" Οι ινδιάνοι και όχι μόνο της Αμερικής, είχαν πολύ έξυπνους τρόπους να χειρίζονται καθημερινά ζητήματα. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού ήταν άνθρωποι που είχαν πολύ καλή επαφή με τον φυσικό κόσμο, όντας κυνηγοί και πολεμιστές. Είχαν το πολύτιμο στοιχείο της παρατηρητικότητας.
Πως θα μπορούσαν διαφορετικά να ανταπεξέλθουν στις σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Είδαν λοιπόν πως όταν οι τραυματισμένοι κυνηγοί επικοινωνούσαν, για τα τραύματα τους, δηλ. γκρίνιαζαν συνεχώς, τα τραύματα τους αργούσαν να γιατρευτούν. Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή η συνεχής γκρίνια, επεκτεινόταν και στην υπόλοιποι ομάδα με αποτέλεσμα η φυλή να έχει πολλούς αγιάτρευτους κυνηγούς, και λίγους ικανούς. Με όλα τα άσχημα συνεπακόλουθα. Με έναν πολύ απλό τρόπο έλυσαν το πρόβλημα.
Όποιος ήθελε να επικοινωνήσει για τα τραύματα του, σωματικά ή ψυχικά, γινόταν ΜΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΑ. Η φυλή μαζευόταν και τον άκουγε με προσοχή και κατανόηση, τον συμβούλευαν τι να κάνει ή τι να μην κάνει, για να περάσει ο πόνος και να γιατρευτούν τα τραύματα. Αυτό μπορούσε να το κάνει κάποιος ΜΟΝΟ τρείς φορές. Αν επέμενε να συνεχίζει πέρα από τις τρείς επιτρεπόμενες φορές, η φυλή του γύριζε την πλάτη και δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να τον ακούει.
Το πολύ απλό σαν σκέψη, αλλά και δύσκολο σαν εφαρμογή, σχέδιο τους ήταν να μπει ο τραυματίας σε κατάσταση ίασης εδώ και τώρα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του. Κατάφεραν επίσης να ξεχωρίσουν την αναγκαία ανθρώπινη επικοινωνία, από την δόλια δράση της γκρίνιας. "
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού"
Ασφαλώς, διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα, μπορεί να κάνει εύκολα κάποιος τους συνειρμούς και να μεταφέρει την "ινδιάνικη γκρίνια" (με τον παραπάνω εκπληκτικό τρόπο αντιμετώπισης) στην εποχή μας. Την εποχή των ταχύτατα εξελισσόμενων τεχνολογικών επιτευγμάτων, από τη μια, και των οικονομικών κρίσεων, από την άλλη, με τις οδυνηρές επιπτώσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των Δυτικοαναθρεμμένων κοινωνιών. Κρίσεις που πρωτίστως είναι πολιτιστικές και πνευματικές-διανοητικές. Και φέρνουν πολύ γκρίνια στον άνθρωπο που πλήττεται άμεσα απ'αυτές,
για όσα (τραγικά, πράγματι) του συμβαίνουν.
Ο παραπάνω τρόπος (ή η επιδίωξή του με κάθε μέσο) "ύπαρξης" ατόμων και κοινωνιών, ακόμα και τις "καλές" εποχές της τεχνητής και "με πήλινα πόδια" ευμάρειας, δημιουργούσε, όπως είναι εύλογο, ένα (συχνά καταλυτικά φθοροποιό) ψυχικό κενό στον "πολιτισμένο" Δυτικό άνθρωπο και μια σειρά από νευρώσεις, αίσθηση ανικανοποίητου, εμμονές, τραύματα, φοβίες κτλ. Που μεταφράζονταν σε μεγάλες δόσεις γκρίνιας, είτε στις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε στην καρέκλα των ψυχιάτρων, που είδαν το κύρος τους να απογειώνεται τις τελευταίες δεκαετίες και το ιατροφαρμακευτικό καρτέλ θησαύριζε (τώρα ακόμα περισσότερο) από τις πωλήσεις των κατασταλτικών-αντικαταθλιπτικών του σκευασμάτων.
Κι όταν πια έσκασε και η βόμβα των χρεοκοπημένων οικονομιών και μαζί και το πλιάτσικο της ζωής τεράστιων πληθυσμιακών ομάδων, τότε πια η κατάθλιψη εξαπλώθηκε ως παγκόσμια θανατηφόρα απειλή και η γκρίνια παίρνει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις, στοχεύοντας δίκαιους και άδικους ("δίκαια!" λόγω των πρωτόγνωρων καταστάσεων, θα μπορούσε να πει κανείς!)
Ναι! Και όχι συγχρόνως! Γιατί τις πιο πολλές φορές, η γκρίνια δεν στοχεύει τον ίδιο τον εαυτό!(που, όπως και να'χει, η γκρίνια είναι γκρίνια και μια ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!) Του ανθρώπου που δέχεται παθητικά ό,τι του σερβίρουν αυτοί που "μαγειρεύουν" την πραγματικότητά του και δεν επιλέγει βάσει της παρατηριτικότητας, της ευθυκρισίας και της υπευθυνότητας που θα'πρεπε να διακρίνει τον καθένα ως νοήμων και εξελισσόμενο ον! Μια επιλογή που θα'πρεπε να μην αφήνει έξω από την ατζέντα της και το συμφέρον και καλό των άλλων ανθρώπων, καθώς ζούμε σε αλληλεπίδραση στενή ο ένας με τον άλλο και, εφόσον, επιλέξαμε να ζούμε μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες.
Κι όταν ο "μάγειρας σου σερβίρει ένα τρύπιο πιάτο", δεν φταίει μόνο αυτός, αλλά κι εσύ που τον επέλεξες, τον εμπιστεύτηκες και "έτρωγες ό,τι σου σέρβιρε" μέχρι την τελευταία μπουκιά και ζητούσες και 2ο πιάτο και μετά "έκανες και τη λάτζα!" Όσο κι αν χτυπιέσαι, όταν κατόπιν αλλάξουν όλα, ότι σε ξεγέλασε με τις υποσχέσεις του, τα κόλπα του, τα "εθιστικά μενού του".
Αλλά και γενικότερα, όταν το κακό ή και το χειρότερο συμβεί σε προσωπικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, αισθηματικό επίπεδο, ο σύγχρονος άνθρωπος, στην πλειονότητά του, έχει μια μίζερη τάση να ψάχνει έναν ή περισσότερους ώμους να κλάψει και αυτό το αναπαράγει με την πρώτη ευκαιρία, μέχρι που μπορεί και να του γίνει αναπόσπαστη κι εύκολη συνήθεια. Βέβαια, ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των συνανθρώπων, των συντρόφων, των συνοδοιπόρων σου και η ΑΔΟΛΗ και ειλικρινής συμπαράστασή τους στα προβλήματά σου, ώστε να σου δώσει και το απαιτούμενο θάρρος και ώθηση, συχνά, να τα ξεπεράσεις! Αρκεί να μη σε ενθαρρύνει στην παθολογική ΕΞΑΡΤΗΣΗ από τους άλλους και τελικά στην ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ των ίδιων και παρεμφερών δυστοχιών (που μπορεί να πάρουν και τη μορφή "αυτοεκπληρούμενων προφητειών!") Γιατί όποιος επιζητά (πολλές φορές σε μόνιμη βάση) τον οίκτο, τη συμπάθεια, τη διαρκή κατανόηση των άλλων, (υιοθετώντας συχνότατα για τον εαυτό του την περσόνα "εγώ το θύμα"), αποδεικνύει στην ουσία την αδυναμία του να αναλάβει ΕΥΘΥΝΕΣ για ό,τι του συμβαίνει (και όχι τυχαία, σχεδόν πάντα κατά τη γνώμη μου). Αντίθετα, τις αρνείται ή τις μεταθέτει αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά σε άλλους, εξωγενείς, παράγοντες. Δηλαδή, θυμίζει συναισθηματικά, αλλά και πνευματικά, τη νηπιακή ηλικία!
ΚΙ ΕΤΣΙ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΖΕΙ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Ν'ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΤΟΥ, να τ'αγκαλιάσει, να τ'αποδεχτεί και να μάθει από αυτά! ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΩΝ "ΠΛΗΓΩΝ" ΤΟΥ. 'Ωστε την επόμενη φορά να τα αντιμετωπίσει με τέτοιους τρόπους και όρους, ώστε να κερδίσει την αυτογνωσία, ν'αποκτήσει αυτοεκτίμηση και αυτάρκεια και να προικισθεί με σθένος μπροστά στις προκλήσεις της ζωής! Και να μπει στο μονοπάτι του Πολεμιστή..!
Και τελικά οι "πρωτόγονοι" λαοί, όπως οι Ινδιάνοι, που ζούσαν σε αρμονία με τη Φύση και προσέγγιζαν μ'ένα ιδιαίτερο τρόπο τις ανώτερες αλήθειες, υπέστησαν μια από τις πιο επονείδιστες γενοκτονίες από τους "ώριμους" βαρβάρους της Δύσης...
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου