Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

Προσοχή στον Joker παιδιά μου!

Μιλώντας για τη "μοναξιά μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου" έγραφα τα εξής:
H μοναξιά μας τριγυρνάει μέσα στο μπετόν που συνθέτει τη δομική εικόνα και τη νοητική υπόσταση της μεγαλούπολης, σύμβολο των σύγχρονων καιρών του παγκόσμιου ελέγχου των μαζών.  Προσπαθεί να μην ακολουθεί συνηθισμένες διαδρομές, συνήθειες και αυτοματισμούς μιας καθημερινότητας που θυμίζει το νεκροζώντανο, συμφωνημένο κυκλικό, εσώκλειστο περίπατο των φυλακισμένων μέσα στις τούρκικες φυλακές του "Εξπρές του Μεσονυχτίου". Γιατί η μοναξιά μας, το πιο αυθεντικό και χειροπιαστό από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά υπάρχοντά μας, νιώθει φυλακισμένη από τότε που άρχισε να προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα στις συνθήκες εγκλεισμού του. Στα ιδρύματα του "πολιτισμένου κόσμου".
-Την ποιότητα αυτού του πολιτισμού την έχει ήδη αιχμαλωτίσει και ξεγυμνώσει μέσα σε δύο αναρτήσεις , 1 και 2, ο ανιχνευτής -



Η αμερικανική ταινία "Joker", η οποία προκάλεσε αίσθηση και θόρυβο παγκοσμίως, είναι μια ταινία που απευθύνεται κυρίως στη μοναξιά. Το νευρικό ανεξέλεγκτο γέλιο αποτελεί στην ουσία το κλάμα πίσω από τη μάσκα αυτού του ανατριχιαστικά νευρωσικού γέλωτα του Γιόακιν Φοίνιξ, ίσως του πιο ταλαντούχου αυτή τη στιγμή ηθοποιού στις ΗΠΑ, σε μια μεγαλειώδη ερμηνεία. Σύμφωνα με την αφήγηση της ταινίας πρόκειται για ένα υστερικό γέλιο που αποτελεί προϊόν ψυχικής διαταραχής.
 Στη ζοφερή πραγματικότητα όμως είναι το γέλιο της μοναξιάς. Της γεμάτης πληγές και με συνοδεία πόνου μοναξιάς. Της μοναξιάς που συντρίβεται κάτω από το φορτίο της καθημερινής ασχήμιας και της εθελοτυφλίας με τη συνοδεία της συναίνεσης μπροστά στις αδυσώπητες εικόνες αυτής της ασχήμιας. Της μοναξιάς που γίνεται σάκος πυγμαχίας των αρρωστημένων διαθέσεων της αστικής κοινωνικής βαρβαρότητας. Των όλο και πιο προκλητικών κοινωνικών ανισοτήτων, του ολοένα πιο απεχθή υποκριτικού ρόλου της κατεστημένης πολιτικής σκηνής και των επίδοξων "σταυροφόρων" της, που αλιεύουν ψήφους κηρύττοντας τη λύτρωση από τα κοινωνικά δεινά. Τη στιγμή που τα προνόμια και η άνεση του δικού τους βίου καθιστούν άγνωστες σε αυτούς έννοιες τους όρους "φτώχεια" και πρωτοφανή υλική και πνευματική "εξαθλίωση". Με αποτέλεσμα τη συσσώρευση οργής και ενίοτε την ανεξέλεγκτη βία λόγω των ακριβώς προηγούμενων συνθηκών. Ο χαρακτήρας της ταινίας "Τόμας Γουέιν", ο κροίσος πατέρας του ξενέρωτου μα πάμπλουτου κι αργότερα σούπερ ήρωα Μπάτμαν, ο οποίος επιθυμεί τη θέση του δημάρχου στην "ξεχαρβαλωμένη" Γκόθαμ Σίτυ, αναγνωρίζει τα αποτελέσματα αλλά αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί στις βαθύτερες κοινωνικές αιτίες στις

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019

Οι Πειρατές ξαναχτυπούν !



Για την μπάντα από το Γαλάτσι έχουμε ξαναμιλήσει εδώ: Kαλώς ήρθατε στην "Πόλη των Πειρατών"!
Είναι τα παιδιά που μετέτρεψαν σε punk rock μουσική ριπή κάποιους δικούς μου στίχους (και δεν κρύβω τον ενθουσιασμό μου από το αποτέλεσμα της επέμβασής τους...):  Pirates City - O Kόσμος μας 

Πλέον έχουν κυκλοφορήσει το 4ο άλμπουμ τους  "Fortunate Isles" 2018-19, στο οποίο ο ήχος τους είναι πιο "ψαγμένος" και σίγουρα έχει εξελιχτεί πολύ και με τους στίχους των τραγουδιών τους ξανά στα αγγλικά. Ένα νέο άλμπουμ λοιπόν απ' όπου επέλεξα να παρουσιάσω το παρακάτω κομμάτι, το οποίο αγάπησα με το πρώτο άκουσμα. Έντονη η επιρροή από ιρλανδικές ροκ μπάντες που τα

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...





Τα δε αστέρια στο (γνωστό) σύμπαν είναι περισσότερα από όλους τους κόκκους άμμου σε όλες τις παραλίες της γης! Τα μεν μεγέθη στο σύμπαν προκαλούν μια αίσθηση που η λέξη "δέος" μοιάζει πολύ φτωχή ή...πολύ μικρή για να την προσδιορίσει σε όλο της το...μεγαλείο..!


Είμαι όμως ένα πλάσμα που έχει φτιαχτεί από αστερόσκονη, κοιτώ με λαχτάρα έμφυτη τα άστρα και ταξιδεύω με όχημα τη Φαντασία στα μονοπάτια που δεν ταξίδεψε ποτέ κανείς. Ακούω και διηγούμαι ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς, εμπνέομαι από τα πιο γενναία οράματα των πιο ατρόμητων, πιο παρεξηγημένων πολλές φορές κι αδικοχαμένων συχνά οραματιστών που περπάτησαν ανάμεσά μας.

Είμαι τα άστρα, η γέννηση και ο θάνατός τους μαζί.

ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ!


Ο τηλεσκοπικός δορυφόρος Kepler έχει αποκαλύψει ότι το ένα τέταρτο των αστεριών στον δικό μας μόνο γαλαξία διαθέτουν τουλάχιστον ένα πλανήτη μεγέθους σαν -ή περίπου σαν- τη Γη, που πληροί όλες τις ζητούμενες για τους επιστήμονες συνθήκες για την ύπαρξη ζωής. Όπως ατμόσφαιρα και νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνειά τους και χημικές ενώσεις που ευνοούν την εμφάνιση ζωής έτσι όπως την ξέρουμε!
 Και σκέψου ότι ο γαλαξίας μας έχει τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια αστέρια, οπότε υπολόγισε πόσα αντιστοιχούν στον κλασματικό αριθμό ένα τέταρτο..

Ένα άλλο αξιοπερίεργο στοιχείο ειναι και αυτό που αλίευσα από την ιστοσελίδα του εξαιρετικού στο είδος της "εναλλακτικής γνώσης και αναζήτησης" περιοδικoύ Strange:

"Αν η αμερικανική κυβέρνηση δεν έχει καμία γνώση για την ύπαρξη εξωγήινων στη Γη, τότε γιατί ο ομοσπονδιακός νόμος Title 14, Section 1211,  Code of Federal Regulations (July 16, 1969) δηλώνει ότι είναι παράνομο για τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών να έχουν οποιαδήποτε επαφή με εξωγήινους ή με τα σκάφη τους;;; "

Και δεν μπορώ να μην επικαλεστώ σε αυτό το σημείο τα λόγια του Γιώργου Μπαλάνου από το εκπληκτικό του βιβλίο  -1978-  "Η Μεθοδολογία της Έρευνας - οδηγίες για τον ερευνητή των ΑΤΙΑ " :

  Δεν είναι περίεργο που όλοι οι αστροναύτες γύρισαν πίσω ψυχικά αλλαγμένοι. Τι νόημα είχαν όλα μπροστά στους ατέλειωτους κόσμους που φώτιζαν στο άπειρο; Είχαν κατά κάποιο τρόπο πιει από το κρασί του Σύμπαντος. Είχαν δει τη Χώρα των Λωτοφάγων κι είχαν ακούσει το τραγούδι των Σειρήνων. Είδαν την ανθρωπότητα μέσα στο μικροσκόπιο. Αν η Γη πέθαινε κάτω από τα πόδια τους σ' ένα ολοκαύτωμα της μανίας του ατόμου, ίσως να΄βλεπαν τις αμυδρές λάμψεις του θανάτου. Ίσως αυτοί να το' βλεπαν. Αλλά ποτέ το φως, που θα σήμαινε το θάνατο της ανθρωπότητας, δεν θα' φτανε στον πιο κοντινό από τους κόσμους που υπήρχαν γύρω τους στο άπειρο. Ποτέ δεν θα το μάθαιναν όλοι αυτοί οι ατέλειωτοι κόσμοι. Ποτέ δεν θα μάθαιναν ότι στις εσχατιές του γαλαξία τους ένας κόσμος είχε αυτοκτονήσει. Ένας ηλίθιος κόσμος που δεν είχε μάθει να ζει.
 Κι απ' όλους αυτούς τους ατέλειωτους κόσμους, μόνον η Γη θα είχε γνωρίσει τη ζωή; Μόνο κάποιος που δεν είχε δει ποτέ του τα άστρα θα πίστευε κάτι τέτοιο. Εδώ και μόνο εδώ αναπτύχθηκε η Ζωή - η ζωή που εξαρτάται από μια χούφτα κρετίνων, που εξοντώνουν εκατομμύρια πλάσματα στο όνομα κάποιων αρρωστημένων ιδεών. Αλλά είπαμε. Μόνο κάποιος που δεν είχε δει τα άστρα θα πίστευε κάτι τέτοιο. 

Έτσι, έτσι είναι!
Και δεν μπορώ να μην αναφέρω και αυτή τη συλλογή δηλώσεων από κάθε άλλο παρά τυχαία πρόσωπα και συμβάντων που συγκέντρωσα και παρουσίασα :

Αλλά μια στιγμή! Ποιος μας λέει ότι πρέπει να ψάχνουμε την ύπαρξη "άλλης ζωής" μόνο εκτός πλανήτη;

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2019

Η Δύναμη του Εγκεφάλου ( Brain Power )


BRAIN POWER
From Neurons to Networks

Μια παρουσίαση των δυνατοτήτων και της εξέλιξης του πιο σημαντικού οργάνου της νόησης.

" O εγκέφαλος ενός παιδιού έχει ένα τετράκις εκατομμύριο συνδέσεις! Δέκα φορές ο αριθμός των συνδέσεων από ολόκληρο το internet !! "



" Freedom Alarm " !




Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

ΚΥΚΛΩΝΑΣ


ΚΥΚΛΩΝΑΣ


Η λέξη πνεύμα σημαίνει το προϊόν της πνοής.
Εδώ στη Γη, ζούμε μέσα σε έναν θόλο. Ναι, ζούμε μέσα σε έναν ατμοσφαιρικό θόλο, οι άνεμοι είναι μόνο δικοί μας και δεν ξεφεύγουν στο διάστημα, ο αέρας εδώ ανακυκλώνεται από τον εαυτό του.

Ο άνεμος που φύσηξε πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια στον Βόρειο Πόλο, είναι ακόμη εδώ. Οι ανάσες που πήρανε οι δεινόσαυροι και τα πλέον ακατονόμαστα χαμένα τέρατα, και η εκπνοή τους, πνέουν ακόμη ανάμεσά μας σήμερα.

(Καμιά πνοή δεν ξεφεύγει από τον θόλο, κι όμως ο αέρας ανανεώνεται –πού είναι ο αεραγωγός;)

Η πνοή που ζωογόνησε τον Πλάτωνα, κυκλοφορεί ακόμη, γύρω μας. Ίσως ο αέρας που αναπνέεις αυτήν τη στιγμή, να πέρασε κάποτε μέσα από τα πνευμόνια του Σωκράτη ή του Μάρκο Πόλο, να χάιδεψε τα μαλλιά του Κίτρινου Αυτοκράτορα, του Σι-Χουάνγκ-Τι, να ξεφύλλισε το σημειωματάριο του

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019

Μία συνύπαρξη σαν περιπαιχτική ριπή...

To παρακάτω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο antidras το Μάη του 2014

Μία συνύπαρξη σαν περιπαιχτική ριπή...



Καθόμουν στην καφετέρια, απολαμβάνοντας τη δροσιά που πρόσφεραν τα δέντρα στο παρκάκι (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί καταστρέφονται για να σπαρθούν πάρκινγκ στη θέση τους) σε αυτή την πρώιμα καλοκαιρινή ημέρα και περίμενα τους δυο φίλους που με είχαν στήσει λιγάκι.
 Δίπλα μου, σε απόσταση αναπνοής, κάθονταν δυο τύποι, περασμένα σαράντα και οι δυο, που μιλούσαν τόσο δυνατά λες κι επιδίωκαν να τους ακούνε όλοι γύρω, θέλοντας και μη. Στοιχείο μάλλον διόλου σπάνιο στο νεοελληνικό κώδικα συμπεριφοράς. Καθώς τέλειωναν τα φραπόγαλά τους, είχαν