το παραπάνω σκίτσο είναι το εμπνευσμένο και πλήρες βαρύνουσας σημασίας νοημάτων έργο του Grant Snider. Με τίτλο "The Art of Livin", δηλαδή "η τέχνη του να ζεις"
Μετάφραση.
Πάνω: " Όταν ήμουν νέος ήμουν ιδεαλιστής. Όπου κι αν κοίταζα ανακάλυπτα ομορφιά, θαύματα και νόημα "
Στη μέση: " Όταν μεγάλωσα έγινα ρεαλιστής. Έβλεπα έναν κόσμο γεμάτο αιχμηρότητα και δύσκολες αλήθειες."
Και κάτω: " Αυτό -το να είναι δηλαδή ρεαλιστής- έγινε τελικά κουραστικό. Αποφάσισα να γίνω υπερρεαλιστής. Μετά απ'αυτό τα πράγματα πήραν αρκετά περίεργη τροπή"
Τρία διαφορετικά μονοπάτια της ανθρώπινης αντίληψης.
Ο ιδεαλισμός που μεταφέρει εκείνη τη μαγεία της αίσθησης του θαυμαστού που μας περιβάλλει σε κάθε πτυχή του "γύρω μας" και που βιώνουμε έντονα στην παιδική μας ηλικία. Και με την, έστω και περιορισμένη στο γεμάτο περιορισμούς κόσμο μας, ελευθερία επιλογών που μπορεί να σου προσφέρει και να σε συνδέσει με μια πιο ονειρική, πιο φευγάτη διάσταση της ύπαρξης. Ο ρεαλισμός που σε γειώνει σε μια πραγματικότητα που βρίθει από "πρέπει", συμβάσεις και αναγκαιότητες και γνώσεις που σε κλειδώνουν μέσα στο σύμπαν μιας πραγματικότητας ελεγχόμενης την οποία καλείσαι να διασχίσεις σαν έρημο της οποίας μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες και τις παγίδες ώστε να επιβιώσεις. Χρησιμοποίησα το ρήμα "κλειδώνω";
Ίσως ως μια πρώτη αναφορά στο "αντικλείδι" του υπερρεαλισμού, που έχει τη μαγική δύναμη να κατεδαφίζει τη βαριά μεταλλική πόρτα της "ρεαλιστικής φυλακής" και την ίδια στιγμή να ανοίγει με τη φλογερή του ανάσα όχι μία αλλά πολλές πύλες για "Αλλού".
Τρία μονοπάτια, τρεις δρόμοι, που μπορεί και να διαδεχθεί ο ένας τον άλλον, ακόμα και όσον αφορά το ίδιο άτομο..
Και που ο καθένας, εφόσον χρησιμοποιηθεί και με τη σύνεση που μπορεί κάλλιστα να διαθέτει τη συμβουλευτική θέση της δίπλα και στο πιο φλογερό πάθος, έχει τη δυναμική να βοηθήσει τον άνθρωπο στο να ακολουθήσει την ατραπό της εξέλιξής του. Ως οντότητας που σφύζει από δυνατότητες και ικανότητες αλεπάλληλων ανατροπών του "επίπεδου" και ανάλογων υπερβάσεων.
Ειδικά, ο τελευταίος εναλλακτικός δρόμος, με την "περίεργη τροπή", ο υπερρεαλισμός, καλό είναι να χρησιμοποιείται όσο μπορεί να γίνεται πιο λελογισμένα. 'Οχι όμως ως όχημα με "πειραγμένο κινητήρα" τις διαρκείς ακυρώσεις και τους δισταγμούς που έχουν αιτία το σαράκι των στείρων και μονολιθικών αφηγήσεων μιας φοβικής παθολογικά καθημερινότητας. Αλλά με σύντροφο το δέος μπροστά στις αντισυμβατικές και ανατρεπτικές γεωμετρίες, τα ανορθόδοξα σχήματα και τους ανήκουστους ήχους και την πανδαισία χρωμάτων και αισθήσεων του Άγνωστου. Διότι ο υπερρεαλισμός, αν αφεθείς ολοκληρωτικά στις σειρήνες του, έχει τη δυναμική ωστικού κύματος που σε εκτοξεύει στην τρομαχτική ζώνη του "υπερδιαστήματος" όπου το πιο πιθανό -αν όχι και σίγουρο- είναι το μόνιμο και μη αναστρέψιμο "χάσιμο" μέσα στις δίνες του. Αλλά αν χρησιμοποιηθούν οι νοητικές του συχνότητες ως εργαλείο όσο γίνεται πιο οριοθετημένης πλοήγησης μέσα σε διαστάσεις που δεν γνωρίζουν την έννοια του ορίου, τότε μπορείς να έρθεις σε επαφή με άλλες, δύσκολες να περιγραφούν λεκτικά, πραγματικότητες και να επιστρέφεις πίσω στην πιο συνηθισμένη ροή της "μεγάλης αφήγησης", μέρος της οποίας δεν παύεις ποτέ να είσαι, ως φορέας εκπληκτικών, ανατρεπτικών συλλήψεων. Από αυτές που έχουν τόσο το άτομο -πρώτιστα και κυρίως- όσο και το σύνολο σε αυτό που αποκαλείται κβαντικό άλμα! Και ναλειτουργήσει ως αποκαλυπτικός προβολέας, στις ταχύτατα μεταβαλλόμενες εποχές που ζούμε, στην ανακάλυψη της κοσμικής ταυτότητας του ανθρώπινου όντος..
Ο Ένοικος...
πίνακας του Jack Yerka
πίνακας της Rene Magritte
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου