Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...





Τα δε αστέρια στο (γνωστό) σύμπαν είναι περισσότερα από όλους τους κόκκους άμμου σε όλες τις παραλίες της γης! Τα μεν μεγέθη στο σύμπαν προκαλούν μια αίσθηση που η λέξη "δέος" μοιάζει πολύ φτωχή ή...πολύ μικρή για να την προσδιορίσει σε όλο της το...μεγαλείο..!


Είμαι όμως ένα πλάσμα που έχει φτιαχτεί από αστερόσκονη, κοιτώ με λαχτάρα έμφυτη τα άστρα και ταξιδεύω με όχημα τη Φαντασία στα μονοπάτια που δεν ταξίδεψε ποτέ κανείς. Ακούω και διηγούμαι ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς, εμπνέομαι από τα πιο γενναία οράματα των πιο ατρόμητων, πιο παρεξηγημένων πολλές φορές κι αδικοχαμένων συχνά οραματιστών που περπάτησαν ανάμεσά μας.

Είμαι τα άστρα, η γέννηση και ο θάνατός τους μαζί.
Θέλω να γίνω ο ακροατής της "μουσικής των σφαιρών", όταν όλοι οι εξωτερικοί θόρυβοι καταλαγιάζουν μέσα μου χωρίς όμως να περιφρονώ την επιρροή τους πάνω μου (θα ήταν μεγάλο λάθος αν προσποιούμουν πως δεν έχουν καμία ισχύ πάνω μου), κι επιθυμώ να συντονιστώ στις συχνότητες που πάλλεται το ίδιο το σύμπαν. Άρα κι εγώ.


Είμαι κοινωνός της αιωρούμενης πνοής του ανέμου που σφυρίζει παράξενα τα βράδια και μεταφέρει κάποιας πολύ ιδιαίτερης σημασίας μηνύματα, τα οποία μπορεί πολλές φορές να δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω σε όλη τους τη διάσταση, αλλά ενστερνίζομαι τη ζωτική σημασία της σπουδαιότητάς τους. Έρχομαι σε επαφή με μυστικές εκπομπές από το εσώτερο και εξώτερο διάστημα, όταν η αποκαμωμένη πόλη κοιμάται ανήσυχα και διαταραγμένα.

Είμαι εγώ και είμαι εσύ που δεν φοβόμαστε τους μεγάλους αυτού του κόσμου, ούτε τα μυστήρια που τον περιβάλλουν.
Γιατί ξέρουμε πως μια μικρή φαινομενικά δική μας σκέψη, ιδέα, πράξη κυοφορεί τέτοιες προοπτικές και μεταφέρει τέτοιες συνέπειες που μπορεί να αντηχήσουν σε ολόκληρο το σύμπαν...
Και γιατί είναι πολλές αυτές οι αφυπνιστικές στιγμές και οι λαθραίες εισχωρήσεις περίεργων αισθήσεων κι "εσωτερικών αναταράξεων" στις περιστάσεις της καθημερινότητας, που νιώθουμε  ότι το μεγαλύτερο μυστήριο βρίσκεται μέσα μας...

Είμαι ένα λασπανθρωπάκι πάνω σ' έναν μικρό διαστημικό βράχο. Που απολαμβάνει την ασήμαντη ύπαρξή του και αντλεί ενέργεια από την αχανή, θαυμαστή ενεργειακή θάλασσα που περιβάλλει, μορφοποιεί, γεννάει και διαγράφει και αναγεννάει κάθε αέναη στιγμή το κάθε τι...με συνείδηση: αστέρια, πλανήτες, ανθρώπινα ή κάθε άλλου είδους πλάσματα. Ίσως το νόημα της ζωής να είναι η διεύρυνση της συνειδητότητας. Που επιφέρει και μια..."προέκταση" της θέσης του καθενός μέσα στον χώρο και το χρόνο, μέσα στα "εύπλαστα πεδία" της "πραγματικότητας"...

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά!
Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους!
Και ξέρεις: μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους.

Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...

Και μ' αρέσει να νιώθω με όλους μου τους πόρους πως είμαι κι εγώ μέρος αυτού του Χάους, της Φλόγας που θερμαίνει και λιώνει τον Πάγο που τελματώνει την ίδια την κινούμενη, κοχλάζουσα ύπαρξη...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου