Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου


Γεμάτο αγκυλώσεις, αστοχίες, ακαθαρσίες, τραύματα και μονίμως κακοφορμισμένες πληγές...Κουβαλάνε ως ανυπόφορο φορτίο οι αιώνες χλωμοί στις πλάτες τους τη διαχρονική πτώση του ανθρώπινου είδους και το ιστορικά παγιωμένο συμβόλαιο που επικυρώνει την αντιεξελιχτική πορεία του ανθρώπινου ζώου: τον αγελαίο μαζάνθρωπο.

Αυτός που δεν γνωρίζει ακόμη την έννοια της ευθύνης του εαυτού του, που αρμονική ζωή γι'αυτόν μεταφράζεται σε επιβεβαιωση του εγωισμού του σε βάρος των ομοίων του και της φύσης. Που οι ήρωές του, τα σύμβολα, τα πρότυπά του δεν σταματούν να αναδεικνύονται οι ψυχασθενείς, οι βάρβαροι, οι ατάλαντοι, οι σωτήρες με τις καλές προθέσεις που ναυαγούν στην κόλαση, οι καπηλευτές, οι παραχαράκτες, οι εκπορνευτές, οι εκμεταλλευτές, οι απατεώνες του.
Αυτός που μισεί θανάσιμα τον φορέα διαφορετικών αντιλήψεων από τα ομόφωνα βελάσματα της αγέλης του. Που με ένα πρόσταγμα των από πάνω του είναι ικανός, με τα σάλια αλλά και τα δάκρυα του φανατισμού να στάζουν από το στόμα και τα μάτια του, να διαπράξει τη χειρότερη φρίκη, την τρομαχτικότερη κτηνωδία, τη μεγαλύτερη αδικία. Επικαλούμενος συχνά την ανωτερότητα της πίστης του, το θέσφατο των αληθειών της αγέλης του, το δίκαιο των πεποιθήσεών του. Οι οποίες και δεν είναι καν δικές του στην ουσία, αλλά εμφυτεύματα μιας διανοητικής επέμβασης. Με χειρουργικά εργαλεία κολοσσιαία προγράμματα προπαγάνδας και ιδεολογικούς μηχανισμούς της εκάστοτε εξουσίας, στην οποία ανήκει σαν μοσχάρι ή αμνοερίφιο από τη στιγμή της γέννας του μέσα στους κόλπους της.
Αυτός που θα προσπαθήσει με πάθος και ζήλο να "λογικεύσει" και να επαναφέρει τους διασαλευτές και αντιρρησίες της αγελαίας τάξης στα σύγκαλά τους, κι αν δεν το καταφέρει θα προθυμοποιηθεί να συμβάλλει στην πνευματική ή και φυσική εξόντωσή τους.
Αυτός που η μετριότητα, όχι μόνο η δική του αλλά (ίσως και κυρίως) των "ηγετών" του, τον ανακουφίζει και του προκαλεί ευφορία και αίσθηση ασφάλειας. Ενώ η ευφυία τον πανικοβάλει, τον ιδρώνει από φόβο και φθόνο, του ξυπνάει μέσα του το αιμοβόρο αγρίμι που πάντα περιμένει την ευκαιρία να ενεργοποιηθεί.

Γιατί ο αγελαίος μαζάνθρωπος δεν μπορεί να νιώσει ποτέ ολοκληρωμένη οντότητα και προπαντός ανεξάρτητο άτομο. Έξω από τον "κλοιό ασφαλείας" στον οποίο συναίνεσε ο ίδιος να βρίσκεται και να προσφέρει θυσία στο βωμό του "ανήκειν" την ανεξαρτησία της αντίληψής του και τη ζωτική πολυτιμότητα της ενέργειάς του. Ακόμα κι αν νομίζει ότι κάνει το καθήκον του απέναντι στην έννοια της αντίστασης με μια κριτική, προς τα "πράγματα" της "στάνης" που ανήκει, άδεια σαν κέλυφος από έμπρακτη απόπειρα νοηματοδότησής της. Ακόμα και αυτός που νομίζει ότι έσπασε αυτόν τον κύκλο με το να ενταχθεί μέσα σε μια ομάδα "μαύρων προβάτων", άρα και να αποδεχτεί χωρίς σοβαρή κριτική σκέψη τα πρωτόκολλά τους και να ασπαστεί τους κώδικες μιας υποταγής έστω κι από την ανάποδη. Μιας "εναλλακτικής συνθήκης" που διόλου σπάνια (και συχνά καθόλου ασυνείδητα) λειτουργεί ως πράκτορας ενίσχυσης της αναγκαιότητας της εξουσίας των δυναστών των μαζών.

Και γιατί ο αγελαίος μαζάνθρωπος, όπου κι αν ανήκει, είτε είναι θρησκευτική πίστη, είτε κρατική περίφραξη, είτε πρόκειται για ιδεολογικό στρατόπεδο (που δεν αποκλείεται να προσδίδει στην ιδεολογία του θρησκευτικό χαρακτήρα), είτε στα πλήθη των οπαδών μας ποδοσφαιρικής ομάδας ή αισθητικού-καλλιτεχνικού ρεύματος, είτε σε όλα τα προηγούμενα μαζί...Δεν παύει να πλατσουρίζει με άναρθρους ήχους, σα να'χει κολλήσει μόνιμα στη βρεφική ηλικία, μέσα στην κολυμπήθρα όπου διαρκώς βαφτίζεται κι αναβαπτίζεται στο όνομα της... βλακείας. Και της βλακωδέστερης στασιμότητας.
 Είτε το ξέρει είτε όχι!
Κι ενώ η ζωή τον καλεί κάθε στιγμή να την αδράξει, να τη ζήσει, να την εξερευνήσει, να βγει έξω από τα τείχη της φυλακής και να ξεφορτωθεί την πανοπλία της αφύσικης θωράκισής του. Κι αυτούς που τον έπεισαν να τη φορέσει και να την επιδεικνύει ως αξία...

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου