Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Ας εναρμονιστούμε με τα χρώματα των παιδιών!



Έχετε ποτέ παρατηρήσει τς παιδικές ζωγραφιές που αφορούν σχέδια με ένα σπίτι ή μια γειτονιά με σπίτια; Όχι ακριβώς το δικό τους σπίτι, αλλά το "σπίτι" έτσι όπως τους έρχεται με τη μία στο παιδικό τους μυαλό, σαν αρχετυπική ιδέα, σαν εξιδανικευμένη εικόνα, σαν φαντασιακή σημασία, σαν ευσεβή ίσως πόθο. Οχτώ με εννιά στις δέκα φορές, πρόκειται για ένα σπιτάκι ή μια σειρά σπιτιών με κεραμιδοσκεπή, συχνά με το τζάκι και την καπνοδόχο, με αυλίτσα ή έναν κηπάκο με ζωηρόχρωμα λουλούδια. Ό,τι πιο ανθρώπινο δηλαδή και πιο αρμονικό, για μια ζωή τελείως διαφορετική από αυτή που βιώνουν τα περισσότερα. Μέσα στα πνιγηρά διαμερίσματα, πνιγηρών πολυκατοικιών, όπου συνυπάρχουν μέσα σε πνιγηρούς ρυθμούς τόσοι άνθρωποι κάτω από την ίδια στέγη. Και καθόλου σπάνια δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν έχουν ούτε καν τυπικές σχέσεις ή οι σχέσεις μεταξύ τους δεν είναι και οι καλύτερες για διάφορους λόγους. Ή απλώς ανέχονται ο ένας τον άλλο..


 Όμως τα παιδιά, με τα σχεδόν αλάθητα κριτήρια και τα ακόμη αγνά αισθητήρια, πριν τα παραλάβει και τα πολτοποιήσει ο "πολιτισμός" της αγελαίας τεχνο-αποχαύνωσης και επιδιωκόμενης μαζικής ομοιομορφίας, διατηρούν μέσα στο μυαλό τους σαν πολύτιμο μυστικό τη λαχτάρα για ένα άλλο τρόπο ζωής.
Κοντά στη φύση κι όχι σε εχθρική σχέση μαζί της.

Με κριτήριο την ομορφιά και αυθεντικότητα της απλότητας κι όχι μιας συσσωρευμένης ακαλαισθησίας και εγκλεισμού της ζωής μέσα σε κουτιά υλικής και πνευματικής ασφυξίας.

Μέσα σε συντροφιές, κοινότητες, περιβάλλοντα όπου οι άνθρωποι συμβιώνουν με γνώμονα τη συμφιλίωση και την αλληλοστήριξη. Γι'αυτό και τα παιδάκια στις ζωγραφιές τους συμπληρώνουν με ανθρώπους τα όμορφα σπιτάκια μέσα σε πράσινα τοπία. Aνθρώπους οικείους τους ή και μη, μικρούς ή και μεγάλους, πιασμένους χέρι χέρι, χωρίς την εισβολή παντού του μπετόν και της έλλειψης χρωμάτων.



Θα μπορούσε κι όχι άδικα να επισημάνει κάποιος ότι τα παιδιά έχουν επηρεαστεί, όσον αφορά αυτή την καλλιτεχνική έκφραση των προτύπων, από τις αφηγήσεις γνωστών παραμυθιών και την παρακολούθηση της μεταφοράς τους στις οθόνες. Με τους ήρωες παλιότερων εποχών να ζουν μια ζωή γεμάτη μαγεία και ονειρικά χρώματα και περιπέτεια -ό,τι πιο αντίθετο σε σχέση με την αστική ανία έως κατάθλιψη με μια μεγάλη σύγχρονη λίστα αιτιών- σε εκ διαμέτρου αντίθετα περιβάλλοντα, σε σχέση με τις ακαλαίσθητες και αφιλόξενες για την ψυχική ηρεμία εικόνες της μεγαλούπολης. Και ειδικά η Αθήνα, με τα υποτυπώδη έως ανύπαρκτα τετρ. μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο και την οικιστική ασχήμια και κακή ρυμοτομία και άναρχη δόμηση και το διαρκές πάρτυ των ρύπων τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στα μυαλά και τις καρδιές -υπάρχουν διάφορα είδη αποδομητικών κι επικίνδυνων ρύπων- δεν αποτελεί και το καλύτερο πρότυπο για να υιοθετηθεί ως τόπος  φιλικός για μια ισορροπημένη ζωή.



Ακόμα κι έτσι όμως τα παιδάκια, ακόμη κι αν ζουν υπό άσχημες συνθήκες οπότε αυτή η ονειροπόληση αποτελεί ζωτικό καταφύγιο για τις ψυχούλες τους, δεν παύουν μέσα από τη μαγική ενατένιση της ζωής και τη ζωηρόχρωμη και γεμάτη δονήσεις φαντασία τους να μας στελνουν ένα γεμάτο αλήθειες άφθαρτο μήνυμα:
Υπάρχει κάπου ένας κόσμος φιλόξενος, ζεστός, φιλικός για την ανθρώπινη φύση που ολοκληρώνεται μέσα στο φυσικό της περιβάλλον. Κι αυτός ο κόσμος υλοποιείται, αποκτά σχήματα, χρώματα, μορφή και υπόσταση πρώτα στα ανόθευτα τοπία μιας παλλόμενης καρδιάς. Αλώβητα από τον σε στρεβλή κατεύθυνση και αφύσικες προτεραιότητες τεχνοκρατικό πολιτισμό. Για να αποκτήσει αυτός ο κόσμος στη συνέχεια και υπόσταση και στον "πραγματικό κόσμο". Αλλά ο κόσμος της καρδιάς αρχικά, σε συνεργασία με τις δυνατότητες του μυαλού, είναι αυτός που πλάθει και διαμορφώνει την εξωτερική πραγματικότητα κι άρα είναι η "μήτρα" που κυοφορεί κι ανασταίνει τον εκάστοτε κόσμο!

Πώς να "μην απαγορεύονται οι μεγάλοι", στα χάλια που έχουν καταντήσει τον κόσμο; Είτε με τις δράσεις τους είτε με τις μη-δράσεις τους, είναι υπόλογοι απέναντι στην παιδική ευθυκρισία!

Ας ακούσουμε πιο προσεχτικά, και με ανοιχτές εισόδους στο μυαλό και την καρδιά, αυτά που έχουν να μας πούνε τα παιδιά. Κι ας ανακαλύψουμε ξανά ή για πρώτη φορά μέσα μας το παιδί που αντικρίζει τον κόσμο σαν ένα μέρος γεμάτο θαύματα, όπου τίποτε δεν μοιάζει συνηθισμένο κι όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν. Κι όχι μόνο τα χειρότερα που δεν σταματούν να μας στοιχειώνουν και να μας αντιεξελίσσουν κι αποστεώνουν ως είδος, το οποίο έχει χάσει την επαφή με οτιδήποτε ευγενικό κι αυθεντικό.



Ο Ένοικος... 
τις παραπάνω παιδικές ζωγραφιές τις βρήκα στο διαδίκτυο και προέρχονται κυρίως από διάφορα ελληνικά δημοτικά σχολεία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου