"BOMB CITY" - Όταν μια κοινωνία βιαιοπραγεί, αδικεί και...δολοφονεί τον εαυτό της...

" H μικροαστική οικογένεια είναι η φάμπρικα παραγωγής εξουσιαστικών ιδεολογιών και συντηρητικών δομών" - ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ

"Αν αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο, τότε θέλω να ξυπνήσω"  - ΤΖΟΡΤΖ ΚΑΡΛΙΝ, δημοφιλής κι αντικομφορμιστής Αμερικανός κωμικός, του οποίου οι εκπομπές και τα σώου έγραψαν ιστορία.

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" -  Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "Bomb City"

Το 1997, στο  Amarillo του Τέξας, δολοφονείται ο νεαρός punk Brian Deneke από τον απόφοιτο λυκείου Cody Gates, ο οποίος αφού τον κυνήγησε και τον πάτησε (κυριολεκτικά τον διέλυσε) με το αυτοκίνητο του daddy, έχοντας καταναλώσει αρκετή ποσότητα αλκοόλ σε ένα πάρτυ συμμαθητών του, αυτά τα συνηθισμένα όπου όποιος πιει περισσότερο και κάνει τις πιο εξεζητημένες μαλακίες (δημοφιλής τρόπος διασκέδασης των αμερικάνικων κολλεγιόπαιδων) αποδεικνύει ότι δεν είναι "pussy" και "chicken" στην ομήγυρη των ομοϊδεατών του. Το έγκλημα του νεαρού αναρχικού και punk rocker και ταλαντούχου από πολλές απόψεις (λάτρη της ανάλογης μουσικής και της προώθησής της μέσω live στο στέκι με την ονομασία "Bomb City" που είχαν δημιουργήσει αυτός και η παρέα του) , ήταν διπλό:

Καταρχήν, η διαφορετικότητα της εμφάνισής του και του τρόπου έκφρασής του αποτελούσε κόκκινο πανί για όλους τους ευυπόληπτους, θρησκευόμενους πολίτες της κοινότητας και των πιστών τους αντιγράφων-τέκνων τους, που ήταν λάτρεις του ποδοσφαίρου και του σπασίματος κεφαλιών όποιων δεν τους έμοιαζαν. Δεύτερον, o Βrian έχοντας βιώσει και ο ίδιος στο παρελθόν  στο πετσί του την αναίτια βία των "υποδειγματικών παιδιών" της κοινωνίας, με μια μικρή παρέα (οπλισμένοι με ρόπαλα και αλυσίδες, είναι αλήθεια, αλλά λόγω συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής των προκλητικών αντιπάλων τους) πήγαν να εμπλακούν σε καβγά με μία μεγάλη ομάδα αποφοίτων του τοπικού λυκείου. Οι οποίοι και μετά από ένα ξέφρενο και βυθισμένο στις καταχρήσεις πάρτυ, είχαν επιτεθεί χωρίς κανένα λόγο και ξυλοκοπήσει  ομαδικά ένα νεαρό μέλος της παρέας των πανκ (όλοι εναντίον ενός, που τολμά να τους ζητήσει και το λόγο).

 Στη δίκη, ο Brian δολοφονείται για δεύτερη φορά σε μια δίκη-παρωδία, με τους ενόρκους να πείθονται από την ρητορική του δικηγόρου. Που με μαεστρική στρεψοδικία μετέτρεψε το θύμα σε δήθεν βίαιο θύτη που του...άξιζε ότι του συνέβη (!! επιστράτευσε ακόμη και στίχους από punk τραγούδια και τον ορισμό κατά γράμμα της λέξης "punk" από τα λεξικά, αλλά τον όρο "κοινωνικός ρατσισμός" αμέλησε να τον ψάξει!) και τον αμετανόητο θύτη σε θύμα. Ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, είχε ομολογήσει το έγκλημά του, όπως δεν έκρυψαν τίποτα και τα άλλα δύο παιδιά που ήταν στο αμάξι του ..." Ήταν γραφτό να συμβεί...Δώστε πίσω αυτό το παιδί στην οικογένειά του. Ο Cody Gates έκανε το σωστό!", τα λόγια του δικηγόρου προς τους φοβισμένους ενόρκους για την ύπαρξη νεαρών ατόμων που με τις επιλογές και το lifestyle τους απειλούν και προκαλούν τα χρηστά ήθη και την πολύτιμη αίσθηση ασφάλειας του πνιγηρού, αστικού μικρόκοσμού τους. Και ο στυγνός δολοφόνος καταδικάζεται, το 1999, σε δικαστική απλώς επιτήρηση, δίχως ούτε μια μέρα στη φυλακή για το έγκλημα της αφαίρεσης με δόλο μιας ανθρώπινης ζωής κι ένα πρόστιμο 10.000 δολαρίων (τόσο κόστιζε η ζωή του δολοφονημένου παιδιού!), το οποίο στο τέλος δεν το κατέβαλε κιόλας. Ώστε, ελεύθερος πια και ωραίος, να συναντήσει το πεπρωμένο του και να γίνει αστέρας του αμερικανικού ποδοσφαίρου!
Το αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης στα καλύτερά του!

"ΒOMB CITY": Μια, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, πάνω απ'όλα πολιτική ταινία, του 2017 κι ένα δριμύ κοινωνικό κατηγορητήριο του σκηνοθέτη Jameson Brooks. Στην ταινία επισημαίνεται και η εξόφθαλμα διαφοροποιημένη και σεξιστικά χυδαία συμπεριφορά των μπάτσων, όσον αφορά τις κοπέλες,  απέναντι στους πάνκηδες  και στην τοπική "φυσιολογική" μαθητιώσα νεολαία, που δεν πειράζει και τόσο αν επιδίδεται σε όργια καταχρήσεων και προκλητικού φερσίματος απέναντι στα..."κατακάθια" της τοπικής κοινωνίας...

 Αξίζει, για πολλούς λόγους, να ανακαλυφθεί απ'όσους δεν έχουν ακούσει ως τώρα κάτι για αυτή. Και δεν πειράζει καθόλου, το αντίθετο: είναι σημάδι υγείας!, αν νιώσει ο θεατής να κατακλύζεται από αγανάκτηση και θυμό...

 Η ταινία ξεκινά και κλείνει με τα λόγια του γνωστού "extreme" Αμερικανού μουσικού, ζωγράφου και ηθοποιού Marilyn Manson (που προφανώς είχε βιώσει και ο ίδιος από τα εφηβικά του χρόνια την εχθρική συμπεριφορά λόγω προσωπικού στυλ και τρόπου έκφρασης). Λόγια που επιλέξαμε, ως τα πλέον εύστοχα ως συμπέρασμα, για να κλείσουμε. Για μια Αμερική που ξέρει πολύ καλά να κατασκευάζει βίαιους θύτες και εκατόμβες θυμάτων και κακοποιά στοιχεία που αντιγράφουν ένα κακοποιό και υποκριτικό ως το μεδούλι κράτος, από την πολύ νεαρή κιόλας ηλικία. Και μια κοινωνία που ο διαχωρισμός σε "πατρίκιους και πληβείους" ξεκινά από τη σχολική κιόλας ηλικία, όπου η φτώχεια χλευάζεται ως "ανικανότητα" και δαιμονοποιείται (Με κουπόνια σίτισης ζουν εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στις ΗΠΑ), όπου μεταχειρίζεται ακόμα και τα μικρά παιδάκια ως εγκληματίες (Την έβαψες αν είσαι φτωχό παιδί με προβλήματα στη χώρα της "ελευθερίας": " Juvenile Court Fees Punish Children for Their Families’ Poverty ") και όπου...να διακινδυνέψουμε και μία ερμηνεία όσον αφορά τις αιτίες ενός μείζονος κοινωνικού προβλήματος στις UCA(=UNITED CORPORATIONS of AMERICA, για εμάς)...το ασύστολο και τρομαχτικά επώδυνο, συνεχές bullying στα σχολεία της, από τους "cool" και δημοφιλείς  προς τους πιο αδύναμους, μοναχικούς κι εσωστρεφείς, περιθωριοποιημένους και διαρκώς αντικείμενα χλευασμού και ποικίλων μορφών βίας μαθητές, δημιουργεί στο τέλος μοναχικούς, υπέρμετρα οργισμένους και διαταραγμένους και οπλισμένους εκδικητές... Οι οποίοι και ξεσπάνε δολοφονικά πάνω σε άδικους και δίκαιους, συμμαθητές και καθηγητές..! Ένας σκοτεινός φαύλος κύκλος..."Αμερική τι περίμενες; εσύ τους κατασκεύασες"... και συνεχίζεις απτόητη να το κάνεις!

Ας δούμε λοιπόν τι έχει να πει και το μεγάλης μουσικής αξίας "φρικιό" για τηναστική , με πήλινα θεμέλια, οικογένεια των UCA, στον επίλογο του εξαιρετικού "BOMB CITY":

ανιχνευτής

" Αυτή η ιστορία, που με ταρακούνησε πραγματικά: υπήρχε αυτό το παιδί, ένας έφηβος punk rocker, o oποίος κυνηγήθηκε από έναν λευκό κάγκουρα με την κάντιλακ του μπαμπά. Κι αυτό το αγόρι πέθανε επειδή έδειχνε διαφορετικό. Αυτός ο τύπος σκότωσε το παιδί και ξεκάθαρα είναι ένοχος, παραδέχτηκε και την ενοχή του, και μαντέψτε που βρέθηκε αυτός ο Αμερικανός αθλητής: στο κολλέγιο! Ξέρετε, οι ένορκοι ένιωσαν ότι άξιζε σε αυτό το παιδί να πεθάνει γιατί είχε αυτή την εμφάνιση. Κι όχι μόνο τον σκότωσαν, μετά στη δίκη τον σκότωσαν και πάλι, γιατί κριτίκαραν τον τρόπο ζωής του, γιατί δεν φόραγε κάποια γνωστή μάρκα μπλούζας και κυριλέ παντελόνια. Και μετά ο δολοφόνος χειροκροτήθηκε και στην αποφοίτηση γιατί ήταν αστέρας του ποδοσφαίρου. Το αμερικανικό όνειρο: δυνατό, φυσιολογικό. Οπότε ποιον να κατηγορήσουμε; Όλοι θέλουν να πουν 'υπάρχει πάρα πολλή βία σήμερα'. Ξέχασαν όλοι τον εμφύλιο πόλεμο, το Σαίξπηρ ή τη Βίβλο (εννοώντας, να εξηγήσω εγώ, ότι είναι ένα ανιστόρητο, γεμάτο εξόφθαλμες αντιφάσεις, εφιάλτες και άκρατη βία και ιστορίες γενοκτονίας άλλων λαών που γίνονται από τον "εκλεκτό λαό" με συμφωνία και παραίνεση του ίδιου του σαδιστή ιουδαιοχριστιανικού θεού- ένα βιβλίο γεμάτο θεόπνευστη φρίκη και αίμα απ'όπου απουσιάζει παντελώς η λέξη "χαρά"!). Η βία δεν είναι κάτι καινούργιο. Γι'αυτό σας έκανα την ερώτηση και το ανέβασα και στην ιστοσελίδα μου. Είπα 'είναι ψυχαγωγία για ενήλικους να σκοτώνουν τα παιδιά μας ή σκοτώνοντας τα παιδιά μας είναι διασκεδαστικό για τους ενήλικες;' Πιστεύω ότι είναι ένα είδος ερώτησης που πρέπει να κάνουμε στους εαυτούς μας σήμερα. Και ΝΑΙ, αναρωτηθείτε κάθε φορά που θα βλέπετε πεινασμένες κάμερες στον τόπο του εγκλήματος, ή σε κηδεία ή σε αεροπορικό ατύχημα. Καθόμαστε μπροστά από την τηλεόραση και είμαστε η τηλεόραση. Το ένα αντίγραφο κοιτάει το άλλο, αντίγραφο στο αντίγραφο. Τελικά γίνεται φωτοτυπία. Πόση κατάντια, δεν ξέρουμε ποιο ήρθε πρώτο. Και καταλήγουμε εδώ. "

Δείτε και αυτό, είναι πολύ αξιόλογο και καλύπτει μια ευρεία γκάμα ζητημάτων: Marilyn Manson Speech on Blame (ποιος φταίει;)- πατήστε το κουτάκι, δεξιά στην μπάρα του βίντεο για υπότιτλους στα αγγλικά- και γύρω στο 1΄μιλάει και για την ιστορία του Brian Deneke, απ'όπου και η παραπάνω μετάφραση: