- Αν η "κοινή-συναινετική-λογική" και οι θεωρήσεις της γύρω από τη φύση του κόσμου είχαν θριαμβεύσει, ποια θα ήταν η εικόνα σήμερα; Μιλάμε για την ίδια κοινή λογική που κάποτε διακήρυττε ότι η γη είναι επίπεδη, πως δεν είναι δυνατόν να πέφτουν πέτρες-δηλ. μετεωρίτες και μετεωροειδή- από τον ουρανό και ότι δεν γίνεται να υπάρξουν μηχανές βαρύτερες του αέρα-όπως τα αεροπλάνα- που μπορούν να πετάξουν...
- Ποιοι είναι εκείνοι οι χωροφύλακες της πληροφορίας που επιτρέπουν σε ένα πλήθος πληροφοριών να κυκλοφορεί ελεύθερα κι ένα άλλο το επικηρύσσουν, το συκοφαντούν και το διώκουν; Πότε και πού έγινε αυτή η δίκη; Ποιοι ήταν οι δικαστές, οι ένορκοι και μάρτυρες και οι κατήγοροι;
- Είναι σαφές ότι όλοι οι δημαγωγοί, οι προπαγανδιστές, οι σφυγμομετρητές, οι καναλάνθρωποι και οι προβοκάτορες στοχεύουν στον επηρεασμό και τη διαμόρφωση-ή παραμόρφωση-της λεγόμενης κοινής γνώμης. Άρα είναι ξεκάθαρο πως όλοι αυτοί αναγνωρίζουν, υπολογίζουν και φοβούνται τη μεγάλη-έστω κι εν υπνώσει-δύναμη της κοινής γνώμης. Εκείνη, όμως, το'χει κατανοήσει αυτό, έστω και κατά προσέγγιση;
- Αν η συνείδηση δεν είναι απλά και μόνο "κβαντικές διεργασίες σε μικροσκοπικές δομές του εγκεφάλου", αν λειτουργεί σ'ένα πεδίο μέσα και συγχρόνως έξω απ'αυτόν, αν συνδέει την ατομική υπόσταση με το ΟΛΟΝ, αν επιτρέπει το "σκανάρισμα" του χωροχρόνου, αν...Τότε τι είναι πραγματικά η συνείδηση, που και η ίδια η συμβατική επιστήμη δηλώνει άγνοια; Μήπως τελικά είναι ένα είδος κουτιού της Πανδώρας, που αν ποτέ ανοιχτεί δεν θα υπάρχει τόπος να σταθούν και να στεριώσουν εκείνοι που θεωρούν εαυτούς ως ιδιοκτήτες και κάτι σαν θεούς αυτού του κόσμου;
- Γιατί στην Ελλάδα-κι όχι μόνο σε αυτήν-η εκπαίδευση των παιδιών θυμίζει έντονα μια ψυχοφθόρο και στείρα καταναγκαστική εργασία-αγγαρία; Γιατί οι γονείς αποδέχονται κάτι τόσο εξοντωτικό για τα παιδιά τους; Μήπως λόγω της οικειότητας και των ίδιων με τα κάτεργα του σώματος-ψυχής-πνεύματος; Θεωρώντας και το σκληρό ανταγωνισμό για επιβίωση, μεταξύ των "κρατουμένων", ως κανονικότητα;
- Γιατί οι περισσότεροι Έλληνες, από παλιά κι όλο πιο συχνά τελευταία, πιπιλίζουν την ατάκα "ο Έλληνας δεν αλλάζει"; Μήπως κρίνουν πρώτιστα από τον ίδιο τους τον εαυτό και προσωπικό μικρόκοσμο; Οπότε, μήπως αυτό αποτελεί κι ένα είδος...χαιρέκακης κατάρας εναντίον των άλλων;
- Κι αν ο συγγραφέας Τομ Ρόμπινς έχει δίκιο, μήπως όσο περισσότερα απαιτούμε από τη ζωή, τόσο λιγότερο φοβόμαστε το θάνατο; Που δημιουργεί μια μνησικακία εναντίον της ζωής, σχεδόν το ίδιο βαθιά ριζωμένης με το φόβο του θανάτου στην ανθρώπινη ψυχή..;
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου