Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Αν πιστεύεις αυτά κι ακούς κάτι τέτοια..



Αν αυτό που πιστεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου κι όλη τη διαύγεια της ανεξάρτητης συνείδησής σου.
Είναι η ελευθερία στη δημιουργική έκφραση κι εργασία κι όχι το δικαίωμα στην υποαμειβόμενη δουλεία και τα ελεινά ψίχουλα της ομηρίας που έχουν το θράσος να αποκαλούν εργασία.
 Είναι το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό και την επιλογή των τρόπων επίτευξης μιας ολοκληρωμένης ζωής. Με την οικονομία όχι ως αυτοσκοπό και μέσο επίτευξης μιας τρισάθλιας υποδούλωσης των πληθυσμών, αλλά ως κοινωνικό εργαλείο προς το σκοπό της ολοκλήρωσης και αρμονικής συν-ύπαρξης των ανθρώπων.
 Είναι το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στην πραγματική γνώση, πέρα από κάθε χειραγώγηση και ένταξη στη φεουδαρχική λογική των "αγορών εργασίας" και τον κατακερματισμό της σε στείρες κι ελεγχόμενες ερμηνείες και άχρηστα στην ουσία κι εφαρμογή τους πακέτα "υπερχειλιζουσών πληροφοριών".
 Είναι το αναφαίρετο δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία. Με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι δεν ξεπέφτει στη σώρευση σε βάρος του Άλλου και των προοπτικών της ευημερίας του.
 Όπως και το δικαίωμα στην πρόσβαση μιας πολυσχιδούς κι ανεξάρτητης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, που δεν οργανώνεται σε δολοφονικά καρτέλ και δεν  θησαυρίζει από τον πόνο και την ασθένεια κι ανημπόρια του ανθρώπου, οδηγώντας τον στην εξάρτηση και στην οικονομική εξαθλίωση έως και το θάνατο. Αλλά το δικαίωμα σε μια ιατρική που εκμεταλλεύεται κι αξιοποιεί τόσο τις συμβατικές όσο και τις εναλλακτικές μορφές θεραπείας, βάσει του φαρμακευτικού οπλοστασίου της φύσης. Και με συμμετοχική σχέση του ασθενή με το γιατρό του στην από κοινού καταπολέμηση της νόσου και πρόσβαση σε κάθε πληροφορία γύρω από αυτή.
 Και είναι η ανάγκη συλλογικής συμμετοχής στη λειτουργία των πολιτικών θεσμών. Με βασικό μέλημα την απαγκίστρωση από κάθε λογής εξουσιαστικό μύθο, όπως η αναγκαιότητα μιας αυστηρής ιεραρχίας ή ενός "καλού βασιλιά". Και τη δημιουργία και διαύγεια τέτοιων θεσμών που κινούνται προς την αυτοθέσμιση και αυτονομία της κοινότητας και την κατάργηση των προκαταλήψεων και την ανάπτυξη αλληλεγγύης μεταξύ των κοινοτήτων.

Τότε, την επόμενη φορά που θα βρεθείς στους δρόμους, στις γειτονιές και τις πλατείες, μπροστά σε "ευαγή" κυβερνητικά κτίρια και ιδρύματα, "κοινωφελείς" υπηρεσίες και γραφεία υπεύθυνων που μονίμως δηλώνουν οι ίδιοι "ανεύθυνοι" και μεταθέτουν τις ευθύνες σε κάποιους άλλους. Την επόμενη φορά που θα συμμετέχεις σε συλλογικές συζητήσεις, σε επίπεδο παρέας ή γενικής συνέλευσης ή ανοιχτής ομιλίας ή συγκέντρωσης κάποιου κλάδου για χάραξη πορείας. Και μιλάς μέσα απ΄την ψυχή σου και πολύ-μα πολύ μακριά από κάθε υπολογιστικό κίνητρο προσωπικής εκμετάλλευσης καταστάσεων κι αναρρίχησης, σαν παρασιτικός σε βάρος των γύρω κισσός στο χώρο που εποφθαλμιά..

 Αν ακούσεις από τον παραιτημένο γείτονα, τον "ώριμο" μικροαστό ή βιοπαλαιστή που "κατανοεί την αναγκαιότητα των οπισθοχωρήσεων" και πάσης φύσης εκπτώσεων, το συνδικαλιστικό χαμαιλέοντα που μάχεται για το παρόν και μέλλον της τωρινής κι αυριανής του καρέκλας, τον σεκιουριτά ή χωροφύλακα και ματατζή απέναντί σου να σου φράζει το δρόμο με πλήρη εξάρτηση κι απλανές βλέμμα. Αν ακούσεις την ερώτηση: "ποιος νομίζεις ότι είσαι τελοσπάντων;" Μόνο μια απάντηση ταιριάζει: "Ο άνθρωπος που δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ εσύ!" Και καθώς λες τα λόγια που δεν πολυσυνηθίζονται σε "καθωσπρέπει" συζητήσεις εντός καθορισμένων -ακόμα κι "επαναστατικών"- πλαισίων, σε πορείες, συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες και τα συνοδεύεις και με αιχμηρά επιχειρήματα. Και σου πετάξουν στην τόσο δυσάρεστη γι'αυτούς μούρη σου μια άλλη δημοφιλή και "προσγειωτικά επιτήδεια" ατάκα: "Μα τι σε έχουν ποτίσει;" Και πάλι μόνο μια απάντηση τους πρέπει: "Αξιοπρέπεια. Μαζί με ελευθερία. Και μερικές φορές έχουν την τάση να γίνονται πολύ παθιάρες, οι άτιμες!"



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου