του ανιχνευτή
Eίναι απελπιστικά πολλά όλα αυτά που θέλω να σου πω και δεν ξέρω πώς να τα βάλω σε μια σειρά!Εδώ τον εαυτό μας δεν μπορούμε συχνά να βάλουμε σε μια τάξη, (όχι την "τάξη" που εννοούν τα αφεντικά και τα ανδρείκελα της εξουσίας), αλλά το να κουμαντάρουμε εμείς οι ίδιοι το μυαλό μας, τις αποφάσεις μας, τις κινήσεις, τις δράσεις μας, τις παρορμήσεις, τις έξεις μας, την ίδια μας τη ζωή! Ώστε να μην καταντάει ένα συνονθύλευμα μιας πληθώρας εντυπώσεων κι αναμνήσεων, φόβων κι εμμονών, αόριστων ιδεών κι αυτοματισμών και να άγεται και φέρεται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από πραγματικά εμάς τους ίδιους!
Θέλω να σου πω για τη ματωμένη καρδιά του κόσμου!
Για το πόσο πολύ γίνονται οι άνθρωποι αόρατοι όταν περπατάμε με κλειστά τα μάτια!
Για το πόσο λίγο ξέρουμε ο ένας τον άλλο, ακόμα και τον ίδιο το σύντροφο της ζωής μας, όταν ζούμε μια ζωή χωρίς να τη ζούμε, σαν μηχανικά αυτόματα, σαν "φυσιολογικοί άνθρωποι με φυσιολογικά όνειρα", σαν υπάκουα στρατιωτάκια μιας ατέλειωτης γκάμας αρχηγών και αρχηγίσκων (ακόμα και μέσα στο σπίτι μας), σαν άψυχες μαριονέτες που τα σκοινιά τους ελέγχονται από αόρατα χέρια. Σαν ζωντανοί-νεκροί.
Για το πώς φοβόμαστε να ξεφύγουμε από αυτή την προκαθορισμένη πορεία της απώλειας κι ας λέμε μεγάλα λόγια, κι ας εξαπολύουμε μύδρους κατά όλων αυτών των "καραβοκύρηδων" που μας πέταξαν στις "ξέρες" της ζωής. Και για το πόσο, συχνά, ζηλεύουμε (κι άλλοτε ας τους εκθειάζουμε κι άλλοτε ας ψάχνουμε να βρούμε ψεγάδια για να τους μειώσουμε) όσους ορθώνουν, ακόμα και ολομόναχοι, σαν γίγαντες το ανάστημά τους ενάντια σε όλα τα κακά και δεινά του κόσμου. Γιατί νομίζουμε ότι απέχουμε πολύ από το παράστημά τους. Kι ας συντρίβονται, στο τέλος, από το ωστικό κύμα του μίσους προς τη γενναία κι αδούλωτη υπόστασή τους. Τιμή όμως σ'αυτούς που βάζουν τα δυνατά τους, όχι για να τους μοιάσουν απαραίτητα, αλλά για να τραβήξουν το δικό τους δρόμο ανάμεσα από αλλεπάλληλες συμπληγάδες κι εμπόδια που υψώνονται στη δύσβατη πορεία τους. Αψηφώντας το τραγούδι των Σειρήνων, την εχθρικότητα των σκλάβων μέσα στο μαντρί και τα σκυλιά που εξαπολύουν εναντίον τους οι "θεοί" αυτού του ματωμένου κόσμου...
Να προσθέσω κι εγώ: Και να αποφεύγεις την ασχήμια στη ζωή σου και τον κίνδυνο να καταστείς κομμάτι της, ακόμα και χωρίς να συνειδητοποιείς το κατρακύλισμα.
Ναι! Αλλά τι γίνεται όταν δεν σε αποφεύγει η ασχήμια; η συναινετική παραίσθηση που βαφτίζεται πραγματικότητα; Όταν τη βρίσκεις σαν επιδημική μάστιγα συνέχεια μπροστά σου; Και κατά πόσο καλός μπορεί να είσαι αν γυρνάς την πλάτη, αν κάνεις όλο και πιο συχνά το κορόιδο, αν αλλάζεις λόγια, αν λες μισόλογα ή μιλάς και γράφεις με κώδικες προκειμένου να προστατεύσεις τις σάρκες σου αλλά και "ν'ανοίξεις τα μάτια" (αν όχι στη δικιά σου τότε σε μια μελλοντική εποχή) εκείνων που είναι πρόθυμοι "να δουν" και ικανοί να κατανοήσουν; Και πότε θα'ρθει αυτή η εποχή; Αφού η ασχήμια και η αμετροέπεια και αδικία γίνονται όλο και πιο ισχυρές και άκαμπτες...Και μάλιστα, πλέον, με τη συνδρομή και υψηλής τεχνολογίας!
Θέλω, λοιπόν, να σου πω ότι αδιαφορώ πια για έννοιες όπως το "καλό και το κακό" που παραλάσσουν από λαό σε λαό κι από τόπο σε τόπο, μέσα στην Ιστορία. Έννοιες που είναι ανθρώπινες επινοήσεις κι άρα σχετικές αντιλήψεις και ανάλογα με την ερμηνεία που ενδύονται μπορεί ν'αποτελέσουν καταστροφικά εργαλεία όσον αφορά τη διάβρωση του μυαλού και την ευτέλεια της ψυχής που γίνεται...μικρόψυχη!
Θέλω να σου πω ότι το καλό για μένα σημαίνει να μάθω να είμαι ο Εαυτός μου! Κι αν είναι να με χλευάσουν, να με συκοφαντήσουν εξαιτίας αυτού, να με στοχοποιήσουν, να με τσακίσουν, να χάσω το κεφάλι μου, τότε...αν είναι να πέσει απ'τους ώμους μου τουλάχιστον ας είμαι ευθυτενής κι εκείνο ορθωμένο ψηλά...Όλες οι κακοτοπιές είναι ευπρόσδεκτες, γιατί κι όσο πιο... ποιοτικές είναι τόσο περισσότερο σε διδάσκουν, σε φωτίζουν!Να με συμπαθείς αν σε κούρασα, αλλά νιώθω πως δεν σου είπα σχεδόν τίποτα από όλα αυτά που ήθελα...Ίσως είναι καλύτερα έτσι.
Για να ακούσω εσένα, αδελφέ/ή μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου