Το σχολείο έξω απ’ το σχολείο

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Το σχολείο είναι έξω απ’ το σχολείο, εκεί όπου οι κοινότητες είναι πολλές κι όχι μία. Έξω απ’ τη θεσμική παιδαγωγική και τη θεσπισμένη διδακτική πράξη. Το σχολείο είναι έξω απ’ το σχολείο, ενάντια στην κανονιστική και οιδιπόδεια ακολουθία που εξωραΐζει τη συγκρουσιακή σχέση δασκάλου και μαθητή. Το σχολείο είναι στο δρόμο. Στη σύναψη των σχέσεων. Στα υλικά δίκτυα. Το σχολείο είναι έξω απ’ τα κτήρια που εκφράζουν τις οιδιπόδειες σχέσεις. Σχέσεις που συμβάλλουν στην υποτακτική πολιτική κουλτούρα, την εξέγερση ή τον θυμό, την επιθετικότητα και το δόλο, τον ανταγωνισμό και τη στέρηση. Το σχολείο βρίσκεται μακριά απ’ τους δασκάλους και το μαυροπίνακα, το θλιβερό τους καβούκι. Το σχολείο είναι έξω απ’ τα ντουβάρια. Έξω απ’ τις μυοσκελετικές ανωμαλίες της καθήλωσης επί συνεχούς εξαώρου σε στάση άκακου καθιστόζωου. Το σχολείο είναι έξω απ’ το στρατωνισμό της μοναδικής άποψης. Μακριά απ’ τους επαγγελματίες διευθυντές και τα μαντρόσκυλα της κρατικής εκπαίδευσης. Της ιδεολογίας που γίνεται κυρίαρχη μέρα με τη μέρα. Λεπτό με το λεπτό. Της ιδεολογίας που θέλει τους ανθρώπους ρομπότ. Της ιδεολογίας που θέλει τα σχολεία πρότυπα ή αλλιώς δεν τα θέλει καθόλου. Πρότυπα σχολεία για ανθρώπους πρότυπα. Αφού τα ρομπότ δεν πεινάνε, ούτε νιώθουν φόβο. Δεν ξεχνούν ποτέ τις διαταγές και αδιαφορούν αν πέφτει νεκρός ο διπλανός τους στη μάχη. Το σχολείο είναι εκεί που κάποιος περνάει καλά. Εκεί που διασκεδάζει. Εκεί που η χαρά έχει τον πρώτο λόγο. Γιατί, όταν η χαρά λείπει απ’ τη γνώση η γνώση στάζει δηλητήριο. Βερμπαλισμό, διδακτισμό και ακατάσχετη φλυαρία. Το σχολείο είναι έξω απ’ το σχολείο. Μακριά απ’ το δάσκαλο που μιλάει πολύ και ακούει λίγο και βαθμολογεί το βαθμό πρόσληψης της εξουσίας του απ’ τους υποτελείς και κουνάει το δάχτυλο αντί να το βάλει στο χοντρό του κώλο.

Το διαβάσαμε στον ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΣΚΥΛΟ