Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Le Capital (Το Κεφάλαιο) του Κώστα Γαβρά


Le Capital (Το Κεφάλαιο), 2012, του Κώστα Γαβρά 



Mια ωμή και ρεαλιστική ματιά σ΄ένα κόσμο όπου η μόνη αρχή είναι το κέρδος, ανεξάρτητα από τις αλυσιδωτές κοινωνικές συνέπειες. Τον κόσμο της χρηματοπιστωτικής πανούκλας που παρασιτεί δίχως ίχνος ενδοιασμού σε βάρος των ανθρώπινων κοινωνιών, τον κόσμο των hedge funds και των golden boys. Που θεωρούν τους ανθρώπους ως... toys. Και δεν χαρακτηρίζονται από ανθρώπινες ηθικές αξίες ή περιορίζονται από συνειδησιακές αρχές...Γιατί πολύ απλά αυτά δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους και δεν εκπαιδεύτηκαν να λειτουργούν με τρόπους και συναισθήματα που προσδιορίζουν τους "κοινούς θνητούς" ή κορόιδα για αυτούς. Η μόνη αξία που κάνει την ειδοποιό διαφορά στον γεμάτο έριδες, πισώπλατα μαχαιρώματα, ίντριγκες και ανάλγητες δολοπλοκίες κόσμο τους είναι η ικανότητα του να βγάζεις χρήματα επί ήδη σωρευμένων κερδών, "γιατί τι άλλο υπάρχει να κάνεις σ'αυτό τον κόσμο;" Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο ήρωας της εξαιρετικής ταινίας του Γαβρά, με το όνομα Μαρκ Τουρνέιγ, δηλώνει εν μέσω ενθουσιωδών αλλαλαγμών των μετόχων της χρηματοτραπεζικής μονάδας που ηγείται: "Είμαστε σαν τον Ρομπέν των δασών. Θα παίρνουμε από τους φτωχούς και θα δίνουμε στους πλούσιους"..!

Ο ίδιος ο σπουδαίος σκηνοθέτης, "μαέστρος" του πολιτικού θρίλερ {"Ζ" (1969), "Η Ομολογία" (1970), " Κατάσταση πολιορκίας" (1973) "Ο Αγνοούμενος" (1982),"Το τσεκούρι" (2005) 
κατά τη γνώμη μου ανατριχιαστικά ιδιοφυές! κ.ά.}δημιουργεί με το "Κεφάλαιο" ένα δριμύ αντικαπιταλιστικό κατηγορώ σε βάρος του διεθνούς οικονομικού συστήματος και της τρομοκρατίας που ασκεί σε πλανητικό επίπεδο, κονιορτοποιώντας τα όποια τελευταία ψιχία δημοκρατίας των λαών κι επιβάλλοντας τη δολοφονική του, γεμάτη σκοτεινές σκιές, εξουσία.

Κι όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την ταινία του: "Αυτοί που διοικούν τις χώρες σήμερα δεν έχουν καν δύναμη απέναντι στην οικονομία και στους τραπεζίτες. Η δημοκρατία έχει αδυνατίσει τρομερά. Οι τραπεζίτες, είναι σαν παιδιά, δεν βλέπουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων. Όταν απολύουν 2.000 κόσμο, δεν σκέφτονται την πραγματική τους ζωή."

Μα για να σκεφτείς κάτι τέτοιο απαιτείται...ψυχή!

Μια ταινία που αξίζει να αναζητήσετε...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου