Είμαστε κλεισμένοι, λοιπόν, μέσα στο κλουβί μας, το οποίο γίνεται και νοσηρά οικείο!
Κάποτε να έχουμε τις στιγμές διαύγειάς μας, αλλά κυρίως να γέρνουμε μαραμένοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι.Κάποτε να νιώθουμε αποφασισμένοι να τα βάλουμε με όλους κι όλα, ακόμα και με τα "εγώ" μας αν έχουμε ανοίξει λίγο περισσότερο την αντίληψή μας. Κυρίως όμως να καθηλωνόμαστε αναποφάσιστοι, μπερδεμένοι, σκορπισμένοι ψυχικά και ξανά απογοητευμένοι.
Ωστόσο, έχουμε την αίσθηση ότι κάπου-κάποτε, σε ανύποπτη ίσως στιγμή, σαν να αντικρίσαμε ένα ζεστό φως να διαπερνάει άπλετο τα κάγκελά μας. Λούζοντάς μας με κατανόηση, έστω και προσωρινά, έστω κι αν το λησμονήσουμε μετά από λίγο.
Το πιο αστείο, σε επίπεδο τρόμου, είναι η διαπίστωση πως τελικά οι κλειδοκράτορες φαίνεται να είμαστε εμείς. Οι ίδιοι εμείς! Φοβόμαστε τόσο να μας ανοίξουμε λοιπόν; Τρέμουμε στην ιδέα μιας δυνατής απόδρασης από την οικεία φυλακή και στο άγνωστο που ανοίγεται μπροστά μας άβολα, για τις κουρδισμένες εντυπώσεις και συνήθειές μας; Αλλά, την ίδια στιγμή σχεδόν, ριγούμε στη λάμψη της νεογέννητης παρόρμησης!Πόσο βαρεθήκαμε το εσώκλειστο είδωλό μας κι ας μη το ομολογούμε ανοιχτά. Πόσο πολύ ανεχτήκαμε τον εσωτερικό μονόλογό μας, κουραστήκαμε από τους εξωτερικούς διαξιφισμούς μας, τις επισημάνσεις μας, τις φλυαρίες μας, τις αναλύσεις μας...Από τη συμφωνία της γενικής διαφωνίας μας.
Γιατί, ό,τι είχε να ειπωθεί πίσω από τα κάγκελα, ειπώθηκε. Και ακούστηκε όποια υπόσχεση ήταν να δοθεί. Και υποδείχτηκαν πολλά που είχαν εντοπισθεί.
Αλλά, παρ'όλη την κινητικότητά μας μέσα στους τοίχους που περικλείουν τα κελιά μας, η φοβερή φυλακή μας παραμένει πάντα εδώ! Γύρω μας πνιγηρή, σε ετοιμότητα να καταπνίξει άλλο ένα σάλεμά μας, γνώστης κάθε επόμενης κίνησής μας...Κι ακόμα σπαρταράμε αιμόφυρτοι πέφτοντας από κάγκελο σε κάγκελο, από τοίχο σε τοίχο.Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Τι μας ξεφεύγει; Τι λείπει;
Και η πόρτα πάντα εκεί. Μπροστά μας! Να χάσκει με χλευαστική διάθεση απέναντι στο στοιχειωμένο δίλημμά μας και την κατάρα της ασυνενοησίας μας. Και τις αλλεπάλληλες προδοσίες μας, του ενός απέναντι στον άλλο. Kαι τις σκιές της φυλακής που λαμβάνουμε ως πραγματικότητα και ζαρώνουμε από φόβο. Και την ευκολία της εξαγοράς μας από τους διευθυντές των φυλακών. Και τις θυσίες μας, τους νεκρούς μας, τους στοχαστές μας, τα λόγια και τα όνειρα που δεν δικαιώθηκαν ποτέ!
Και το κλειδί ριγμένο κάπου στα εσώτερά μας βαθιά, σαν το θαμμένο μυθικό θησαυρό που ψιθυρίζεται με δέος από γενιά σε γενιά.
Όμως αν τους αγνοούσαμε επιδεικτικά, σαν να μην υπήρχαν καθόλου και προχωρούσαμε μπροστά, όλοι μαζί, ισχύς εν τη ενώσει, απλά και μόνο για να σπάσουμε τα ξόρκια και να βγούμε από τη φυλακή, αφήνοντας πίσω μας τις απειλές, τα παραμύθια και τα ψέματα, τους καταδότες και τους προσκυνημένους και το υπηρετικό προσωπικό...Τότε τι είδους ισχύ θα είχαν πάνω μας οι λίγοι δεσμοφύλακες; Πώς θα μπορούσαν να μας κρατήσουν, ακόμα κι αν ξαπλώσουν αρκετούς στο χώμα, από την απόδραση;
Και οι αρχιτέκτονες της φυλακής; Αν η δική μας ισχύς συμπεριλάμβανε και τη Γνώση; Που ξεκινά από τη βαθιά αρχαιότητα και στροβιλιζόμενη στους αέρηδες του χρόνου, φτάνει διαυγής και δυνατή ως τις μέρες μας. Τότε οι αρχιτέκτονες θα έκριναν πως θα ήταν προτιμότερο γι'αυτούς να χωθούν σαν ποντικοί μέσα στις μυστικές τους τρύπες.
Και ούτε τα διαστημόπλοιά τους -ας πούμε- δεν θα προλάβαιναν ίσως να απογειωθούν!
Η απόδραση είναι πάντα εδώ, όπως και η φυλακή! Αν είμαστε έτοιμοι.Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα μπροστά στην πορεία μας ως είδος; ή συμβιβαζόμαστε με το αμετάκλητο θάψιμό μας;
Και για όσους θεωρούν απόδραση την περιχαράκωση μέσα σε μικρά προσωπικά "κάστρα" και θεωρούν εαυτούς ως θεματοφύλακες χαμένων γνώσεων και ισχυρών μυστικών και αρέσκονται να τους αναγνωρίζουν ως μύστες ή μάγους ή εξελιγμένους ή και μετάνθρωπους, έχω να πω εγώ το εξής:
Δεν παύουν να παραμένουν φυλακισμένοι μέσα στη μεγάλη φυλακή, έστω κι αν έχουν εξασφαλίσει κάποιες "οάσεις" και προνόμια ησυχίας και ελευθερίας κινήσεων, που ίσως και να τα κέρδισαν οι ίδιοι με τον τρόπο τους και τη δική τους ξεχωριστή, ιδιότυπη πορεία. Δεν παύει όμως γύρω τους να υψώνεται η περίφραξη. Με βάρβαρους δεσμοφύλακες και θρασύτατους διευθυντάδες και αλαζονικούς αρχιτέκτονες, με ιδρύματα-ιδεολογήματα-συστήματα-βωμούς θυσιών και ποτάμια αίματος να ρέουν παντού. Κάνοντας ακόμα και τους αιώνες να μη μπορούν πια να σηκώσουν ένα τέτοιο φορτίο στους ώμους τους! Αυτό ΔΕΝ αποτελεί ελευθερία για κανέναν. Ούτε για τον υποτιθέμενα ελεύθερο που γνωρίζει τι συμβαίνει στους σκλάβους...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου