Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

ένα "περίεργο" μονοπάτι της ανθρώπινης αντίληψης




 το παραπάνω σκίτσο είναι το εμπνευσμένο και πλήρες βαρύνουσας σημασίας νοημάτων έργο του Grant Snider. Με τίτλο "The Art of Livin", δηλαδή "η τέχνη του να ζεις"

Μετάφραση.
Πάνω: " Όταν ήμουν νέος ήμουν ιδεαλιστής. Όπου κι αν κοίταζα ανακάλυπτα ομορφιά, θαύματα και νόημα "
Στη μέση: " Όταν μεγάλωσα έγινα ρεαλιστής. Έβλεπα έναν κόσμο γεμάτο αιχμηρότητα και δύσκολες αλήθειες."
Και κάτω: " Αυτό -το να είναι δηλαδή ρεαλιστής-  έγινε τελικά κουραστικό. Αποφάσισα να γίνω υπερρεαλιστής. Μετά απ'αυτό τα πράγματα πήραν αρκετά περίεργη τροπή"

Τρία διαφορετικά μονοπάτια της ανθρώπινης αντίληψης. 
Ο ιδεαλισμός που μεταφέρει εκείνη τη μαγεία της αίσθησης του θαυμαστού που μας περιβάλλει σε κάθε πτυχή του "γύρω μας" και που βιώνουμε έντονα στην παιδική μας ηλικία. Και με την, έστω και περιορισμένη στο γεμάτο περιορισμούς κόσμο μας, ελευθερία επιλογών που μπορεί να σου προσφέρει και να σε συνδέσει με μια πιο ονειρική, πιο φευγάτη διάσταση της ύπαρξης. Ο ρεαλισμός που σε γειώνει σε μια πραγματικότητα που βρίθει από "πρέπει", συμβάσεις και αναγκαιότητες και γνώσεις που σε κλειδώνουν μέσα στο σύμπαν μιας πραγματικότητας ελεγχόμενης την οποία καλείσαι να διασχίσεις σαν έρημο της οποίας μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες και τις παγίδες ώστε να επιβιώσεις. Χρησιμοποίησα το ρήμα "κλειδώνω";
Ίσως ως μια πρώτη αναφορά στο "αντικλείδι" του υπερρεαλισμού, που έχει τη μαγική δύναμη να κατεδαφίζει τη βαριά μεταλλική πόρτα της "ρεαλιστικής φυλακής" και την ίδια στιγμή να ανοίγει με τη φλογερή του ανάσα όχι μία αλλά πολλές πύλες για "Αλλού".
Τρία μονοπάτια, τρεις δρόμοι, που μπορεί και να διαδεχθεί ο ένας τον άλλον, ακόμα και όσον αφορά το ίδιο άτομο..
Και που ο καθένας, εφόσον χρησιμοποιηθεί και με τη σύνεση που μπορεί κάλλιστα να διαθέτει τη συμβουλευτική θέση της δίπλα και στο πιο φλογερό πάθος, έχει τη δυναμική να βοηθήσει τον άνθρωπο στο να ακολουθήσει την ατραπό της εξέλιξής του. Ως οντότητας που σφύζει από δυνατότητες και ικανότητες αλεπάλληλων ανατροπών του "επίπεδου" και ανάλογων υπερβάσεων.
Ειδικά, ο τελευταίος εναλλακτικός δρόμος, με την "περίεργη τροπή", ο υπερρεαλισμός, καλό είναι να χρησιμοποιείται όσο μπορεί να γίνεται πιο λελογισμένα. 'Οχι όμως ως όχημα με "πειραγμένο κινητήρα" τις διαρκείς ακυρώσεις και τους δισταγμούς που έχουν αιτία το σαράκι των στείρων και μονολιθικών αφηγήσεων μιας φοβικής παθολογικά καθημερινότητας. Αλλά με σύντροφο το δέος μπροστά στις αντισυμβατικές και ανατρεπτικές γεωμετρίες, τα ανορθόδοξα σχήματα και τους ανήκουστους ήχους και την πανδαισία χρωμάτων και αισθήσεων του Άγνωστου. Διότι ο υπερρεαλισμός, αν αφεθείς ολοκληρωτικά στις σειρήνες του, έχει τη δυναμική ωστικού κύματος που σε εκτοξεύει στην τρομαχτική ζώνη του "υπερδιαστήματος" όπου το πιο πιθανό -αν όχι και σίγουρο- είναι το μόνιμο και μη αναστρέψιμο "χάσιμο" μέσα στις δίνες του. Αλλά αν χρησιμοποιηθούν οι νοητικές του συχνότητες ως εργαλείο όσο γίνεται πιο οριοθετημένης πλοήγησης μέσα σε διαστάσεις που δεν γνωρίζουν την έννοια του ορίου, τότε μπορείς να έρθεις σε επαφή με άλλες, δύσκολες να περιγραφούν λεκτικά, πραγματικότητες και να επιστρέφεις πίσω στην πιο συνηθισμένη ροή της "μεγάλης αφήγησης", μέρος της οποίας δεν παύεις ποτέ να είσαι, ως φορέας εκπληκτικών, ανατρεπτικών συλλήψεων. Από αυτές που έχουν τόσο το άτομο -πρώτιστα και κυρίως- όσο και το σύνολο σε αυτό που αποκαλείται κβαντικό άλμα! Και ναλειτουργήσει ως αποκαλυπτικός προβολέας, στις ταχύτατα μεταβαλλόμενες εποχές που ζούμε, στην ανακάλυψη της κοσμικής ταυτότητας του ανθρώπινου όντος..

Ο Ένοικος...


πίνακας του Jack Yerka

πίνακας της Rene Magritte

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου