"Καλοί και κακοί"...

" Θα ' ρθει κάποτε μια στιγμή στη ζωή σου που θα σου δοθεί η ευκαιρία να κάνεις ένα πολύ μεγάλο κακό για προσωπικό σου κέρδος! Τότε μόνο θα γνωρίσεις τον εαυτό σου...και θα μάθεις αν είσαι καλός ή όχι! "

Τροφή για σκέψη...Ειδικά αυτά τα λόγια απαιτούν μεγάλη και τίμια  και ειλικρινή επεξεργασία!
Κάνω μια αρχή. Το "καλό και κακό" (όπως και τα περί "ηθικής") είναι μια ανθρώπινη αντίληψη και άρα μια σχετική επινόηση, που μέσα στους στρόβιλους της ανθρώπινης Ιστορίας, παραλλάζει από τόπο και τόπο κι από λαό σε λαό, ανάλογα με την εκάστοτε ιδιαίτερη κατανόηση περί "καλού και κακού". Κι άρα οδηγούν και στη διαμόρφωση του ανάλογου πλαισίου "ηθικών κανόνων"...

Π.χ....στις θεοκρατικές κοινωνίες του Ισλάμ είναι καλό να παντρεύεσαι ένα κοριτσάκι που έχει κλείσει τα 9 του χρόνια, γιατί θεωρείται γυναίκα και είναι καλό (ή "πρέπον" με το βούρδουλα να παραφυλάει) η γυναίκα να κυκλοφορεί με την μπούρκα, που την καλύπτει από την κορυφή μέχρι τα νύχια, για να μην σκανδαλίζονται οι ευσεβείς και καλοί "πιστοί". Στο δεύτερο χριστιανικό μεσαίωνα της εποχής των κονκισταδόρων ήταν "καλό" (και θεάρεστο) να σφάζεις και να εξανδραποδίζεις τους "άγριους" ιθαγενείς του "Νέου Κόσμου" αν δεν ασπάζονταν, θέλουν και όχι, τη "θρησκεία της αγάπης". Στο νέο τεχνολογικό μεσαίωνα των ψηφιακών ρουφιανο-καιρών μας (κάμερες παντού και αλλόκοτοι "τρομονόμοι"...) είναι "καλό" για τα μεγαλο-στελέχη των χρηματοπιστωτικών ομίλων και πολυεθνικών εταιρειών να παίρνεις τα χρήματα και τις περιουσίες των φτωχών και να τα διοχετεεύεις στους πλούσιους (κάτι σαν Ρομπέν των Δασών από την ανάποδη). Και να εισβάλλεις σε χώρες και να αρπάζεις τους πόρους των ανθρώπινων πληθυσμών και να υποβαθμίζεις δραματικά το περιβάλλον τους αν το κάνεις για την αποκόμμιση (υπερ)κέρδους...Αυτό δεν αποτελεί σαφές δείγμα ψυχοπαθητικής συμπεριφοράς που μάλιστα καταντάει και πρότυπο μίμησης καθώς διαχέεται και προς όλες τις κατευθύνσεις από πάνω προς τα κάτω; Ισοπεδώνοντας το "καλό" που υποκύπτει στο "κακό" (που για τους έννομους και με κύρος και ισχύ ψυχοπαθείς είναι..."καλό"), για να πηδηχτεί το πρώτο αγρίως από το δεύτερο;

 Και πόσο "καλό" είναι να ανέχεται ο άνθρωπος τέτοιου είδους, και άλλες αντιεπιβιωτικές, πρακτικές και μεθοδεύσεις και να υπομένει παθητικά τα ραπίσματά τους;

Και πόσο "καλό"... ... είναι να θυσιάζεις τις "αιώνιες χαρές" της ζωής (τεράστιε Γουίλλιαμ Μπλέηκ πάλι σε θυμόμαστε!) για χάρη της προπαγάνδας και του όποιου "καθήκοντος" φορτωμένου με μπόλικο ιδεολογικό βάρος; Αν φυσικά μπορείς, έχεις την ικανότητα (έστω κάπου κρυμμένη μέσα σου) να το δεις και έτσι... Οπότε, στο επίπεδο του ατόμου τι ισχύει; Οι επιλογές και οι πράξεις του δεν είναι στενά
συνυφασμένες με το πολιτισμικό πλαίσιο της κοινωνίας του; Με το ιδεολογικό πλαίσιο που το προσδιορίζει και το κατευθύνει στη δράση του; ("ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" αποτελεί αγαπημένο μότο κάθε ιδεολογίας που στοχεύει στην επικράτηση ή έστω στη επίτευξη απόλυτα συγκεκριμένων στοχεύσεων) Δεν επηρεάζεται σε μιρό ή μεγάλο βαθμό από το ποσοστό εξάρτησης από κάθε είδους προκαταλήψεις, νόρμες και πρότυπα συμπεριφοράς, που τίθενται από πνευματικούς και κοινωνικοπολιτικούς μηχανισμούς της εκάστοτε εξουσίας για τη χειραγώγηση των μαζών;

 Και κατά πόσο ελεύθερος πραγματικά είναι ένας άνθρωπος (αν το επιθυμεί με όλη του την ψυχή και ειλικρίνεια απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό) αν οι πράξεις του δεν συμβαδίζουν με τα λόγια και τις θεωρίες του; Και για τι είδους σωτηριολογικές θεωρίες μπορούμε να μιλάμε από την άλλη, οπότε το "καλό" βγαίνει για κυνήγι απίστων ή για συλλογή κεφαλιών του διαφωνούντα εχθρού; Μέχρι πού μπορεί κάποιος να φτάσει για να ταΐσει το πεινασμένο τερατάκι του προσωπικού όφελους, του ανεξέλεγκτου πάθους, της ψυχωσικής παρόρμησης ή του υπέρμετρου, πολυπρόσωπου "εγώ"; Και, αντίθετα, ποιες είναι αυτές οι υψηλές, "αντικειμενικές" αν υφίσταται σαν έννοια αυτό, κοινωνικές αξίες που...είναι "καλό" να εμπνέουν ένα ανθρώπινο ον και να επιθυμεί να τις υπερασπίζεται, πρωτίστως με το δικό του βιωματικό παράδειγμα;
Πάντως, το "πρότυπο" Λένιν για εκατομμύρια ανθρώπους είχε να δώσει τη δική του συμβουλή: "δεν είναι κακό να λες ψέματα ή να καταστρέφεις τη ζωή ενός (ή και περισσότερων) ανθρώπου αν αυτό το κάνεις για...καλό σκοπό..."

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ, ΕΝΑΣ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΤΕΤΟΙΑΣ "ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ" ΣΚΟΠΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ "ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΟΜΒΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ", για να απαλλαγούν οι "πολλοί" από το "κακό" που πρεσβεύουν οι "ολίγοι" επιβάλλεται να βγαίνουν από τη μέση πολλοί...για το "καλό" των...πολλών;
ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΕΝΑΣ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ "ΚΑΛΟΣ" ΣΚΟΠΟΣ; (γενικά, πολλά τα παραδείγματα από την ιστορική πραγματικότητα αλλά και την κοινωνική καθημερινότητα των διαπροσωπικών σχέσεων) ΠΟΙΟΣ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ "ΚΑΛΟΣΥΝΗ" ΤΟΥ; ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΛΟ" ΠΟΙΩΝ, ΤΕΛΙΚΑ; ΠΟΙΟΙ ΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ;

Ρε...μήπως τελικά η ύπαρξη του "καλού" επιτρέπει στο "κακό" να ευδοκιμεί; Και μήπως όταν κάνεις το "κακό", συνειδητά ή ασυνείδητα, λειτουργείς μερικές φορές σαν "πράκτορας" του "καλού"; Αλλά και αντίστροφα. Λανθάνων τρόπος ή απώτερο, βαθιά επεξεργασμένο, σχέδιο;; Και μήπως μερικές φορές πρέπει να πάθεις το "κακό" για να κατανοήσεις και να καθορίσεις την έννοια του "καλού"; 
Μπέρδεμα...(;;)

ανιχνευτής