Πόσοι ευφυείς, έντιμοι και αγνοί άνθρωποι μπορούν ν'αντέξουνε αυτή τη διαχρονική και ιδιαίτερα διογκωμένη στις μέρες μας θέαση του ηθικού κακού;
Και να μη συντριβούν, να μη σβήσουν μες τη θλίψη για τα σκοτεινά μελλούμενα του ανθρώπου;
Ή να βρουν μέσα τους μια Δύναμη που εκπλήσσει και ξεπερνά κι αυτούς τους ίδιους και να ριχτούν με κάθε τρόπο και προνοητικότητα και σταθερό βλέμμα στην παλαίστρα του κόσμου. Ακόμα κι αν όλα φωνάζουν για άνισο μέτρημα και οι πιθανότητες φαντάζουν κάτωχρες γι'αυτούς!
Αλλά πόσο πολύ μπορεί να πετάξουν βλαστό οι σπόροι που σπέρνεις, όταν ξέρεις ως τα τρίσβαθα το πώς και το γιατί...Και η γονιμοποίηση ακόμα και των πιο στείρων φαινομενικά εδαφών!
Ο Καζαντζάκης έγραφε πως η μεγαλύτερη ευτυχία για ένα δάσκαλο είναι να δει τους μαθητές του να γίνονται καλύτεροί του!
Ένας δάσκαλος, με όλη την πληθωρικά ταλαντούχα σημασία του όρου ετούτου, που αγωνιά για το αύριο των μικρών κι έφηβων μαθητών του, πόση "άπλα" έχει για να τους εμφυσήσει τις αξίες και τις αρετές;
Την Αγάπη για τον άνθρωπο και την ελευθερία (άρα για την ίδια τη ζωή, κι όχι με τη χριστιανική επιβολή που είναι ένας σκληρότατος εγωϊσμός πάνω στη γη).
Τη φιλαλήθεια, τη δικαιοσύνη, την αίσθηση της ομορφιάς, την απλότητα.
Την αναζήτηση χωρίς συμβιβασμούς της Γνώσης.
Όταν ολόγυρα βρωμάει και ζέχνει, σαν μολυσμένος βαριά αέρας, η αδικία που νομιμοποιείται με κατάπτυστες φράσεις όπως "έτσι είναι η ζωή!". Κι ο εκχυδαϊσμός θεσμών και θεσπιζόντων, η μεταμφίεση της δουλείας σε εργατικότητα, η σκλήρυνση της επιβολής απάνθρωπων τετελεσμένων, ο καταποντισμός της οικογενειακής εστίας, η παραχάραξη των εννοιών χέρι χέρι με την αισχρότητα του ψεύδους. Όλα αυτά κλειδαμπαρώνουν την ψυχή σ'ένα μεταλλικό κέλυφος και διαπλάθουν όχι ελεύθερες κοινότητες αλλά κοινωνικά εκτρώματα και πρότυπα θανάτου. Και κατατρέχουν με περίσσια υποκρισία και ραπίζουν με μανία και βάζουν μόνιμες τρικλοποδιές σε κάθε υψηλή, αγέρωχη και συνάμα αγνή προσπάθεια για ύψωση των ατόμων στους οντολογικούς αιθέρες των νοήμονων πλασμάτων.
Πρώτιστο καθήκον του πραγματικού δασκάλου είναι ν'αποβάλλει από το μέσα της νέας γενιάς τη σκουριά των προλήψεων και το δηλητήριο του μίσους. Και ειδικά όταν μια ολάκερη κοινωνία τροφοδοτείται με ιδεολογήματα κατακερματισμού, αντιπαλότητας και βαρβαρότητας, δηλαδή έχει καταστεί παράλογη κι άρα επικίνδυνη για τη ζωή που ανθίζει. Μια κοινωνία που φουσκώνει από οργή μπροστά σε αβύσσους ανισοτήτων.
Και πόσο τραγικός και την ίδια στιγμή ηρωικός είναι σήμερα ο ρόλος ενός αληθινού δασκάλου που ΟΦΕΙΛΕΙ να κινηθεί ενάντια στο σαρωτικό ρεύμα της ανηθικότητας και της κακίας! Και να υπερβεί και τον ίδιο του τον εαυτό. Συμβάλλοντας καθοριστικότατα στη θεραπεία της κοινωνικής αρρώστιας.
Ή έχει κακούς σκοπούς ή δεν ξέρει τι του γίνεται όποιος ισχυρίζεται ότι ο δάσκαλος είναι άλλο ένα απλώς επάγγελμα!
Ακόμα και οι ίδιοι οι δάσκαλοι αν έχουν συμβιβαστεί μόνο με την επαγγελματική τους -και αμειβόμενη σαφώς πενιχρά- ιδιότητα...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου