Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Η ταύτιση της "πατρίδας" με τη θρησκεία αποτελεί σοβαρό δείγμα παρακμής, πνευματικής και κοινωνικής...



του ανιχνευτή

...έχω την ισχυρή αίσθηση ότι το να συνδέει κανείς μέχρι και βαθμού απόλυτης ταύτισης την έννοια της πατρίδας με τη θρησκεία, αποτελεί μια τελείως λανθασμένη και μια πλήρως αυθαίρετη σύλληψη.
 Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πατρίδα περιλαμβάνει και τη θρησκεία, μαζί με το ιστορικό παρελθόν, τις μνήμες και τα μνημεία ενός λαού, τις μουσικές, γεύσεις και "οσμές" του, την τέχνη του και τα γενικότερα πολιτιστικά του "αποτυπώματα". Όπως εξακολουθούν να αποτυπώνονται και στο παρόν και δεν μηρυκάζουν κι αναμασάνε περασμένες εποχές χάριν ενός παρακμιακού στατικού παρόντος. Το ότι περιλαμβάνει και τη θρησκεία, κι όχι απαραίτητα μόνο μία, δεν σημαίνει επ' ουδενί ότι δεσμεύεται από αυτή ή πολύ περισσότερο ότι καθορίζεται από αυτήν. Όπως και δεν περιορίζεται η έννοια της πατρίδας από εδαφικές εκτάσεις, δηλαδή περιχαρακώσεις αντι-εξέλιξης των ανθρώπων.
 Άλλωστε η Ιστορία έχει υφανθεί και γραφτεί από τις μετακινήσεις λαών που μετέφεραν την έννοια της πατρίδας στα νέα εδάφη εγκατάστασης και σε νέα δεδομένα που συναντούσαν και έπρεπε να τα αντιμετωπίσουν και να προσαρμοστούν. Μετεξελισσόμενοι μέσα από τη βίαιη ή ειρηνική επαφή και μετέπειτα συνύπαρξη με τυχόν υπάρχοντες λαούς στα νέα εδάφη. Μέσα από τη ζύμωση με καινούργια στοιχεία, ήθη και αντιλήψεις και...θρησκείες. Μέσα από βήματα πολιτισμού συχνότατα επώδυνα, τόσο για τους νεοαφιχθέντες όσο και, κυρίως, για τους γηγενείς. Προσδιορίζοντας εκ νέου την αντίληψή τους για τον κόσμο και την ίδια την ταυτότητά τους.
 Επίσης η σύνδεση του πατριωτισμού με τη θρησκεία έχει εξυπηρετήσει κι εξυπηρετεί σε τόσες πολλές περιπτώσεις τις κρυφές ή ολοφάνερες ατζέντες των εξουσιαστών. Εκείνων δηλαδή που χρησιμοποιούν με προπαγανδιστική μαεστρία και υπουλία τους λαούς και υποδαυλίζουν τις φαντασιακές συλλογικές σημασίες, τα πάθη και τις αγκυλώσεις τους, ως αποτελεσματικότατα εργαλεία για την επίτευξη των στόχων τους. Που είναι η απόκτηση μαζικού ελέγχου, η καταστροφή της συνειδητότητας, η συγκέντρωση ολοένα και πιο ισοπεδωτικά κτηνώδους δύναμης, η ληστρική σώρευση του παραγόμενου πλούτου των λαών...
 Γιατί οι άνθρωποι ΔΕΝ γεννιούνται ανήμερα θεριά.
Εκπαιδεύονται εκφυλιστικά κι εχθρικά ως προς την αληθινή τους φύση, υποφέρουν μέσα στις τεχνητά στημένες κοινωνικές ανισότητες και προκαλούμενες θηριωδίες, αλληλοεξαπατώνται και εξαγριώνονται και μετατρέπονται σε άγρια θηρία. Η φυσική ροπή των ανθρώπων είναι η συμπόνια και η φυσιoλογική αλληλεγγύη μεταξύ τους. Οι παγκόσμιοι εξουσιαστές και κοινωνικοί διακορευτές και τα ιερατεία στη δούλεψή τους γνωρίζουν καλά αυτή την κρίσιμη αλήθεια. Κι εργάζονται μεθοδικά κι ακούραστα προς την πλήρη αποδόμησή της. Γι'αυτό και μισούν κάθε οργανωμένη και σοβαρή και εμπνευσμένη προσπάθεια κι εγχείρημα αλληλεγγύης και ειλικρινούς συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων. Και πολύ περισσότερο μεταξύ ολόκληρων κοινωνιών. Γιατί αυτά δεν είναι παρά η έμπρακτη έκφραση της απόπειρας κατανόησης του ενός για τον άλλο και γεφυρώματος των τεχνητών διαφορών τους-προϊόντα του ιστορικά θριαμβευτικού ως τώρα μότο του "διαίρει και βασίλευε". Και οι φατρίες της εξουσίας (μέρος των οποίων, αλλά όχι πια πρωτοκλασάτο-περισσότερο ως "βοηθητικό προσωπικό", είναι και η θρησκευτική εξουσία) ανατριχιάζουν και μόνο στη σκέψη μιας τέτοιας ποιότητας προσέγγισης...

 Γι'αυτό και ψάχνουν απεγνωσμένα σχεδόν και βρίσκουν τρόπους να συκοφαντήσουν τέτοιες προσεγγίσεις, να τις εκφυλίσουν εκ των έσω με την εισχώρηση των "πρακτόρων" τους ή πολιτικά στρατευμένων υπηρετών τους σε εκπορευόμενες από αυτούς ιδεολογίες κι άμα δουν τα σκούρα να τις καταστείλουν βίαια.
 Διότι απειλείται σοβαρά η εξουσία τους, που στηρίζεται στη συλλογική φαντασίωση της ακατανίκητης ισχύος των εξουσιαστών και στους πάμπολλους κατασκευασμένους τρόπους σκέψης και ζωής που οδηγούν στην απομάκρυνση κι αποξένωση και την εχθρικότητα μεταξύ των ανθρώπινων πληθυσμών.

Ως στείρα φαντασίωση και ιδεολογία μπορεί άνετα να ιδωθεί και η θρησκεία. Ειδικά όταν αυτή νομιμοποιεί τόσο έξυπνα και "αθώα" τη δουλική υποταγή σε "θεάρεστα ιδανικά" και τους άρχοντες-επίγειους φορείς και προστάτες τους. Οι οποίοι, ελέω και με "τη συνδρομή" ενός συμμαχικού θεού, καταπιέζουν τόσο πνευματικά όσο και υλικά τους ξεγελασμένους (και αποχαυνωμένους) πληθυσμούς. Τα γεράκια του πολέμου όταν εξαπολύουν τις ολέθριες λαοκτόνες στρατιωτικές επιθέσεις τους κατά της "τρομοκρατίας" ή δαιμονοποιημένων αντιπάλων, πάντα επικαλούνται και τονίζουν τη σύμφωνη γνώμη και βοήθεια του θεού στα αίσχη τους!

Με το φόβο, λοιπόν, του θεϊκού παντεπόπτη οφθαλμού-τιμωρού και της διαρκούς ενοχοποίησης του ανθρώπου, φιμώνεται και καταπνίγεται ό,τι πιο αυθεντικό και σύμφυτο με τη Φύση και τις αιώνιες χαρές της υπάρχει μέσα του.

Η ταύτιση της θρησκείας με την πατρίδα και τον πατριωτισμό είναι σα να πιστεύεις και δηλώνεις ξεδιάντροπα πως η δική σου οικογένεια είναι πιο καλή και άξια από την οικογένεια του Άλλου και με τη βούλα της θεϊκής εύνοιας. Κι άρα ο δικός σου θεός (ή πιο σωστά η ιδέα που έχεις σχηματίσει γι'αυτόν) είναι ανώτερος, είναι πιο...θεός από το θεό (ή τον κανένα θεό) του άλλου. Νοημοσύνη αμοιβάδας, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το σκληρό τους όνομα! Οπότε κι εσύ, ως οπαδός ενός θεού "premium quality", οφείλεις να θεωρείσαι ανώτερος απ'τον Άλλον, κατέχεις τις σωστές συνταγές ζωής, σου αξίζουν περισσότερα δικαιώματα (και σε πιο "προχωρημένη παράκρουση": στον Άλλον κανένα δικαίωμα) και νομιμοποιείσαι στο να τον περιφρονείς έως και να καταστρέψεις τη ζωή του...

Μια τέτοιας "ποιότητας" νοητική σύλληψη (ή πιο σωστά "αντι-σύλληψη") κυοφορεί και σπέρνει ολόγυρά της τους θλιβερούς καρπούς της κακίας και της μολυσματικής σαν επιδημία βλακείας. Που αυτά τα δυο πάνε μαζί συνήθως. Που με τη σειρά της εμπεριέχει, καθόλου σπανίως, την κυοφορία και το ξέρασμα στον κόσμο των χαμερπών καρπών του φασισμού. Που δεν αργεί να ανθίσει, αρχικά σε λανθάνουσα ίσως μορφή, σερνάμενος και υφέρπων. Μέχρι να πνίξει σαν παρασιτικό και τερατωδώς αναπτυσσόμενο αγριόχορτο κάθε τοπίο που βρίσκει στο διάβα του, μέσα στο μεγαλείο της βλακείας του και με τις ολέθριες επιπτώσεις του τόσο στον προσωπικό όσο και κοινωνικό βίο...

ΥΓ: Η καταδίκη του Φ.Λοΐζου ή "Γέροντα Παστίτσιου" (όσο κι αν κρίνει κανείς ως αποτυχημένο το λογοπαίγνιό του με το όνομα του μακαρίτη μοναχού) στηρίχτηκε σ'έναν απαρχαιωμένο νόμο που ξέθαψαν περί "βλασφημίας". Άραγε στα όσα ανέφερα στην ανάρτησή μου ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: Ο δρόμος είναι μακρύς, του «Γέροντα Παστίτσιου» (σχετικά με την υποκρισία, την κοινωνική και πολιτική νοοτροπία και "λογική" που διέρρεε τη δίκη αυτή και την τύφλωση της δικαιοσύνης απέναντι στα πολύ σοβαρά θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία) δεν συνιστούν βλασφημία; Σε βάρος τόσο των θεσμών όσο και της ανεξαρτησίας των λαών και της νοημοσύνης τους! Και αν η δικαιοσύνη είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα "βλασφημίας", δημόσιας αιδού και σεμνοτυφίας και προστασίας του ιερού της προσωπικότητας νεκρών ή ζωντανών, γιατί δεν συλλήφθηκαν, έστω εκ των υστέρων, βουλευτές της χρυσής αυγής, έξω απ'το θέατρο "Χυτήριο"; Νύχτα βίας με σταυροφόρους και Χρυσή Αυγή στο θέατρο Χυτήριο Όταν με παρέα ένα γελοίο σκοταδιστικό συρφετό  ρασοφόρων και θείτσων, προπηλάκισαν κι έβριζαν χυδαιότατα, και πλήρως απαξιωτικά, συντελεστές της παράστασης "Corpus Christi". Ή, αν δεν έγιναν απ'τους παθόντες μηνύσεις, γιατί η δικαιοσύνη δεν ζήτησε ευθύνη από τους επικεφαλείς των αστυνομικών που απλώς παρατηρούσαν και δεν προέβησαν σε καμιά σύλληψη; Χωρίς να "περιμένει" κράτος και δικαιοσύνη τη δολοφονία κάποιου ανθρώπου (Έλληνα βεβαίως, γιατί αλλοδαποί είχαν ήδη δολοφονηθεί από τους "θεοσεβείς πατριώτες") για να αποφασίσουν κάποτε να παρέμβουν...
 Αλλά η "ελευθερία της έκφρασης" σε κάποιες "δημοκρατικές" χώρες έχει σπόνσορες, ιεροεξεταστές, "μαγείρους" και...μπόλικη "πατριωτική σάλτσα".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου