Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ο εξουσιαστικός μύθος του «καλού βασιλιά»



" Γιατί το πρόβλημα και η λύση του δε βρίσκεται ποτέ στο ποιος είναι «καλός» ως πρωθυπουργός για να μας κυβερνήσει και στο ποιος καπιταλιστής είναι «υγιής» για να μας εκμεταλλευτεί και να μας πιει νομοταγώς το αίμα, όπως και στην εποχή της Φεουδαρχίας το πρόβλημα δεν ήταν στο ποιος ήταν «καλός» για βασιλιάς ή «υγιής» για φεουδάρχης. Κι όπως και τότε η λύση δεν βρισκόταν στο πρόσωπο αλλά στο αξίωμα και στην κοινωνικοοικονομική θέση και πιο συγκεκριμένα στην κατάργηση του όποιου βασιλιά και φεουδάρχη, «καλού» ή «κακού», έτσι και σήμερα η λύση δεν βρίσκεται στην απάντηση των καθεστωτικών ψευδοερωτημάτων «ποιος είναι καλός πρωθυπουργός» ή «ποιος είναι υγιής καπιταλιστής», αλλά στην κατάργηση των τάξεων και των όποιων καθεστωτικών αξιωμάτων, ώστε να μην υπάρχει έδαφος να τίθενται και τα όποια τέτοια ηλίθια ερωτήματα. "


Ο εξουσιαστικός μύθος του «καλού βασιλιά»


the_good_king
Καλά κρατούν στα μυαλά πολλών ανθρώπων, παρότι πεπαλαιωμένοι, αρκετοί εξουσιαστικοί μύθοι, προσαρμοσμένοι ανάλογα στις συνθήκες διαφόρων εποχών και πολιτευμάτων, από την εποχή της Φεουδαρχίας μέχρι σήμερα. Κι αν κάποτε οι μύθοι αυτοί αφορούσαν την επιθυμία και το αίτημα της άρχουσας τάξης να αναλάβει ένας… «καλός βασιλιάς» την διακυβέρνηση του κράτους της, προσαρμοσμένο στο σήμερα το σχετικό αίτημα αφορά την ανάδειξη στον πρωθυπουργικό «θρόνο» ενός «καλού» πρωθυπουργού και, συνήθως ως αξεσουάρ, μιας κυβέρνησης κατάλληλης να ικανοποιήσει αποτελεσματικότερα τα κυρίαρχα συμφέροντα. [Παρεμπιπτόντως, μέχρι και οι δικοί μας νεοναζί, ως αστικό κόμμα και συνάμα πολιτικo-εγκληματική συμμορία, αντέγραψαν χρυσαβγικώς και προέταξαν στο πρόγραμμά τους το σλόγκαν της Ναζιστικής Γερμανίας «Ein Volk, ein Reich, ein Führer» (ένα λαός, μια χώρα, ένας αρχηγός), ανακηρύσσοντας προφανώς τον αρχηγίσκο τους Μιχαλολιάκο ως τον καλύτερο φύρερ για την διακυβέρνηση του εκφασισμένου αστικοδημοκρατικού μας πολιτεύματος.]

Διάβασα σήμερα (17.11.2013) τους πίνακες με τα αποτελέσματα της τελευταίας έρευνας κοινής γνώμης που διενήργησε η εταιρία Alco κι ανάμεσά τους εκείνο που αφορούσε την απάντηση στο καθεστωτικό ψευδοερώτημα «Μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο ως πρωθυπουργό;». [«Καθεστωτικό», γιατί όποια κι αν είναι η απάντηση, είσαι υποχρεωμένος να επιλέξεις εντός των ορίων που σου επιβάλλει το ίδιο το σύστημα (τι να απαντήσει εκείνος που δε θέλει πρωθυπουργούς, κυβερνήσεις, πολιτικές εξουσίες…) και «ψευδοερώτημα», επειδή η απάντηση περιέχεται ήδη καθοριστικά στο ερώτημα (επίλεξε τον ένα ή τον άλλο, αν πεις «κανέναν» ή «κανέναν απ’ τους δύο» σημαίνει ότι «δεν ξέρεις ή δεν απαντάς»…). Κι αν αμφιβάλλει κανείς, ας κοιτάξει προσεκτικά την τρίτη στήλη των απαντήσεων στο σχετικό ερώτημα και θα δει ότι τέτοιες απορριπτικές απαντήσεις εντάχθηκαν στην κατηγορία «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ»… ] Το ερώτημα λοιπόν αυτό ήταν η αφορμή για να θυμηθώ τον μύθο του «καλού» βασιλιά.

Κάποτε (1910), η Πηνελόπη Δέλτα, προγιαγιά του πρωθυπουργού Σαμαρά, επηρεασμένη κι αυτή από τον παραπάνω μύθο κι από τα αστικά αιτήματα και τις καθεστωτικές ιδεοληψίες της εποχής της, εμπνεύστηκε και έγραψε το σχετικό «Παραμύθι χωρίς όνομα». Κι όπως μας ενημερώνει η Βικιπαίδεια «το “Παραμύθι χωρίς όνομα” γράφτηκε μακριά από την Ελλάδα και με μία τελείως ιδεατή εικόνα της στον νου της συγγραφέως του», η οποία, αν και ζούσε με την οικογένειά της μακριά απ’ τη χώρα (στην Αλεξάνδρεια και στη Δυτική Ευρώπη), συντάχθηκε αμέσως με τα αιτήματα του στρατιωτικού κινήματος στο Γουδί (1909), που χαρακτηρίστηκε «αστική επανάσταση» από κάποιους ιστοριογράφους.
«Πρόκειται», γράφει και πάλι η Βικιπαίδεια, «για ένα παραμύθι με φιλοσοφικά στοιχεία, αλληγορικό και ηθικό περιεχόμενο, και διδακτικό τόνο. Ακολουθεί τα προτεσταντικά πρότυπα, κυρίως τα αγγλικά και τα αμερικανικά ηθικοπλαστικά έργα της νεανικής λογοτεχνίας του τέλους του 19ου αιώνα, γεγονός που πιθανότατα οφείλεται και στην επίδραση που είχαν στην παιδική ηλικία της συγγραφέως οι δυτικοευρωπαίες γκουβερνάντες της», κάτι που δεν πρέπει να μας παραξενεύει, μια και τέτοιες επιρροές και γκουβερνάντες κατηύθυναν τα μυαλά των κορασίδων της άρχουσας τάξης.


9696200A

Πέρα, όμως, από τα όποια φιλοσοφικά, ηθικά και διδακτικά στοιχεία του παραπάνω παραμυθιού, νομίζω πως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα πολιτικά του μηνύματα, αφού όσα διέπραξε στη «χώρα των Μοιρολάτρων» του «παραμυθιού χωρίς όνομα» ο «κακός» βασιλιάς της (ονόματι «Αστόχαστος») θυμίζουν έντονα τα όσα διέπραξε και διαπράττει αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα ο δισέγγονος τής συγγραφέως και οι γαλαζοπράσινοι συνεργοί του, ως εκπρόσωποι των τραπεζιτών, της άρχουσας τάξης και του διεθνούς Κεφαλαίου. «Η ιστορία αρχίζει», γράφει η Βικιπαίδεια (λήμμα «Παραμύθι χωρίς όνομα»), «όταν ο Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Σε τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο. Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από τα γειτονικά βασίλεια, όπου βασιλεύουν ο “Εξάδελφος Βασιλιάς” και ο “Θείος Βασιλιάς”», δηλαδή όλο το εξουσιαστικό σινάφι των βρικολάκων της εποχής εκείνης.

Η λύση που προτείνει η συγγραφέας στο πρόβλημα είναι η κλασική της αλλαγής των προσώπων της πολιτικής εξουσίας, αυτή, άλλωστε, που μας προτείνει και σήμερα ο κάθε αστός της κάθε απόχρωσης. Έτσι, εκεί που στο βασίλειο της εξαθλίωσης του «παραμυθιού χωρίς όνομα» εμφανίζεται ως σωτήρας ο υιός του άρχοντα Αστόχαστου και καταφέρνει ως «καλό» βασιλόπουλο να σώσει από την καταστροφή την «χώρα των Μοιρολάτρων», στην Ελλάδα του σήμερα εμφανίζονται ως σωτήρες ο δισέγγονος της συγγραφέως με την ηρωική συγκυβερνητική συνοδεία του, αλλά και κάποιοι άλλοι επαμφοτερίζοντες πολιτικοί και αντίμαχοί του, που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν ως «καλοί» πρωθυπουργοί. Μόνο που μια τέτοια σωτηρία μέσω της εναλλαγής των αρχόντων (βασιλιάδων, πρωθυπουργών ή όποιων άλλων εξουσιαστών) είναι κατάλληλη για τα αστικά παραμύθια, ενώ για την αστική πραγματικότητα που ζούμε, όποιος ενδοσυστημικός «σωτήρας» εμφανίζεται είναι μόνο για να συνεχίσει, αν όχι για να διαιωνίσει την εκμετάλλευση και την εξαθλίωσή μας, ιδιαιτέρως όταν επικαλείται τη διάκριση των καπιταλιστών σε «καλούς» ή «υγιείς» και «κακούς» ή… «αρρώστους» (;). Γιατί το πρόβλημα και η λύση του δε βρίσκεται ποτέ στο ποιος είναι «καλός» ως πρωθυπουργός για να μας κυβερνήσει και στο ποιος καπιταλιστής είναι «υγιής» για να μας εκμεταλλευτεί και να μας πιει νομοταγώς το αίμα, όπως και στην εποχή της Φεουδαρχίας το πρόβλημα δεν ήταν στο ποιος ήταν «καλός» για βασιλιάς ή «υγιής» για φεουδάρχης. Κι όπως και τότε η λύση δεν βρισκόταν στο πρόσωπο αλλά στο αξίωμα και στην κοινωνικοοικονομική θέση και πιο συγκεκριμένα στην κατάργηση του όποιου βασιλιά και φεουδάρχη, «καλού» ή «κακού», έτσι και σήμερα η λύση δεν βρίσκεται στην απάντηση των καθεστωτικών ψευδοερωτημάτων «ποιος είναι καλός πρωθυπουργός» ή «ποιος είναι υγιής καπιταλιστής», αλλά στην κατάργηση των τάξεων και των όποιων καθεστωτικών αξιωμάτων, ώστε να μην υπάρχει έδαφος να τίθενται και τα όποια τέτοια ηλίθια ερωτήματα.


 To διαβάσαμε στον Άπατρι της Πάτρας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου