι έχουν ήδη μάθει, αφού ήδη έχει δημιουργηθεί το σχετικό μορφικό πεδίο με το οποίο από συγγένεια συντονίζονται και επηρεάζονται. Από αυτή τη θεωρία συνεπάγεται η επαναστατική άποψη της κληρονομικής μνήμης της φύσης καθώς και της κληρονομικότητας των επίκτητων ιδιοτήτων, με το πέρασμα των πληροφοριών σε συγγενικούς οργανισμούς διαμέσου των μορφικών πεδίων μέσα στο χρόνο και το χώρο. Ένα ενδιαφέρον φαινόμενο γνωστό ως «Νόμος του εκατοστού πιθήκου», φαίνεται να στηρίζει ακράδαντα την παραπάνω υπόθεση του Βρετανού βιολόγου.
Επίσης με βάση αυτή την θεωρία, ο Sheldrake αναθεωρεί τον Νου όπως τον γνωρίζει η σύγχρονη επιστήμη ως εκτεταμένο Νου, ο οποίος δεν περιορίζεται στο όργανο του εγκεφάλου. Είναι κάτι που τον διαποτίζει και τον περιβάλλει δημιουργώντας διανοητικά πεδία έξω από το υλικό σώμα. Ο Νους μας μπορεί να «αγγίζει» και να επηρεάζει το εξωτερικό περιβάλλον. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να ερμηνευτούν φαινόμενα όπως το κακό μάτι, η δύναμη του βλέμματος, η εμπειρία των φασματικών μελών, η τηλεπάθεια κλπ. Για όλα αυτά ο Sheldrake προτείνει διάφορα πειράματα που μπορούν κατά να αποδείξουν την ορθότητα των υποθέσεών του και που εκθέτει με πολύ αναλυτικό τρόπο στο βιβλίο του «Τα 7 πειράματα που θα αλλάξουν τον κόσμο».
Άλλα γνωστά έργα του είναι: «Η αναγέννηση της Φύσης», «Μια νέα Επιστήμη της ζωής» – το πρώτο βιβλίο του, «το καλύτερο υποψήφιο για να καεί νέο βιβλίο» σύμφωνα με τους επιστημονίζοντες – «Η παρουσία του παρελθόντος», «Κατοικίδια που ξέρουν πότε επιστρέφει ο ιδιοκτήτης τους». Νέο του έργο είναι «Η αίσθηση ότι σας κοιτάζουν – και άλλες όψεις του εκτεταμένου νου». Έχει παρουσιάσει πάνω από 60 εργασίες και αρκετά αποτελέσματα πειραμάτων.
Το πιο αξιόλογο για να αναφερθεί στοιχείο όσον αφορά στο Rupert Sheldrake, είναι η προσπάθειά του σε όλο του το έργο να δείξει για την αναγκαιότητα της επιστήμης να «ανοιχτεί» σε ένα νέο τρόπο σκέψης και δράσης. Οι μέχρι τώρα οι παγιωμένοι τρόποι δεν έχουν καταφέρει να λύσουν πάμπολλα επιστημονικά ερωτήματα ή πρακτικά προβλήματα της ζωής μας. Χρειάζεται μια νέα κατεύθυνση τόσο στην πράξη όσο και την θεωρία.
Η περαιτέρω έρευνα πάνω στις θεωρίες που προτείνει θα οδηγήσουν σε μια εντελώς νέα και πιο ολιστική αντίληψη του κόσμου και της ζωής που θα επιφέρει σημαντικές μεταβολές σε όλα τα επίπεδα, επιστημονικό, οικονομικό, κοινωνικό, οικολογικό, πολιτικό, πολιτιστικό, φιλοσοφικό, μεταφυσικό κλπ. Κυρίως οι άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν πως δεν έχουν το δικαίωμα, όπως τώρα κάνουν, να κατακτούν και να εκμεταλλεύονται την φύση όπως νομίζουν με μοναδικό κριτήριο το ανθρώπινο συμφέρον μεταχειριζόμενοι όλο τον υπόλοιπο κόσμο ως άψυχο και μηχανικό. Γενικά, ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης θα απομακρυνθεί από την υλιστική νοοτροπία και θα πλησιάσει περισσότερο στην αυτογνωσία και την σοφία επιτρέποντας στους ανθρώπους να ζήσουν σε αρμονία με την Φύση και τον εαυτό τους.
Άλλα γνωστά έργα του είναι: «Η αναγέννηση της Φύσης», «Μια νέα Επιστήμη της ζωής» – το πρώτο βιβλίο του, «το καλύτερο υποψήφιο για να καεί νέο βιβλίο» σύμφωνα με τους επιστημονίζοντες – «Η παρουσία του παρελθόντος», «Κατοικίδια που ξέρουν πότε επιστρέφει ο ιδιοκτήτης τους». Νέο του έργο είναι «Η αίσθηση ότι σας κοιτάζουν – και άλλες όψεις του εκτεταμένου νου». Έχει παρουσιάσει πάνω από 60 εργασίες και αρκετά αποτελέσματα πειραμάτων.
Το πιο αξιόλογο για να αναφερθεί στοιχείο όσον αφορά στο Rupert Sheldrake, είναι η προσπάθειά του σε όλο του το έργο να δείξει για την αναγκαιότητα της επιστήμης να «ανοιχτεί» σε ένα νέο τρόπο σκέψης και δράσης. Οι μέχρι τώρα οι παγιωμένοι τρόποι δεν έχουν καταφέρει να λύσουν πάμπολλα επιστημονικά ερωτήματα ή πρακτικά προβλήματα της ζωής μας. Χρειάζεται μια νέα κατεύθυνση τόσο στην πράξη όσο και την θεωρία.
Η περαιτέρω έρευνα πάνω στις θεωρίες που προτείνει θα οδηγήσουν σε μια εντελώς νέα και πιο ολιστική αντίληψη του κόσμου και της ζωής που θα επιφέρει σημαντικές μεταβολές σε όλα τα επίπεδα, επιστημονικό, οικονομικό, κοινωνικό, οικολογικό, πολιτικό, πολιτιστικό, φιλοσοφικό, μεταφυσικό κλπ. Κυρίως οι άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν πως δεν έχουν το δικαίωμα, όπως τώρα κάνουν, να κατακτούν και να εκμεταλλεύονται την φύση όπως νομίζουν με μοναδικό κριτήριο το ανθρώπινο συμφέρον μεταχειριζόμενοι όλο τον υπόλοιπο κόσμο ως άψυχο και μηχανικό. Γενικά, ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης θα απομακρυνθεί από την υλιστική νοοτροπία και θα πλησιάσει περισσότερο στην αυτογνωσία και την σοφία επιτρέποντας στους ανθρώπους να ζήσουν σε αρμονία με την Φύση και τον εαυτό τους.
Ο Sheldrake το έθεσε ως εξής:
“Κανείς δεν έχει δει ποτέ μια σκέψη ή μια εικόνα μέσα στον εγκέφαλο κάποιου άλλου ή μέσα στον δικό του. Όταν κοιτάμε γύρω μας, οι εικόνες των πραγμάτων που βλέπουμε είναι έξω από εμάς, όχι στο κεφάλι μας. Οι εμπειρίες μας από το σώμα μας βρίσκονται στο σώμα μας. Τα συναισθήματα στα δάχτυλά μου είναι στα δάχτυλά μου, όχι στο κεφάλι μου. Η άμεση εμπειρία δεν υποστηρίζει τον εξαιρετικό ισχυρισμό ότι όλες οι εμπειρίες είναι μέσα στον εγκέφαλο. Η άμεση εμπειρία δεν είναι άσχετη με την φύση της συνείδησης: είναι η συνείδηση.”
Ο Sheldrake προτείνει μια θεωρία πεδίου του νου – ότι ο νους αποτελείται από πεδία, τα οποία παραμένουν μέσα στον εγκέφαλο και εκτείνονται πέρα από αυτόν. Αυτή η θεωρία φαίνεται πιο εύλογη από εκείνη της υλιστικής άποψης. Και, είναι ενδιαφέρον, όχι μόνο υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τα μυαλά εκτείνονται προς τα έξω στον χώρο, υπάρχουν επίσης στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τα μυαλά εκτείνονται προς τα έξω στο χρόνο.
Άλλωστε, σε ένα θεμελιώδες επίπεδο, όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με το παρελθόν μέσω των αναμνήσεων μας και συνδεδεμένοι με το μέλλον με τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Πού κατοικούν τέτοιες επιθυμίες, ελπίδες και όνειρα; Ως υλικά ίχνη μέσα στο κεφάλι μας; Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, τόσο πιο γελοίο σου φαίνεται.
Επιπλέον, η κβαντική θεωρία περιγράφει την συμπεριφορά των σωματιδίων ως κατανομές πιθανοτήτων, μοντελοποιημένες από την κυματική εξίσωση. Η ίδια η κυματική εξίσωση, ωστόσο, δεν είναι υλική, είναι μια μαθηματική αφαίρεση που περιγράφει μια σειρά από πιθανά αποτελέσματα. Και όπως μας διδάσκει η αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg, η φύση της πραγματικότητας δεν είναι συμπαγής, σταθερή και προσδιορίσιμη όπως υπονοεί ο υλισμός. Μάλλον, είναι αβέβαιη και, ως ένα βαθμό, «εύπλαστη».
Ο Sheldrake προτείνει μια θεωρία πεδίου του νου – ότι ο νους αποτελείται από πεδία, τα οποία παραμένουν μέσα στον εγκέφαλο και εκτείνονται πέρα από αυτόν. Αυτή η θεωρία φαίνεται πιο εύλογη από εκείνη της υλιστικής άποψης. Και, είναι ενδιαφέρον, όχι μόνο υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τα μυαλά εκτείνονται προς τα έξω στον χώρο, υπάρχουν επίσης στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τα μυαλά εκτείνονται προς τα έξω στο χρόνο.
Άλλωστε, σε ένα θεμελιώδες επίπεδο, όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με το παρελθόν μέσω των αναμνήσεων μας και συνδεδεμένοι με το μέλλον με τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Πού κατοικούν τέτοιες επιθυμίες, ελπίδες και όνειρα; Ως υλικά ίχνη μέσα στο κεφάλι μας; Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, τόσο πιο γελοίο σου φαίνεται.
Επιπλέον, η κβαντική θεωρία περιγράφει την συμπεριφορά των σωματιδίων ως κατανομές πιθανοτήτων, μοντελοποιημένες από την κυματική εξίσωση. Η ίδια η κυματική εξίσωση, ωστόσο, δεν είναι υλική, είναι μια μαθηματική αφαίρεση που περιγράφει μια σειρά από πιθανά αποτελέσματα. Και όπως μας διδάσκει η αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg, η φύση της πραγματικότητας δεν είναι συμπαγής, σταθερή και προσδιορίσιμη όπως υπονοεί ο υλισμός. Μάλλον, είναι αβέβαιη και, ως ένα βαθμό, «εύπλαστη».
“Η μνήμη είναι νοητική ουσία και μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο συνειδητή. Δηλαδή αν και η μνήμη στην Φύση, μπορεί να μην είναι συνειδητή, είναι ωστόσο νοητική, πρόκειται για τον Ασυνείδητο Νου της Φύσης. Καθώς η Φύση εξελίσσεται, το Ασυνείδητο γίνεται Συνειδητό. Συνειδητοποιούμε πράγματα. Συνειδητοποιούμε μνήμες. Συνειδητοποιούμε την Νοητική ουσία της Φύσης. Το γεγονός πως η Φύση δεν είναι συνειδητή δεν σημαίνει ότι δεν είναι και νοητική. Η Φύση έχει μια νοητική διάσταση. Ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, ο ήλιος και τόσα άλλα πράγματα, έχουν μια νοητική διάσταση. Βρίσκονται όλα τους στην διαδικασία της συνειδητοποίησης της Νοητικής τους ουσίας. Όταν συνειδητοποιούν την μνήμη τους, όταν συνειδητοποιούν τον χρόνο, γίνονται ενεργητικές οντότητες από όπου απορρέουν νοητικά σύμπαντα, ιδέες, συναισθήματα και εσωτερικός κόσμος.
Και ο λόγος που γίνονται ενεργητικά όντα είναι ότι η διαδικασία της συνειδητοποίησης απελευθερώνει ενέργεια. Όπως όταν θυμηθείς μια βαθιά και κρυμμένη σου μνήμη, μπορεί να κλάψεις ή να γελάσεις. Έτσι κι όταν θυμηθείς την πηγή του κόσμου, την πηγή του εαυτού σου, συνδεθείς με την νοητική διάστασή σου, ενεργοποιείσαι. Η ενεργοποίηση αυτή είναι η απελευθέρωση της Νοητικής πνοής, δηλαδή εκείνου του στοιχείου σου όπου το Όλο ταυτίζεται με το μέρος και όλη η ενέργεια του μεταξύ τους χώρου και χρόνου βρίσκεται ενοποιημένη και αμείωτη. Δεν ελαττώνεται, δεν διασπάται σε ύψος, πλάτος και μήκος, σε χρόνο και χώρο. Όλο το Ον βρίσκεται στα μέρη του, τα χρονικά και τα χωρικά. Κι εκεί ο άνθρωπος είναι Θεός και αθάνατος.”
αποσπάσματα από το άρθρο " Μαγεύοντας τον Κακό Δαίμονα" του terra papers
ΣΥΝΔΕΣΗ: μορφογενετικά πεδία", το πνευματικό υπόβαθρο του φυσικού κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου