του ανιχνευτή
...έχω την ισχυρή αίσθηση ότι το να συνδέει κανείς μέχρι και βαθμού απόλυτης ταύτισης την έννοια της πατρίδας με τη θρησκεία, αποτελεί μια τελείως λανθασμένη και μια πλήρως αυθαίρετη σύλληψη.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πατρίδα περιλαμβάνει και τη θρησκεία, μαζί με το ιστορικό παρελθόν, τις μνήμες και τα μνημεία ενός λαού, τις μουσικές, γεύσεις και "οσμές" του, την τέχνη του και τα γενικότερα πολιτιστικά του "αποτυπώματα". Όπως εξακολουθούν να αποτυπώνονται και στο παρόν και δεν μηρυκάζουν κι αναμασάνε περασμένες εποχές χάριν ενός παρακμιακού στατικού παρόντος. Το ότι περιλαμβάνει και τη θρησκεία, κι όχι απαραίτητα μόνο μία, δεν σημαίνει επ' ουδενί ότι δεσμεύεται από αυτή ή πολύ περισσότερο ότι καθορίζεται από αυτήν. Όπως και δεν περιορίζεται η έννοια της πατρίδας από εδαφικές εκτάσεις, δηλαδή περιχαρακώσεις αντι-εξέλιξης των ανθρώπων.
Άλλωστε η Ιστορία έχει υφανθεί και γραφτεί από τις μετακινήσεις λαών που μετέφεραν την έννοια της πατρίδας στα νέα εδάφη εγκατάστασης και σε νέα δεδομένα που συναντούσαν και έπρεπε να τα αντιμετωπίσουν και να προσαρμοστούν. Μετεξελισσόμενοι μέσα από τη βίαιη ή ειρηνική επαφή και μετέπειτα συνύπαρξη με τυχόν υπάρχοντες λαούς στα νέα εδάφη. Μέσα από τη ζύμωση με καινούργια στοιχεία, ήθη και αντιλήψεις και...θρησκείες. Μέσα από βήματα πολιτισμού συχνότατα επώδυνα, τόσο για τους νεοαφιχθέντες όσο και, κυρίως, για τους γηγενείς. Προσδιορίζοντας εκ νέου την αντίληψή τους για τον κόσμο και την ίδια την ταυτότητά τους.
Επίσης η σύνδεση του πατριωτισμού με τη θρησκεία έχει εξυπηρετήσει κι εξυπηρετεί σε τόσες πολλές περιπτώσεις τις κρυφές ή ολοφάνερες ατζέντες των εξουσιαστών. Εκείνων δηλαδή που χρησιμοποιούν με προπαγανδιστική μαεστρία και υπουλία τους λαούς και υποδαυλίζουν τις φαντασιακές συλλογικές σημασίες, τα πάθη και τις αγκυλώσεις τους, ως αποτελεσματικότατα εργαλεία για την επίτευξη των στόχων τους. Που είναι η απόκτηση μαζικού ελέγχου, η καταστροφή της συνειδητότητας, η συγκέντρωση ολοένα και πιο ισοπεδωτικά κτηνώδους δύναμης, η ληστρική σώρευση του παραγόμενου πλούτου των λαών...
Γιατί οι άνθρωποι ΔΕΝ γεννιούνται ανήμερα θεριά.
Εκπαιδεύονται εκφυλιστικά κι εχθρικά ως προς την αληθινή τους φύση, υποφέρουν μέσα στις τεχνητά στημένες κοινωνικές ανισότητες και προκαλούμενες θηριωδίες, αλληλοεξαπατώνται και εξαγριώνονται και μετατρέπονται σε άγρια θηρία. Η φυσική ροπή των ανθρώπων είναι η συμπόνια και η φυσιoλογική αλληλεγγύη μεταξύ τους. Οι παγκόσμιοι εξουσιαστές και κοινωνικοί διακορευτές και τα ιερατεία στη δούλεψή τους γνωρίζουν καλά αυτή την κρίσιμη αλήθεια. Κι εργάζονται μεθοδικά κι ακούραστα προς την πλήρη αποδόμησή της. Γι'αυτό και μισούν κάθε οργανωμένη και σοβαρή και εμπνευσμένη προσπάθεια κι εγχείρημα αλληλεγγύης και ειλικρινούς συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων. Και πολύ περισσότερο μεταξύ ολόκληρων κοινωνιών. Γιατί αυτά δεν είναι παρά η έμπρακτη έκφραση της απόπειρας κατανόησης του ενός για τον άλλο και γεφυρώματος των τεχνητών διαφορών τους-προϊόντα του ιστορικά θριαμβευτικού ως τώρα μότο του "διαίρει και βασίλευε". Και οι φατρίες της εξουσίας (μέρος των οποίων, αλλά όχι πια πρωτοκλασάτο-περισσότερο ως "βοηθητικό προσωπικό", είναι και η θρησκευτική εξουσία) ανατριχιάζουν και μόνο στη σκέψη μιας τέτοιας ποιότητας προσέγγισης...
Γι'αυτό και ψάχνουν απεγνωσμένα σχεδόν και βρίσκουν τρόπους να συκοφαντήσουν τέτοιες προσεγγίσεις, να τις εκφυλίσουν εκ των έσω με την εισχώρηση των "πρακτόρων" τους ή πολιτικά στρατευμένων υπηρετών τους σε εκπορευόμενες από αυτούς ιδεολογίες κι άμα δουν τα σκούρα να τις καταστείλουν βίαια.
Διότι απειλείται σοβαρά η εξουσία τους, που στηρίζεται στη συλλογική φαντασίωση της ακατανίκητης ισχύος των εξουσιαστών και στους πάμπολλους κατασκευασμένους τρόπους σκέψης και ζωής που οδηγούν στην απομάκρυνση κι αποξένωση και την εχθρικότητα μεταξύ των ανθρώπινων πληθυσμών.
Ως στείρα φαντασίωση και ιδεολογία μπορεί άνετα να ιδωθεί και η θρησκεία. Ειδικά όταν αυτή νομιμοποιεί τόσο έξυπνα και "αθώα" τη δουλική υποταγή σε "θεάρεστα ιδανικά" και τους άρχοντες-επίγειους φορείς και προστάτες τους. Οι οποίοι, ελέω και με "τη συνδρομή" ενός συμμαχικού θεού, καταπιέζουν τόσο πνευματικά όσο και υλικά τους ξεγελασμένους (και αποχαυνωμένους) πληθυσμούς. Τα γεράκια του πολέμου όταν εξαπολύουν τις ολέθριες λαοκτόνες στρατιωτικές επιθέσεις τους κατά της "τρομοκρατίας" ή δαιμονοποιημένων αντιπάλων, πάντα επικαλούνται και τονίζουν τη σύμφωνη γνώμη και βοήθεια του θεού στα αίσχη τους!
Με το φόβο, λοιπόν, του θεϊκού παντεπόπτη οφθαλμού-τιμωρού και της διαρκούς ενοχοποίησης του ανθρώπου, φιμώνεται και καταπνίγεται ό,τι πιο αυθεντικό και σύμφυτο με τη Φύση και τις αιώνιες χαρές της υπάρχει μέσα του.
Η ταύτιση της θρησκείας με την πατρίδα και τον πατριωτισμό είναι σα να πιστεύεις και δηλώνεις ξεδιάντροπα πως η δική σου οικογένεια είναι πιο καλή και άξια από την οικογένεια του Άλλου και με τη βούλα της θεϊκής εύνοιας. Κι άρα ο δικός σου θεός (ή πιο σωστά η ιδέα που έχεις σχηματίσει γι'αυτόν) είναι ανώτερος, είναι πιο...θεός από το θεό (ή τον κανένα θεό) του άλλου. Νοημοσύνη αμοιβάδας, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το σκληρό τους όνομα! Οπότε κι εσύ, ως οπαδός ενός θεού "premium quality", οφείλεις να θεωρείσαι ανώτερος απ'τον Άλλον, κατέχεις τις σωστές συνταγές ζωής, σου αξίζουν περισσότερα δικαιώματα (και σε πιο "προχωρημένη παράκρουση": στον Άλλον κανένα δικαίωμα) και νομιμοποιείσαι στο να τον περιφρονείς έως και να καταστρέψεις τη ζωή του...
Μια τέτοιας "ποιότητας" νοητική σύλληψη (ή πιο σωστά "αντι-σύλληψη") κυοφορεί και σπέρνει ολόγυρά της τους θλιβερούς καρπούς της κακίας και της μολυσματικής σαν επιδημία βλακείας. Που αυτά τα δυο πάνε μαζί συνήθως. Που με τη σειρά της εμπεριέχει, καθόλου σπανίως, την κυοφορία και το ξέρασμα στον κόσμο των χαμερπών καρπών του φασισμού. Που δεν αργεί να ανθίσει, αρχικά σε λανθάνουσα ίσως μορφή, σερνάμενος και υφέρπων. Μέχρι να πνίξει σαν παρασιτικό και τερατωδώς αναπτυσσόμενο αγριόχορτο κάθε τοπίο που βρίσκει στο διάβα του, μέσα στο μεγαλείο της βλακείας του και με τις ολέθριες επιπτώσεις του τόσο στον προσωπικό όσο και κοινωνικό βίο...
ΥΓ: Η καταδίκη του Φ.Λοΐζου ή "Γέροντα Παστίτσιου" (όσο κι αν κρίνει κανείς ως αποτυχημένο το λογοπαίγνιό του με το όνομα του μακαρίτη μοναχού) στηρίχτηκε σ'έναν απαρχαιωμένο νόμο που ξέθαψαν περί "βλασφημίας". Άραγε στα όσα ανέφερα στην ανάρτησή μου ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: Ο δρόμος είναι μακρύς, του «Γέροντα Παστίτσιου» (σχετικά με την υποκρισία, την κοινωνική και πολιτική νοοτροπία και "λογική" που διέρρεε τη δίκη αυτή και την τύφλωση της δικαιοσύνης απέναντι στα πολύ σοβαρά θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία) δεν συνιστούν βλασφημία; Σε βάρος τόσο των θεσμών όσο και της ανεξαρτησίας των λαών και της νοημοσύνης τους! Και αν η δικαιοσύνη είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα "βλασφημίας", δημόσιας αιδού και σεμνοτυφίας και προστασίας του ιερού της προσωπικότητας νεκρών ή ζωντανών, γιατί δεν συλλήφθηκαν, έστω εκ των υστέρων, βουλευτές της χρυσής αυγής, έξω απ'το θέατρο "Χυτήριο"; Νύχτα βίας με σταυροφόρους και Χρυσή Αυγή στο θέατρο Χυτήριο Όταν με παρέα ένα γελοίο σκοταδιστικό συρφετό ρασοφόρων και θείτσων, προπηλάκισαν κι έβριζαν χυδαιότατα, και πλήρως απαξιωτικά, συντελεστές της παράστασης "Corpus Christi". Ή, αν δεν έγιναν απ'τους παθόντες μηνύσεις, γιατί η δικαιοσύνη δεν ζήτησε ευθύνη από τους επικεφαλείς των αστυνομικών που απλώς παρατηρούσαν και δεν προέβησαν σε καμιά σύλληψη; Χωρίς να "περιμένει" κράτος και δικαιοσύνη τη δολοφονία κάποιου ανθρώπου (Έλληνα βεβαίως, γιατί αλλοδαποί είχαν ήδη δολοφονηθεί από τους "θεοσεβείς πατριώτες") για να αποφασίσουν κάποτε να παρέμβουν...
Αλλά η "ελευθερία της έκφρασης" σε κάποιες "δημοκρατικές" χώρες έχει σπόνσορες, ιεροεξεταστές, "μαγείρους" και...μπόλικη "πατριωτική σάλτσα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου