"Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;" Μας κατέχει η βλακοκρατία!

"Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;" Κων/νος Μητσοτάκης

Όπως έχει πει κι ο "επίτιμος πρόεδρος" ενός από τους πυλώνες του δικομματισμού. Ένας δικομματισμός ο οποίος λυμαίνεται τον τόπο εδώ και δεκαετίες, συνεχίζοντας μια παγιωμένη οικογενειοκρατική κοινωνικοπολιτική κατάσταση (ανεξάρτητα με τα πολιτειακά κάθε φορά χαρακτηριστικά) που κατέχει την χώρα από την εποχή της δημιουργίας του νεοελληνικού κρατικού μορφώματος, πριν 180 περίπου χρόνια. Μια από τις περσόνες που, σαν τη βαριά και διαρκώς τροφοδοτούμενη με "νέο αίμα" σκιά του Νοσφεράτου, στοιχειώνουν τον τόπο. Ολόκληρη τη νοόσφαιρά του, τις αντιλήψεις και συνήθειες και συμπεριφορές ενός μεγάλου μέρους των κατοίκων του, την ίδια την Ιστορία του. Και σπέρνει παντού "εγκεφαλοσκώληκες", παράγει πρότυπα και κλώνους και συνεχιστές σε όλες σχεδόν τις πτυχές του δημόσιου βίου. Νοοτροπίες, ρεμούλες, πελατειακά αλισβερίσια, κοτζαμπασέικα τερτίπια και κορδώματα. Καραγκιοζο-χατζηαβάτηδες υποταχτικούς και μπαρμπαγιώργηδες κουραδόμαγκες, να δανειστούμε και τις καρικατούρες του θεάτρου Σκιών, που κατά πόσο τελικά μας εκφράζουν σαν ιδιοσυγκρασία και ψυχοσύνθεση; Και σκοτεινές και παρακρατικές "λαγουδότρυπες" που θα τις ζήλευε ίσως κι ο Λιούις Κάρρολ, συγγραφέας της "Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων"...

 Οπότε λέμε κι εμείς και καθόλου βέβαια χαρούμενοι γι'αυτό: "Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;"
Αλλά έτσι είναι: Είμαστε περιτριγυρισμένοι από τη βλακεία! Πνιγόμαστε κυριολεκτικά, νιώθουμε καθόλου σπάνια να ασφυχτιούμε:
 Από παμπόνηρους βλάκες, από κουτοπόνηρους βλάκες, από τελείως βλάκες, από βλάκες που δεν το ξέρουν κι από πάνω νομίζουν ότι είναι και πανέξυπνοι, από επαγγελματίες βλάκες, από ανεπάγγελτους βλάκες (με τους πολιτικούς ως κορυφαίο παράδειγμα), από βλάκες στις κορυφές  της ιεραρχικής δόμησης της κοινωνίας, από βλάκες στις παρυφές της, από βλάκες που θέλουν πάση θυσία να αναρριχηθούν ακόμη και μισό σκαλί πιο πάνω από εκεί που βρίσκονται για να κοιτούν αφ'υψηλού τους από κάτω ακριβώς βλάκες. Από βλάκες που εκπαιδεύουν κι ενσωματώνουν στη βλακεία τις νέες γενιές πριν αυτές προλάβουν να αμφισβητήσουν τη βλακοκρατία και τους κανόνες της. Από βλάκες που θεοποιούν άλλους βλάκες. Που θυσιάζονται και για λογαριασμό τους. Από βλάκες που υπηρετούν πιο καταξιωμένους στα μάτια της κοινής βλακείας (ή "γνώμης") βλάκες.
Από βλάκες στρατευμένους, ορκισμένους σε ψυχαναγκαστικές θεωρίες κι έννοιες-εργαλεία μαζικής χειραγώγησης βλακών. Από βλάκες που θέλουν να σώσουν (ή να εξοντώσουν) τον κόσμο σύμφωνα με το δικό τους σχέδιο. Από βλάκες που πιστεύουν ότι έχουν πάντα δίκιο. Που πιστεύουν σε αφύσικες και νοσηρές βλακείες που αποκαλούν "λογική" και διάτρητα δόγματα κι ολοφάνερες αυθαιρεσίες και που πλημμυρίζουν με μίσος απέναντι ακόμη και στην απλή διαφωνία. Που κάνουν σημαία τη βλακεία και καταδικάζουν τον ανεξάρτητο στοχασμό, τη φιλαλήθεια και τη φιλοσοφία ως στάσεις ζωής, γιατί σαν σε στιγμή διαύγειας μέσα στη φθονερή βλακεία τους νιώθουν όπως η αλεπού με τα κρεμαστάρια στο μύθο του Αισώπου. Από βλάκες που είναι πρόθυμοι να γίνουν βορά στα νύχια των "εκτροφέων" τους και στα πεδία μαχών, κάτι που είναι πολύ επικερδές και συμφέρον για αυτούς που χρησιμοποιούν τη μαζική βλακεία σαν πιόνια στη "μεγάλη σκακιέρα τους". Αλλά δεν παύουν να είναι και οι ίδιοι βλάκες, καθώς είναι πεπεισμένοι για την παντοδυναμία τους και θεωρούν τις αφεντιές τους κάτι σαν μικρούς θεούς σε έναν κόσμο βλακών.
 Θεωρώντας μας όλους-μα όλους βλάκες...

Όσο για το πώς να ξεχωρίσεις αμέσως τον βλάκα; Ένας γρήγορος τρόπος είναι ότι δεν έχεις παρά να είσαι λίγο περισσότερο απ'το συνηθισμένο παρατηρητικός. Και να προσέξεις τα πρόσωπά τους τις στιγμές που δεν είναι στημένα για "τα μάτια του κόσμου". Ακόμη κι αν δεν έχουν μιλήσει πολύ, με λίγες κουβέντες που ακούς ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη κι αν είναι σιωπηλοί (α ναι! "Η σιωπή είναι χρυσός", αρκεί να ξέρεις και να μιλάς!). Να τους "κόψεις" εκείνες τις λιγότερο επιτηδευμένες στιγμές που τα χαρακτηριστικά τους προδίδουν την ηλιθιότητά τους. Την άβυσσο της λειψής ή υποτυπώδους ή ανύπαρκτης ψυχής. Τα ηλίθια χαμόγελα, το "λουκ" της απόδοσης σπουδαιότητας στον εαυτό, τα απλανή βλέμματα, τα άδεια μάτια, τη σκοτεινιά του ύφους, τα σφιγμένα δόντια, την αποτυπωμένη στα χαρακτηριστικά μίξη της ηλιθιότητας με την κακία.
 Γιατί η κακία με τη βλακεία τις πιο πολλές φορές πάνε χέρι χέρι. Και με την επικινδυνότητα...

ανιχνευτής

 Η ματαιοδοξία παρέα με την ευφράδεια της πολιτικής τιποτολογίας

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: Έμμισθος μάνατζερ της χρηματοπιστωτικής μαφίας

Χέρμαν Βαν Ρομπάι: Ο πρόεδρος-γλάστρα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου

Το ανώνυμο κι όλο γλυκύτητα "μακρύ χέρι" του "νόμου". Ο οποίος δεν δημιουργήθηκε για τίμιους κι ακέραιους ανθρώπους

Και τα αντιερωτικά, κενόδοξα, ασήμαντα, ανιαρά μα παρ'όλα αυτά γυναικεία πρότυπα για εκατομμύρια κοριτσάκια