Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Καιρός να διεκδικήσουμε την ενηλικίωσή μας!




Aν ένας ουσιώδης σκοπός της ζωής είναι η διάνυση της πορείας που οδηγεί στην κατάκτηση της αυτογνωσίας, η οποία οδηγεί στην πραγματική μεταμορφωτική σοφία (γίγνεσθαι όχι φαίνεσθαι)...

Τότε η ανθρωπότητα, σε ανησυχητικά πολύ μεγάλη πλειοψηφία, βρίσκεται σ'ένα παρατεταμένο pause. Bρίσκεται κολλημένη σε μια ασταθή, γεμάτη διαταραχές νηπιακή ηλικία.
 Όπου τα πιο πολλά "νήπια", προκειμένου να γίνει το δικό τους, δεν διστάζουν να μεταχειριστούν κάθε μέσο σε βάρος των υπόλοιπων. Ακόμα και το πιο ύπουλο, το πιο μοχθηρό, το πιο φριχτό, το πλέον βάρβαρο...
 Και κλαίγονται κι οδύρονται όταν νιώθουν αδικημένα, δηλαδή αν δεν τους περάσει και δεν ικανοποιήσουν το πείσμα, την κάθε εμμονή. Και, ασφαλώς, δεν παραλείπουν να μεταθέτουν τις ευθύνες για την οποιαδήποτε παρατυπία ή ζημιά στους άλλους. Ή να αναθέτουν τις ευθύνες στους άλλους για σχεδόν οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο...

Κι αν σε κάθε "νηπιαγωγείο" υπάρχουν οι άγρυπνοι επιβλέποντες και οι αρμόδιοι "εκπαιδευτικοί"..

Τότε σ'ετούτο εδώ οι συγκεκριμένοι είναι σαφές (τουλάχιστον στα πιο ευφυή "νήπια") ότι μόνο το καλό των επιβλεπόμενων "εκπαιδευόμενων" δεν επιθυμούν! Αντίθετα, ευνοούν την αποβλάκωσή τους, τη δημιουργία και όξυνση διαφορών κάθε είδους μεταξύ τους, την τροφοδότηση εντάσεων κι εκρηκτικών καταστάσεων! Και μάλλον διασκεδάζουν με την ψυχή τους (που ΔΕΝ έχουν) με όλη την κατάντια, τα καμώματα και τις συνέπειές τους μεταξύ των νευρωτικών "ανήλικων τροφίμων"...

Δεν χρειαζόμαστε άλλο τους συμβουλάτορες και τους "ώριμους", τους "ρεαλιστές", τους "καινοτόμους" ή "δώρα φέροντες" οδηγούς των βημάτων μας στη ζωή! Για να μας νουθετούν, να μας λένε κάθε στιγμή τι και πώς να το κάνουμε, τι να πιστεύουμε, τι είναι ορθολογικό και τι δεν είναι, ποια "παιχνίδια" μας ταιριάζουν...

Καιρός να διεκδικήσουμε με πίστη στον εαυτό μας και τις δυνατότητές του την ενηλικίωσή μας! Με όλες τις ευθύνες, τις εκπλήξεις, τους πόνους και τις ανακαλύψεις που της αναλογούν!


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου