Όταν στήνω στην πιο ομιχλώδη γωνιά του μυαλού ό,τι με εκπαίδευσαν να θεωρώ απειλή, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα το δικό μου και των ομοίων μου "χωροφυλάκων". Και με άγρια ικανοποίηση πατάω τη σκανδάλη, μα έντρομος αντικρίζω και το είδωλο του αυτομολήσαντος εαυτού μου να σωριάζεται αιμόφυρτο στο χώμα...
Όταν βλέπω να με ζυγώνει κυκλωτικά η αποπνιχτική καταχνιά της μιζέριας, που καταπίνει σαν σκοτεινή χοάνη ανθρώπινα ολόγυρα υπολείμματα...Και στα αυτιά μου σα συναγερμός ηχούν τα "καμπανάκια" που κρέμονται από του κλόουν τη στολή και ξέρω πως γυρεύουν να προσκολληθούν και στη δικιά μου "φορεσιά"...Που τόσο διασκεδάζει τους ιδιοκτήτες του μεγάλου τσίρκου των ανθρώπων...
Όταν η Παρατηρητικότητά μου μαραζώνει και η Προσοχή μου σπάει σε χίλια κομμάτια από αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς στημένων εικόνων και ξέχειλων πακέτων πληροφοριών...Συλλέγω σαν ρακοσυλλέκτης τα σκορπισμένα μέρη μου ένα προς ένα...
για να καταφύγω στο ένα και μοναδικό σπίτι που αναγνωρίζω ως το Σπίτι μου, το πιο στρατηγικό έδαφός μου και την πιο αληθινή πατρίδα μου. Το πολύτιμο ησυχαστήριο μακριά από το φονικό σαματά. Να κουρνιάξω εκεί για να στοχαστώ, χωρίς οι σκέψεις μου να κατακρημνίζονται σε αβυσσαλέες χαράδρες πομπωδών, δηλητηριωδών, αδιέξοδων χίμαιρων. Για να αδειάσω όσο χρειάζεται, ώστε να επανενωθώ με όσα πιο σημαντικά μέσα μου φυλορροούν, σαν παρασυρμένα φύλλα από ρυπαρούς ανέμους μιας αρρωστημένα εκφυλιστικής πνοής.
Γιατί μέσα σ'ένα τέτοιο σπίτι χωράει και ξαναγεννιέται απ'τις στάχτες της όλη η πλάση.
Και τα "Σπίτια" ετούτα συνεισφέρουν τους χρειαζούμενους δομικούς λίθους στο χτίσιμο μιας μεγαλόπρεπης ουτοπίας, απαλλαγμένης από τη σκόνη και τα μπάζα μιας σχεδιασμένης "αρχιτεκτονικά" νοητικής κατεδάφισης.
Ου-τοπία: η περιθωριοποιημένη, χλευασμένη, υποτιμημένη λέξη-φόβητρο των άκαμπτων ρεαλιστών. Και των κατασκευαστών τους...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου