Aν ένας ουσιώδης σκοπός της ζωής είναι η διάνυση της πορείας που οδηγεί στην κατάκτηση της αυτογνωσίας, η οποία οδηγεί στην πραγματική μεταμορφωτική σοφία (γίγνεσθαι όχι φαίνεσθαι)...
Τότε η ανθρωπότητα, σε ανησυχητικά πολύ μεγάλη πλειοψηφία, βρίσκεται σ'ένα παρατεταμένο pause. Bρίσκεται κολλημένη σε μια ασταθή, γεμάτη διαταραχές νηπιακή ηλικία.
Όπου τα πιο πολλά "νήπια", προκειμένου να γίνει το δικό τους, δεν διστάζουν να μεταχειριστούν κάθε μέσο σε βάρος των υπόλοιπων. Ακόμα και το πιο ύπουλο, το πιο μοχθηρό, το πιο φριχτό, το πλέον βάρβαρο...
Και κλαίγονται κι οδύρονται όταν νιώθουν αδικημένα, δηλαδή αν δεν τους περάσει και δεν ικανοποιήσουν το πείσμα, την κάθε εμμονή. Και, ασφαλώς, δεν παραλείπουν να μεταθέτουν τις ευθύνες για την οποιαδήποτε παρατυπία ή ζημιά στους άλλους. Ή να αναθέτουν τις ευθύνες στους άλλους για σχεδόν οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο...
Κι αν σε κάθε "νηπιαγωγείο" υπάρχουν οι άγρυπνοι επιβλέποντες και οι αρμόδιοι "εκπαιδευτικοί"..
Δεν χρειαζόμαστε άλλο τους συμβουλάτορες και τους "ώριμους", τους "ρεαλιστές", τους "καινοτόμους" ή "δώρα φέροντες" οδηγούς των βημάτων μας στη ζωή! Για να μας νουθετούν, να μας λένε κάθε στιγμή τι και πώς να το κάνουμε, τι να πιστεύουμε, τι είναι ορθολογικό και τι δεν είναι, ποια "παιχνίδια" μας ταιριάζουν...
Καιρός να διεκδικήσουμε με πίστη στον εαυτό μας και τις δυνατότητές του την ενηλικίωσή μας! Με όλες τις ευθύνες, τις εκπλήξεις, τους πόνους και τις ανακαλύψεις που της αναλογούν!Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου