Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Το γαϊτανάκι


αυτό το γαϊτανάκι που το 'μάθαν τα παιδιά;

Ποιος παίρνει την ευθύνη να μας διδάξει τον κόσμο;

Ποιος είναι εκείνος που τον γνωρίζει τόσο καλά;

Ποιος με τόση σιγουριά μας έμαθε πως το σκυλάκι κάνει γαβ και η γάτα κάνει νιάου;

Έχετε παρατηρήσει πόσο διαφορετικό είναι κάθε γάβγισμα ή νιαούρισμα και πόσο μοιάζει ο ήχος που κάνουν στα αλήθεια αυτά τα ζώα με την απλοποίηση που επιδέχονται μέσω της γλώσσας μας;
Οι σκύλοι και οι γάτες θα γελούσαν μαζί μας. Σαν να ακούς κάποιον να μιλάει μία ξένη γλώσσα με πολύ κακή προφορά!

 Πόσο από τον πραγματικό ήχο ακούνε τα αφτιά μας;

Με πόση έπαρση νομίζουμε ότι κατέχουμε τον κόσμο!


-Τι είναι αυτό; σε ρωτάει ένα δίχρονο παιδί και ντρέπεσαι να του απαντήσεις.

Δεν είσαι σίγουρος πως γνωρίζεις την πλήρη αλήθεια,
 νιώθεις πως θα πεις ψέματα.
 Νιώθεις πως δε γνωρίζεις τίποτα.
Πως εκείνο το παιδί κατανοεί περισσότερα από εσένα. 
Συναισθάνεται κάθε διαδικασία , κάθε ήχο, κάθε εικόνα από την αρχή.
Βλέπεις το θαυμασμό του για τον κόσμο.
Τα μάτια του που επικεντρώνονται και βυθίζονται στο πιο απλό και θαυμαστό.
Στο φύλλο που το παρασύρει ο αέρας, στο βουητό μιας μέλισσας, στη μπάλα, που ώ! τι θαύμα κατρακυλάει στην κατηφόρα,στα πουλιά που πετάνε,στους καρπούς των δέντρων, στη μυρωδιά των λουλουδιών...  και τότε σε κατακεραυνώνει η ερώτηση.

-Τι είναι αυτό; 

Και  καταλαβαίνεις.
Γιατί ο κόσμος είναι ένα γαϊτανάκι που όλο τυλίγεται, αλλά ποτέ δεν ξετυλίγεται.
Γιατί είναι τόσο βαρετά επαναλαμβανόμενος.

Θα δοθεί η απάντηση : Είναι μία πεταλούδα. 
Και να η ισοπέδωση!
Το αντιλαμβάνομαι σε κάθε μονολεκτική  απάντηση.

Βάζουμε τον κόσμο σε "κουτάκια" για να τον κατανοήσουμε, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα "δικό μας κόσμο" μέσα στον κόσμο και μετά τον μεταφέρουμε στα παιδιά μας.

Γιατί..
Κανένας! 
Κανένας δε μας έδωσε την ευκαιρία.
Να τον ανακαλύψουμε μόνοι μας.
Να τον γευτούμε.
Έπρεπε γρήγορα να μάθουμε όσα ξέρουν οι μεγάλοι, 
για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
Όλα εκείνα που έμαθαν παλιά από κάποιους άλλους μεγάλους...
Ο φαύλος κύκλος της γνώσης.
Μέχρι να πάμε σχολείο και να μας αναλάβει η υπνο- παιδεία.


  Πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν απλά...
αλλάζαμε οπτική....

           

της νάμα

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο antidras.blogspot.gr 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου