...Αν η ζωή μας καταλήγει πάρα πολλές φορές να είναι μια απομίμηση πραγματικής ζωής και πραγματικών δυνατοτήτων, αν οι αλήθειες μας είναι φτιασιδωμένα ψέματα με φανταχτερά και ματαιόδοξα και αντιαισθητικά περιτυλίγματα, αν οι προτεραιότητές μας μοιάζουνε με τραπουλόχαρτα που πασχίζουμε να ισορροπήσουν βλακωδώς το ένα πάνω στο άλλο, αν οι ίδιες οι μωρο-φιλοδοξίες μας αποτελούν βαρίδια για την ελευθερία μας...
Αν κι εγώ ο ίδιος που τα γράφω τώρα αυτά είμαι μια ξενύχτισσα ιδεατή ολογραφική προβολή του διαταραγμένου εαυτού μου ή το καλύτερο αυθεντικό κομμάτι του. Που δραπέτευσε για λιγάκι, ίσα ίσα να επικοινωνήσει μαζί σας, την ώρα που ο άσπλαχνος και δογματοπαρμένος και ξερόλας τύραννός μου κοιμάται...
Αν όλος ο κόσμος και όλοι οι εαυτοί και το ίδιο το σύμπαν (υπάρχουν άπειρα και αυτό έχει αποδειχτεί κι επιστημονικά!) αποτελούν ολογραφικές προβολές από κάποια άγνωστη "οθόνη προβολής"... Αν τελικά βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ένα μόνο μικρό σπασμένο κομματάκι του μεγάλου καθρέφτη...κάτι σαν τα κακόμοιρα (και συχνά πολύ ταλαντούχα σε κάποιους τομείς και δεξιότητες) αυτιστικά παιδιά...
...Αν κοιτώντας σαν χάνοι ή σαν αυτοκαταστροφικά ρομποτάκια την άβυσσο και μάς κοιτάει και αυτή και μεταφέρεται μέσα μας, μετατρέποντάς μας σε άβουλα αποκτηνωμένα υποχείριά της...
Κι αν κάποιος μου έλεγε πως έχω/ουμε μόνο λίγους μήνες ή ένα ή δύο χρόνια ζωής...λόγω επερχόμενης καταστροφής του "πολιτισμού"...Και δυστυχώς εγώ/εμείς δεν έχω/ουμε εισιτήριο για το διαστημόπλοιο ή την Κιβωτό των εκλεκτών. Δεν συμπεριλαμβανόμαστε στη λίστα...
Θα το σκεφτόμουν για λίγο και ίσως μετά αποκρινόμουν: "αν υπάρχει επιστροφή εύχομαι να μην επιστρέψω στην ίδιας κοπής ταινία"!
Και θα τέλειωνα το βιβλίο που είχα αρχίσει μέχρι να ανοίξω το επόμενο (ακόμα και πριν αφήσεις την τελευταία σου πνοή προλαβαίνεις να μάθεις κάτι χρήσιμο!), θα άκουγα μουσικές, πολλές και παλιές και καινούργιες, θα πήγαινα όπως με γαληνεύει πάντα βόλτα στο πάρκο, θα έπινα μπυρίτσα παρέα με τους φίλους μου που δεν θα έψαχναν απεγνωσμένα σανίδες σωτηρίας (πχ ολονύχτιες μετάνοιες και εκκλήσεις για θεϊκή παρέμβαση) ή μέσα φυγής και συνέχισης του "πολιτισμού" κάπου αλλού, θα έβλεπα μια όμορφη ταινία που έχω κατεβάσει από το ιντερνέτ στην οθόνη της TV(μόνο γι'αυτό μου χρειάζεται αυτή, δεν με βολεύει η οθόνη του PC για παρακολούθηση ταινιών), θα έκανα όμορφο έρωτα. Και θα καθόμουν στην αγαπημένη μου γωνιά για κάμποση πολύτιμη για εμένα ώρα(όπως και μου αρέσει να κάνω), ρεμβάζοντας κι εξερευνώντας τις εικόνες και τα σχήματα του εσώτερού μου διαστήματος, ανακαλύπτοντας ίσως κάποια πράγματα και αλιεύοντας γνώσεις και ιδέες, που αξίζει να τα μοιραστώ με τους άλλους και ειδικά αυτούς που με καταλαβαίνουν, εφόσον δεν προτιμώ (όπως ο καθένας μας δικαιούται) "να τα κρατήσω κλειδωμένα στο συρτάρι μου" .
Και θα συνέχιζα αυτά που ξεκίνησα και θα άρχιζα αυτά που θέλω να ξεκινήσω και ποτέ δεν είναι αργά γι'αυτό.
Κι όταν η καταστροφή ερχόταν καταπάνω μας να μας θερίσει, θα αγκάλιαζα (όπως και μου αρέσει πάντα να κάνω) για μια ξεχωριστή τελευταία φορά τη σύντροφό μου και θα της έλεγα με ένα απαλό χαμόγελο: " η μόνη υπόσχεση που μπορώ να σου δώσω είναι ότι θα σου χαμογελώ κρατώντας σε μέχρι το τέλος! Είτε όμορφο είτε άσχημο το ταξίδι, σημασία έχει που βρεθήκαμε κι από κάποιο σημείο και μετά ταξιδέψαμε και μαζί. Μη λυπάσαι για τίποτα."
ανιχνευτής
Προσθήκη του Ένοικου: Eγώ δεν θα έπινα μόνο μπύρες με τους καλούς μου φίλους, αλλά θα σκαρώναμε και θα λέγαμε κι αυτοσχέδια ανέκδοτα για το επερχόμενο τέλος του κόσμου. Όπως λέει και το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα, από την πολύ καλή ταινία του Νικολαΐδη "Ο χαμένος τα παίρνει όλα": το ξέρεις πως είναι κερδισμένος τελικά όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου