Ο δικός μας χορός

 (Δεν είμαστε ούτε εργατικά μηρμυγκάκια στην υπηρεσία κάποιας αποικίας, ούτε ακριδούλες, ούτε βελάζοντα τετράποδα ζωντανά μαντρωμένα στη στάνη κάποιου μάγκα αρχιτσέλιγκα. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ! Είναι το πιο ιερό καθήκον η θύμηση ετούτης της γνώσης! Κι αν μας φράζει το δρόμο μια ελεεινή συμμορία από ανθρωπόμορφα κτήνη, με ασπίδα τα σιχαμερά ψωρομαντρόσκυλά τους, ας τους προειδοποιήσουμε με τον πιο ευγενικό τρόπο: "Είστε πολύ λίγοι και μικροί πια για εμάς! Ουστ!")

για εμένα, για εσένα, για εμάς!

Ο δικός μας χορός

Ο γέροντας που βρήκε καταφύγιο στο κακοτράχαλο βουνό,

απ'το παραθύρι της μοναχικής καλύβας,

εκπέμπει κύματα ευγνωμοσύνης στο ατίθασο συννεφάκι

που στον ορίζοντα λικνίζεται με αιώνια χαρά.

Το βοσκόπουλο αφήνει ελεύθερο να σκορπίσει το κοπάδι του αφεντικού 

και ροβολάει την πλαγιά με κάτι εκστασιασμένες κραυγές,

για να κοινωνήσει με τους χυμούς της άμπελου του Διονύσου.

Στη ρεματιά ο κυνηγός παρατάει τα πυρομαχικά του

για ν'ακολουθήσει η καρδιά του το φτερούγισμα του σμήνους,

παρασυρμένος κι αυτός σ'έναν ανείπωτο ρυθμό.

Που ο άνεμος απλώνει παντού 

σαν ψέκασμα της πιο λιγωτικής ελευθερίας.

Οι εργάτες στη φάμπρικα παρατάνε τα μασίνια να σκουριάσουν,

οι χαρτογιακάδες βάζουνε φωτιά στα κελιά των γραφείων,

οι οπαδοί αδειάζουν τις εξέδρες των γηπεδικών εκτροφείων

και τα μαθητούδια πηδάνε έξω απ'τα κάγκελα των σχολείων.

Για να σμίξουν τις πλατείες μαγεμένοι απ' τον πιο επικηρυγμένο σκοπό:

Αεεεέ! Αοοοό! Σήμερα οι λύπες δεν χωράνε στο εγερτήριο αυτό!

Αϊεεεέ! Αϊοοοό! Τίποτα δεν είναι μόνο του, τίποτα δεν μένει στατικό, τίποτα δεν είναι συνηθισμένο, τίποτα δεν παραμένει ίδιο! Και τίποτε δεν είναι νεκρό!

(Κανένας δεν μπορεί να μας πάρει την πιο ιερή έκσταση που μας δονεί! Και ο πιο ισχυρός δυνάστης είναι ανίσχυρος μπροστά στην πιο τρελή μας μέθη!)

ανιχνευτής