Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Η παγκόσμια πανούκλα της πολιτικής και μία σκιαγράφηση των καιροσκόπων και ψυχοπαθών της-σκυλιών της διεθνούς ελίτ


του ανιχνευτή

" Πολιτική είναι η διαυγής και αναστοχαστική δραστηριότητα που προβληματίζεται πάνω στους θεσμούς της κοινωνίας και ορίζει ως στόχο τον μετασχηματισμό τους" (Κ. Καστοριάδης)

Σωστά! Μόνο που αυτός ο ορισμός βρήκε την πιο πλήρη δικαίωσή του για 180 περίπου έτη στην αμεσοδημοκρατική Αθήνα, μέχρι την παρακμή που επήλθε στο πρότυπο της δημοκρατικής πόλεως μετά την ήττα του Πελοποννησιακού Πολέμου. Και η δικαίωση αυτή δεν αφορούσε μόνο τους εκάστοτε δημόσιους άρχοντες, ούτε και την υποχρεωτική συλλογική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της πόλεως, αλλά, και κυρίως, μια συγκεκριμένη νοοτροπία που όφειλε να διαπνέει όλους τους πολίτες. Εξού και ο αρχαιοελληνικός όρος "ιδιώτης" ( ο οποίος διασώθηκε στην αγγλική γλώσσα ως idiot, λέξη που σημαίνει τον...ηλίθιο!), που χαρακτήριζε με υποτιμητική σημασία εκείνους οι οποίοι δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Κάτι αδιανόητο για την πολιτική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων.

Πλέον τα πράγματα είναι πολύ-μα πάρα πολύ διαφορετικά (όπως ήταν τότε και σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας και είχαν πια εκφυλιστεί και στην Αθήνα της εποχής του Πλάτωνα, ο οποίος μισούσε θανάσιμα δήμο και δημοκρατία).

" Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά"
PAUL VALERΥ

Τι σημαίνει, λοιπόν, στις μέρες μας επαγγελματίας πολιτικός; (και όχι μόνο στη μεταπολιτευτική έως μνημονιακή Ελλάδα).
Σημαίνει τον πρώην, συνήθως, ανεπάγγελτο και νυν επαγγελματία της πολιτικής. Τον επαγγελματία της τιποτολογίας. Τον ανίκανο κι ατάλαντο, επί το πλείστον, χαρτογιακά και τη "σουπιά" που μονίμως μεταχειρίζεται διπλή γλώσσα και θολώνει τα κοινωνικά νερά.

 Οι τράπεζες είναι οι παρασιτικοί οργανισμοί που ξετινάζουν την παγκόσμια οικονομία και υποπρολεταριοποιούν τους πολίτες. Οι πολυεθνικές εταιρείες είναι οι βδέλλες που απομυζούν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό του πλανήτη και δηλητηριάζουν το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων. Και οι πολιτικοί είναι οι έμμισθοι μάνατζερ των παραπάνω στα κατά τόπους παραρτήματά τους, δηλαδή τα κράτη. Αυτοί που μετέτρεψαν την τέχνη άσκησης πολιτικής, πάνω και μέσα σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου, σε "μαύρη τέχνη"!

Οι παραπάνω "επιχειρήσεις" ανήκουν σε μια υπερεθνική ελίτ, χωρισμένης σε αντιμαχόμενες συχνά φατρίες, που θεωρούν την ανθρωπότητα τσιφλίκι και παιχνίδι τους και τους εαυτούς τους ανώτερο είδος.

 Το όλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι "δεξαμενές σκέψης" (τα λεγόμενα think tanks) με τα ινστιτούντα και λογής ιδρύματά τους, οι έχουσες παρεισφρήσει σε όλους τους τομείς  Μ.Κ.Ο. και, φυσικά, οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες με τη σωρεία παρακλαδιών και αιρέσεων, αποτελούν μηχανισμούς ελέγχου, αποπροσανατολισμού και αποδόμησης των ανθρώπινων μαζών και των όποιων δημιουργικών τους προθέσεων και δραστηριοτήτων. Και οι πολιτικοί αποτελούν τις δικλείδες ασφαλείας και τοποτηρητές αυτού του δικτύου ελέγχου!

Πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες. Άτομα, σε πάρα πολύ μεγάλη πλειοψηφία, με περίσσευμα ξετσιπωσιάς και με πλήρη απουσία αιδούς και παντελούς έλλειψης για οποιαδήποτε διάθεση κατανόησης των πραγματικών αναγκών και προβλημάτων των κοινωνιών, τις οποίες και εξαπατούν.
Η συμπόνια, η εκτίμηση κάθε αυθεντικής αξίας που νοηματοδοτεί τη ζωή, αποτελούν άγνωστες έννοιες γι'αυτούς, κι ας τις χειρίζονται τόσο ωραία στα λόγια.
Που (ειδικά αν ανήκουν σε συγκεκριμένες δυναστείες ή "τζάκια" ή έστω σε "φαμίλιες'" που "καλλιεργούνται" από την αόρατη ελίτ για αναρρίχηση των μελών τους στα δημόσια αξιώματα) εκπαιδεύονται από νωρίς. Στο να μην έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό και για την πιο ανήθικη απόφαση ή πράξη, ικανής να καταστρέψει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και να υπονομεύσει έως και το μέλλον των επερχόμενων γενεών! Και στο να μην έχουν προσκολλήσεις σε ιδανικά και έννοιες που πασάρονται για κατανάλωση στον όχλο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, νομιμότητα, ανθρώπινα δικαιώματα. Γι'αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσεστε όταν άλλα τους ακούτε να λένε τη μια στιγμή και εκ διαμέτρου αντίθετα να πράττουν την επόμενη, με χαρακτηριστική άνεση και ελαφρά τη καρδία. Ή να περνάνε με μεγάλη ευκολία από το ένα στρατόπεδο στο άλλο.


Ο Εμ. Ροΐδης έγραφε ότι οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τη χώρα " ως δορύκτητον χωράφιον προωρισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των ".

Και δεν είναι καθόλου σπάνιο, ούτε τυχαίο, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης να ευθυγραμμίζονται όταν απειλούνται τα συμφέροντά τους.
Κι όπως έλεγε κι ο Ανατόλ Φρανς: "η αντιπολίτευση αποτελεί κάκιστο σχολείο για το δημόσιο βίο. Οι πολιτικοί που εκπαιδεύονται σε αυτό υιοθετούν αντιλήψεις εντελώς αντίθετες απ'αυτές που πρέσβευαν πριν"
Κάτι που, βεβαίως, το έχουμε συχνά βιώσει και στην εγχώρια "πολιτική αυλή των θαυμάτων", με στελέχη της μεγαλοαστικής τάξης σε υπεύθυνα και νευραλγικά δημόσια πόστα, αφού πρώτα έκαναν "το αγροτικό τους" στο χώρο της αριστεράς. (Πρόσφατα βλέπουμε και στελέχη του "σοσιαλιστικού" εκτρώματος που ταλάνισε δεκαετίες τον τόπο να χτυπάνε την πόρτα της αντιπολιτευτικής αριστερής παράταξης που γλυκοκοιτάζει την εξουσία).

Ως πότε οι άνθρωποι θα εμπιστεύονται τις τύχες τους στα σκουληκιασμένα ή ύποπτα χέρια των αποβρασμάτων, των δημαγωγών, των οπορτουνιστών, των δολοπλόκων, των κοινωνικών νεκροθαφτών και θα φοβούνται να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη των εαυτών τους; Ανακαλύπτοντας και πάλι την πραγματική σημασία της "αρχιτεκτονικότερης των επιστημών" (Αριστοτέλης, "Ηθικά Νικομάχεια") πολιτικής και του λαμπρότερου τέκνου της, της άμεσης δημοκρατίας! Η οποία γνωρίζει και να φτιάχνει τους νόμους της και να είναι σε θέση να τους αμφισβητήσει, άρα να προσδιορίζει μια αληθινά αυτόνομη κοινωνία!

Εκτός κι αν η νοημοσύνη και η ψυχική κατάσταση της πολύ μεγάλης (έως και συντριπτικής;) πλειοψηφίας των πολιτών καθρεφτίζεται στο ποιόν των πολιτικών εκμεταλλευτών τους!
Οπότε όλοι παίρνουν αυτό που αξίζουν, αλλά, δυστυχώς, μαζί με τα πολλά ξερά καίγονται και τα λίγα χλωρά...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου