Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

 ...ένα πανέξυπνο κείμενο που σου ξυπνάει, από το λήθαργο της ενηλικίωσης και των "πρέπει" της, χαμένες στην πορεία αναμνήσεις από εκείνη τη μαγική διάθεση της παιδικής ηλικίας να εξερευνήσει τον κόσμο και τα μυστήριά του. Ανάμεσά τους βρίσκονται κι όλα εκείνα τα "λογικά", τα περίεργα και ακατανόητα που καθορίζουν και ονοματίζουν τον κόσμο των μεγάλων.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

 

του Παντελή Γιαννουλάκη


Περνούν τα χρόνια και, εγώ κι οι φίλοι μου και οι Συνταξιδιώτες μας, παντού και πάντα αναρωτιόμαστε για τα μεγάλα ερωτήματα. Ποιοί αληθινά είμαστε, από πού ήρθαμε, πού πάμε, γιατί, κλπ. Κι ένα σωρό άλλα ερωτήματα που πηγάζουν από τα αμέτρητα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του. Και, σ’ ένα ατέρμονο κυνήγι αναζήτησης, συλλαμβάνουμε και διανθίζουμε όλο και πιο πολύ τις μεγάλες απαντήσεις σε όλα αυτά. (Κι ακόμη κι αν θέλεις να τα μεταδώσεις όλα αυτά, οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα είναι τόσο μεγάλες και περίπλοκες, που κανείς δεν αφιερώνει χρόνο για να τις ακούσει και να τις μελετήσει σοβαρά και να τις κατανοήσει, ή, άλλοτε, είναι τόσο μικρές και απλές, που κανείς δεν τούς δίνει σημασία...)
Ώσπου μια μέρα, εγώ, ένας αφοσιωμένος ή παθιασμένος κυνηγός των μεγάλων απαντήσεων των μεγάλων ερωτήσεων, άκουσα ένα αξιοθαύμαστο μικρό αγόρι επτά-οκτώ χρονών, να με ρωτάει:
«Αφότου έχεις ακούσει έναν ήχο, μετά πού πηγαίνει ο ήχος;;...»
«...!...» (Τί τού απαντάς;)
Εκείνος συνέχισε: «Τώρα που έχουμε αναμμένες τις λάμπες, το δωμάτιο έχει πολύ φως. Και σκέψου ότι το δωμάτιο είναι πολύ καλά κλειστό. Αν όμως σβήσουμε τις λάμπες, απότομα, το φως εξαφανίζεται αμέσως! Πώς έφυγε και πού πήγε όλο αυτό το φως;;...»
«...!...» (Τι να πω; Αντί αυτού, δοκίμασα να πω κάτι, επ’ ευκαιρίας, για την ταχύτητα του φωτός, αλλά στο τέλος το παράτησα...)
«Αφού υπάρχει ταχύτητα του φωτός....Ποια είναι η ταχύτητα του σκοταδιού;;» ρώτησε.
«...!!...»
«Και θέλω να μού πεις: Πού ζει ο Θεός;...»
«...!!!...» (Μα, ναι, φυσικά, πού ζει ο Θεός;)
«Ω, δεν ξέρεις να μού πεις;...» είπε, κοιτώντας το απορημένο ή απελπισμένο βλέμμα μου.
«Να, ξέρεις, μικρέ, εμείς...πού να ξέρουμε πού ζει ο Θεός;...είμαστε τα δημιουργήματά του αλλά δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτόν...και...»
«Εγώ νομίζω πως λες ψέματα ότι δεν ξέρεις. Για να μη σε καταλάβει, γιατί είσαι παιχνίδι...»
«...!!....εγώ....μα, τί εννοείς;...»
«Να, τις προάλλες που βλέπαμε το Toy Story, την ταινία....Αν ο αστροναύτης, ο Buzz LightYear, στ’ αλήθεια δεν ξέρει ότι είναι παιχνίδι...τότε γιατί σταματάει να μιλάει και να κουνιέται όπως τα άλλα παιχνίδια όταν έρχονται οι άνθρωποι;... Και, είναι κάτι σαν θεοί του, και το ξέρει...άρα...»
«...!!!....χμ...ναι....»
«Λοιπόν;...»
«Ξέρεις....ο Πινόκιο που είναι ξύλινος και θέλει να γίνει αληθινό αγόρι....και...χμ....άσ’ το!...χμ....Α....Να, θυμάσαι εκείνον τον αστροναύτη που πήγε πρώτος για πρώτη φορά πάνω στο φεγγάρι, που βλέπαμε τη φωτογραφία του που κατέβαινε από τη σκάλα της σεληνακάτου, και βλέπαμε και την παλιά εκείνη ταινία από το φεγγάρι; Και ο άνθρωπος τότε, πιο κοντά στον Θεό, μόνος του εκεί πάνω, έτσι ένιωσε, και...»
«Ναι...αλλά...ποιος έβγαλε τη φωτογραφία τού πρώτου ανθρώπου που κατεβαίνει στο φεγγάρι με τη σκάλα; Αφού ήταν ο πρώτος που κατέβηκε αυτός, ποιος τον έβγαλε φωτογραφία; Και ποιος τράβηξε την ταινία;....»
«...!!!....» (Σωστός ο μικρός...Τι τού λες τώρα;...)
«Λοιπόν;» είπε. «Γιατί κάνουμε ότι δεν ξέρουμε πού ζει ο Θεός; Αφού μάλλον...το ξέρει ότι δεν είμαστε παιχνίδια...»
«!!....» (..Ιδέα!...) «Ε, να...φαίνεται...έχουμε πάθει αμνησία!....Αυτό είναι: Πάθαμε όλοι αμνησία εδώ....και...εκείνος ο αρχαίος σοφός που σού έλεγα....χμ....εκείνος στην προτομή....ο Πλάτωνας με το μεγάλο μούσι...έλεγε...»
«Α....αν κάποιος λοιπόν έχει πάθει αμνησία, και μετά γίνει καλά...θα θυμάται ότι τα είχε ξεχάσει όλα;...»
«...!!...» (χμ, ΟΚ...θα θυμάται;;...) Αυτοσχεδίασα: «Λοιπόν, δες το έτσι, αν όλες οι χώρες χρωστάνε, (γιατί όλες χρωστάνε), πού πήγαν όλα τα λεφτά; Πού βρίσκονται;...» (Αυτό δεν φάνηκε να το κατάλαβε –αλλά κι εγώ μετά δυσκολίας το συσχέτισα, ως τραβηγμένη αλληγορία...) «Άσ’ το αυτό...» «Είναι ελαττώματα της λογικής μας αυτά, προβλήματα του μυαλού μας, που δείχνουν ότι κάτι μάς διαφεύγει στη λογική...στη σκέψη....όταν σκεφτόμαστε....δεν σκεφτόμαστε σωστά....» «Χμ...Λοιπόν...Αν σε κάτι που κάνεις, επίτηδες θέλεις να αποτύχεις, και το επιτύχεις αυτό...τότε...πέτυχες ή απέτυχες;...» (Χα, χα, αυτό τού άρεσε...) Όμως, σαν μικρό παιδί, όλα αυτά τον παρέσυραν ενθουσιωδώς σε συναγωνισμό για το ποιος θα πει την πιο έξυπνη αυτο-ακυρούμενη ατάκα...

«Άραγε, μπορείς να ονειρευτείς ότι ονειρεύεσαι;...» ρώτησε, σαν να έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη...
«Άκου που σου λέω, μπορείς...Ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο, όπως με τους αντικριστούς καθρέφτες» είπα, και πρόσθεσα (επιτέλους σε κάποιον που δεν το είχε ξανακούσει): «Αν σου πω ότι λέω πάντα ψέματα...λέω την αλήθεια;...τί λες;...»
(Παραδόξως δεν μπερδεύτηκε): «Όχι, λες ψέματα...» (λοιπόν, έχει δίκιο, σκεφτείτε το...)
Τέλος πάντων, δεν μπορείς να κάνεις φιλοσοφική συζήτηση με τα παιδιά, στο τέλος παίζουν αντί να φιλοσοφούν...όπως κι εμείς φιλοσοφούμε ενώ θά ‘πρεπε να παίζουμε...
Σταδιακά, δέχτηκα έναν καταιγισμό από τις πιο παράξενες παιδικές ερωτήσεις, που το παιδικό μυαλό τις μάζευε αφοσιωμένα και συλλεκτικά και τώρα έλπιζε πώς επιτέλους ένας μεγάλος θα μπορούσε να τις απαντήσει:
«Γιατί δεν υπάρχουν γατοτροφές με ποντίκι;...»
«Μπορείς να φουσκώσεις ένα μπαλόνι μέσα στο νερό;...»
«Όταν κάποιος είναι ιδιοκτήτης ενός κομματιού γης, αυτή η γη τού ανήκει μέχρι το κέντρο της Γης;...»
«Γιατί η κόλλα δεν κολλάει μέσα στο σωληνάριο;...»
«Γιατί στο αεροπλάνο που ταξιδέψαμε, στην περίπτωση που κάτι πάθει το αεροπλάνο, κάτω από το κάθισμα βάζουν σωσίβια για πλοίο και δεν βάζουν αλεξίπτωτα;...»
«Το “μαύρο κουτί” των αεροπλάνων δεν παθαίνει τίποτε και το βρίσκουν και τούς λέει τι έγινε, επειδή είναι φτιαγμένο από ένα ειδικό υλικό που δεν καταστρέφεται. Γιατί δεν φτιάχνουν από αυτό το υλικό όλο το αεροπλάνο;...»
«Γιατί, για να κλείσουμε το κομπιούτερ [στα Windows], πατάμε με το βελάκι το κουμπί που γράφει “Έναρξη”;...»
«Γιατί, στο καρτούν, ο πεινάλας Coyote που κυνηγάει ασταμάτητα τον Road Runner [μπιπ-μπιπ!] για να τον φάει, αφού έχει τόσα λεφτά και παραγγέλνει όλα αυτά τα μηχανήματα και τις παγίδες και τις βόμβες και τους πυραύλους, δεν παραγγέλνει φαγητό να φάει π.χ. ένα κοτόπουλο;...»
«Γιατί ο Γκούφυ περπατάει όρθιος και μιλάει, και ο Πλούτο είναι συνέχεια στα τέσσερα και μόνο γαβγίζει, ενώ είναι και οι δύο σκύλοι;...»
«Γιατί οι μεγάλοι, για να πουν ότι δουλεύουν πολύ, λένε “δουλεύω σαν το σκυλί”, αφού οι σκύλοι είναι συνέχεια αραγμένοι και δεν κάνουν τίποτα;...»
«Γιατί ο Νώε δεν έκλεισε έξω από την κιβωτό το ζευγάρι με τα άτιμα τα κουνούπια;...»
«Για να φτιάξουμε ελαιόλαδο ζουπάμε τις ελιές, για καλαμποκέλαιο ζουπάμε τα καλαμπόκια, για ηλιέλαιο ζουπάμε τα ηλιολούλουδα....αλλά...για το Baby Oil τί ζουπάμε;;...»
«Γιατί μου λες ότι η μύτη μου τρέχει....και ότι τα πόδια μου μυρίζουν;...»
«Μα, ο Ταρζάν δεν θα έπρεπε να έχει γενειάδα;...»
«Η μαμά μου όταν ήμουν μωρό με τάιζε με μικρά κουταλάκια, ενώ οι μεγάλοι τρώνε με κουτάλια. Οι Κινέζοι τρώνε με ξυλάκια, οπότε οι οδοντογλυφίδες είναι για να τρώνε τα μικρά Κινεζάκια;...»
«Οι Καμικάζι γιατί φοράνε κράνη;...»
«Γιατί στο τηλεκοντρόλ έχει κουμπί για να ανοίγει [Eject] το βίντεο;....αφού πρέπει να σηκωθείς για να βγάλεις το cd ή την κασέτα...»
«Αν έλεγα στο Τζίνι: “εύχομαι να μην μου πραγματοποιήσεις αυτήν μου την ευχή”…τί θα έκανε το Τζίνι;;...»
«Αν οι άνθρωποι εξελίχτηκαν από τους πιθήκους, όπως μού λέει ο παππούς, γιατί υπάρχουν ακόμη πίθηκοι; Δεν τελείωσαν;...Και, πότε θα γίνουν άνθρωποι;...»
«Αφού όλα τα έντομα έχουν τόση μανία με το φως, και όλα πετάνε συνέχεια προς το φως όταν το δουν, γιατί δεν πετάνε όλα μαζί προς τον ήλιο; –να φύγουν να ησυχάσουμε...»
«Τι ήταν πρώτο; Το πορτοκαλί ή το πορτοκάλι;...»
«Με τί σπόρους, δηλαδή κουκούτσια, βγαίνουν τα σταφύλια χωρίς κουκούτσια;...»
«Τί χρώμα έχει ο χαμαιλέοντας;...»
«Μπορείς να κλάψεις μέσα στο νερό;...»
«Τα ψάρια διψάνε ποτέ;...»

Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερες ερωτήσεις από τους μεγάλους, και θέλουν απαντήσεις για όλες. Ίσως γι’ αυτό να τούς ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών, αλλά μέχρι να μεγαλώσουν την έχουν πουλήσει... Εγώ, για παράδειγμα, τώρα μόλις σκέφτηκα να πάω να κάνω copyright το σύμβολο τού Copyright... ©

Παντελής Γιαννουλάκης

Το διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου