Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ένας αόρατος παγωμένος κήπος


Tο ποίημα που θα ακολουθήσει το είχα γράψει λίγο παλιότερα. Αφιερωμένο σε κάποιον που πήρε την πολύ σκληρή απόφαση να δραπετεύσει πρόωρα, από έναν κόσμο "απελπιστικά αταίριαστο με ευγενικές κι ονειροπόλες ψυχές", όπως συνήθιζε να λέει. Ψυχές σαν τη δική του. Που συντρίφτηκε σαν εύθραυστο άνθος από τους ισοπεδωτικούς τυφώνες της ασχήμιας, της χυδαιότητας, της στενοκεφαλιάς, της μικροψυχίας, της κακίας...
 Φυσικά και δεν επικροτώ αυτή την πράξη. Ετούτη την "περατζάδα" αξίζει να την παλέψεις, να συμφιλιωθείς με τα ελαττώματα και τα κουσούρια της, στο βαθμό που αυτό σε βοηθά να ανακαλύψεις πράγματα για σένα τον ίδιο και να έρθεις σε επαφή με εκείνη την εσωτερική δύναμη μέσα σου. Που όταν λάμψει σε όλη τη μοναδική της φύση, αποκτάει μεταμορφωτική ισχύ! Και για σένα και για τους γύρω σου!
Ο Ένοικος το'χει θέσει κάπως έτσι: Εσωτερικός ήλιος!
 Και κατά πόσο άραγε όλα αυτά έχουν σχέση και με αυτό που είχε πει ο Καζαντζάκης: " Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα ".
 Ωστόσο, καταλαβαίνω τη βουβή κραυγή του "δραπέτη" στον οποίο είναι αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα. Δεν ξέρω και δεν μου γίνεται έμμονη ιδέα αν απομένει κάτι που πηγαίνει κάπου καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό όμως που ξέρω είναι το εξής: ετούτος ο κόσμος δεν αντέχει άλλο τις απώλειες των ευγενικών κι ονειροπόλων ψυχών. Μαζί με αυτές φεύγει κάθε φορά κιένα κομμάτι από τη δική του ζώσα πνοή, που φυλλοροεί. Ακολουθώντας το πέταγμα εκείνων των ψυχών που θα τον έκαναν πιο υποφερτό και ενδιαφέροντα και ζεστό... με το να εστιάζουν στο δέος απέναντι στα μυστήριά του, στο θαυμασμό της φύσης του, στην ευγένεια, στη φιλία, στην αγάπη...

Αόρατος κήπος


Κρυφά κι εύθραυστα λουλούδια μέσα σ'έναν αόρατο κήπο.
Θλιμμένα και σταθερά ανοίγουν τα ματωμένα μπουμπούκια τους
κι εκτοξεύουν τα παγωμένα ξόρκια τους
που παραλύουν και καταργούν το χωρόχρονο.
Μια στυφή μυρωδιά ψηλαφίζει τα κύτταρα.
Μια εμμονή φυγής αποπλανά τις αισθήσεις.
Και μια ευγενική άρνηση για δεύτερη σκέψη,
ένας σιωπηλός απαλός χαιρετισμός
που σμίγει με του αόρατου χαμόγελου
τη γαλήνη πια.
Και να!
Κάνοντας νεύμα στο σπουργιτάκι*
μια νύμφη αέρινη περιμένει
λουσμένη στο λευκό το φως.

Κι εδώ, στην άλλη πλευρά
μια υπόσχεση που ψιθυρίζεται
για να παραδοθεί σ'εκείνον που πρέπει.
Δεν τέλειωσαν όλα αυτά που είχαμε να πούμε.
Να μας περιμένεις.
Θα τα ξαναπούμε.

ανιχνευτής

* το σπουργίτι σε σαμανικές κι όχι μόνο παραδόσεις θεωρείται ψυχοπομπός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου