" Πολιτική είναι η διαυγής και αναστοχαστική δραστηριότητα που προβληματίζεται πάνω στους θεσμούς της κοινωνίας και ορίζει ως στόχο τον μετασχηματισμό τους" (Κ. Καστοριάδης)
Σωστά! Μόνο που αυτός ο ορισμός βρήκε την πιο πλήρη δικαίωσή του για 180 περίπου έτη στην αμεσοδημοκρατική Αθήνα, μέχρι την παρακμή που επήλθε στο πρότυπο της δημοκρατικής πόλεως μετά την ήττα του Πελοποννησιακού Πολέμου. Και η δικαίωση αυτή δεν αφορούσε μόνο τους εκάστοτε δημόσιους άρχοντες, ούτε και την υποχρεωτική συλλογική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της πόλεως, αλλά, και κυρίως, μια συγκεκριμένη νοοτροπία που όφειλε να διαπνέει όλους τους πολίτες. Εξού και ο αρχαιοελληνικός όρος "ιδιώτης" ( ο οποίος διασώθηκε στην αγγλική γλώσσα ως idiot, λέξη που σημαίνει τον...ηλίθιο!), που χαρακτήριζε με υποτιμητική σημασία εκείνους οι οποίοι δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Κάτι αδιανόητο για την πολιτική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων.
Πλέον τα πράγματα είναι πολύ-μα πάρα πολύ διαφορετικά (όπως ήταν τότε και σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας και είχαν πια εκφυλιστεί και στην Αθήνα της εποχής του Πλάτωνα, ο οποίος μισούσε θανάσιμα δήμο και δημοκρατία).
" Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά"
PAUL VALERΥ
Τι σημαίνει, λοιπόν, στις μέρες μας επαγγελματίας πολιτικός; (και όχι μόνο στη μεταπολιτευτική έως μνημονιακή Ελλάδα).
Σημαίνει τον πρώην, συνήθως, ανεπάγγελτο και νυν επαγγελματία της πολιτικής. Τον επαγγελματία της τιποτολογίας. Τον ανίκανο κι ατάλαντο, επί το πλείστον, χαρτογιακά και τη "σουπιά" που μονίμως μεταχειρίζεται διπλή γλώσσα και θολώνει τα κοινωνικά νερά.
Οι τράπεζες είναι οι παρασιτικοί οργανισμοί που ξετινάζουν την παγκόσμια οικονομία και υποπρολεταριοποιούν τους πολίτες. Οι πολυεθνικές εταιρείες είναι οι βδέλλες που απομυζούν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό του πλανήτη και δηλητηριάζουν το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων. Και οι πολιτικοί είναι οι έμμισθοι μάνατζερ των παραπάνω στα κατά τόπους παραρτήματά τους, δηλαδή τα κράτη. Αυτοί που μετέτρεψαν την τέχνη άσκησης πολιτικής, πάνω και μέσα σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου, σε "μαύρη τέχνη"!
Οι παραπάνω "επιχειρήσεις" ανήκουν σε μια υπερεθνική ελίτ, χωρισμένης σε αντιμαχόμενες συχνά φατρίες, που θεωρούν την ανθρωπότητα τσιφλίκι και παιχνίδι τους και τους εαυτούς τους ανώτερο είδος.
Το όλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι "δεξαμενές σκέψης" (τα λεγόμενα think tanks) με τα ινστιτούντα και λογής ιδρύματά τους, οι έχουσες παρεισφρήσει σε όλους τους τομείς Μ.Κ.Ο. και, φυσικά, οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες με τη σωρεία παρακλαδιών και αιρέσεων, αποτελούν μηχανισμούς ελέγχου, αποπροσανατολισμού και αποδόμησης των ανθρώπινων μαζών και των όποιων δημιουργικών τους προθέσεων και δραστηριοτήτων. Και οι πολιτικοί αποτελούν τις δικλείδες ασφαλείας και τοποτηρητές αυτού του δικτύου ελέγχου!
Πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες. Άτομα, σε πάρα πολύ μεγάλη πλειοψηφία, με περίσσευμα ξετσιπωσιάς και με πλήρη απουσία αιδούς και παντελούς έλλειψης για οποιαδήποτε διάθεση κατανόησης των πραγματικών αναγκών και προβλημάτων των κοινωνιών, τις οποίες και εξαπατούν.
Η συμπόνια, η εκτίμηση κάθε αυθεντικής αξίας που νοηματοδοτεί τη ζωή, αποτελούν άγνωστες έννοιες γι'αυτούς, κι ας τις χειρίζονται τόσο ωραία στα λόγια.
Που (ειδικά αν ανήκουν σε συγκεκριμένες δυναστείες ή "τζάκια" ή έστω σε "φαμίλιες'" που "καλλιεργούνται" από την αόρατη ελίτ για αναρρίχηση των μελών τους στα δημόσια αξιώματα) εκπαιδεύονται από νωρίς. Στο να μην έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό και για την πιο ανήθικη απόφαση ή πράξη, ικανής να καταστρέψει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και να υπονομεύσει έως και το μέλλον των επερχόμενων γενεών! Και στο να μην έχουν προσκολλήσεις σε ιδανικά και έννοιες που πασάρονται για κατανάλωση στον όχλο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, νομιμότητα, ανθρώπινα δικαιώματα. Γι'αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσεστε όταν άλλα τους ακούτε να λένε τη μια στιγμή και εκ διαμέτρου αντίθετα να πράττουν την επόμενη, με χαρακτηριστική άνεση και ελαφρά τη καρδία. Ή να περνάνε με μεγάλη ευκολία από το ένα στρατόπεδο στο άλλο.
Ο Εμ. Ροΐδης έγραφε ότι οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τη χώρα " ως δορύκτητον χωράφιον προωρισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των ".
Και δεν είναι καθόλου σπάνιο, ούτε τυχαίο, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης να ευθυγραμμίζονται όταν απειλούνται τα συμφέροντά τους.
Κι όπως έλεγε κι ο Ανατόλ Φρανς: "η αντιπολίτευση αποτελεί κάκιστο σχολείο για το δημόσιο βίο. Οι πολιτικοί που εκπαιδεύονται σε αυτό υιοθετούν αντιλήψεις εντελώς αντίθετες απ'αυτές που πρέσβευαν πριν"
Κάτι που, βεβαίως, το έχουμε συχνά βιώσει και στην εγχώρια "πολιτική αυλή των θαυμάτων", με στελέχη της μεγαλοαστικής τάξης σε υπεύθυνα και νευραλγικά δημόσια πόστα, αφού πρώτα έκαναν "το αγροτικό τους" στο χώρο της αριστεράς. (Πρόσφατα βλέπουμε και στελέχη του "σοσιαλιστικού" εκτρώματος που ταλάνισε δεκαετίες τον τόπο να χτυπάνε την πόρτα της αντιπολιτευτικής αριστερής παράταξης που γλυκοκοιτάζει την εξουσία).
Ως πότε οι άνθρωποι θα εμπιστεύονται τις τύχες τους στα σκουληκιασμένα ή ύποπτα χέρια των αποβρασμάτων, των δημαγωγών, των οπορτουνιστών, των δολοπλόκων, των κοινωνικών νεκροθαφτών και θα φοβούνται να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη των εαυτών τους; Ανακαλύπτοντας και πάλι την πραγματική σημασία της "αρχιτεκτονικότερης των επιστημών" (Αριστοτέλης, "Ηθικά Νικομάχεια") πολιτικής και του λαμπρότερου τέκνου της, της άμεσης δημοκρατίας! Η οποία γνωρίζει και να φτιάχνει τους νόμους της και να είναι σε θέση να τους αμφισβητήσει, άρα να προσδιορίζει μια αληθινά αυτόνομη κοινωνία!
Εκτός κι αν η νοημοσύνη και η ψυχική κατάσταση της πολύ μεγάλης (έως και συντριπτικής;) πλειοψηφίας των πολιτών καθρεφτίζεται στο ποιόν των πολιτικών εκμεταλλευτών τους!
Οπότε όλοι παίρνουν αυτό που αξίζουν, αλλά, δυστυχώς, μαζί με τα πολλά ξερά καίγονται και τα λίγα χλωρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου