Όταν το "πολιτικό ζώο" κολλάει στη ζωώδη υπόσταση...

Aν διακυβέρνηση σημαίνει πέπλο μυστηρίου γύρω από τους μηχανισμούς της, μηχανορραφία, κρυφές ατζέντες, αλύπητο μαστίγιο με κάνα καχεκτικό καρότο πού και πού, διαπόμπευση και δίωξη της διαφωνίας και της αντίθεσης, απο-ανθρωπισμός...

Αν κοινωνικότητα σημαίνει αυτό που είχε πει ο Σοπενχάουερ: "ο καθένας είναι κοινωνικός στο βαθμό που είναι ασήμαντος". Δηλαδή μαζάνθρωπος, αγελαία οντότητα, ισοπεδωμένη προσωπικότητα, fashion victim, οπαδός σε βαθμό μέχρι και θανάσιμου μίσους ενάντια στη διαφορετική άποψη και τη διαφορετικότητα, ένα στοιχείο αποδόμησης (ή σκουπίδι) μέσα σε ένα ανάλογο σωρό που παρασύρει το ρεύμα κάθε...ποταμιού...

Τότε η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε ένα "πολιτικό ζώο" της παραπάνω "κλάσης" κι ενός έλλογου ατόμου που στοχάζεται και δρα με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, είναι η...διαφύλαξη της ακεραιότητας. Της ατομικότητας. Εκείνης της ατομικότητας που αποτελεί το δομικό στοιχείο κάθε ενσυνείδητης κι ελπιδοφόρας συλλογικότητας.
 Ελπιδοφόρας κυρίως γιατί προασπίζει την προσωπικότητα και την ανεξαρτησία κάθε μέλους της, επιτρέποντάς του να αμφισβητεί όποτε κρίνει αναγκαίο κι αυτή την ίδια.
Και γιατί μέσα στους κόλπους της η εξάρτηση, από τα κατώτερα ένστικτα και την συναισθηματική παραζάλη(εκεί δηλαδή όπου  στοχεύει με πλείστες τεχνικές και μεθόδους η προπαγάνδα), παραχωρεί τη θέση της σε διεργασίες και προσπάθειες απόκτησης γνώσης κι αυτο-επίγνωσης. Κι άρα υπευθυνότητας. Η ιεραρχία μέσα στους κόλπους μιας τέτοιας συνθήκης ΔΕΝ αποτελεί πρωτεύον θέμα και μπορεί να είναι  χαλαρή κι ευέλικτη ή να είναι καταργημένη κι ο καθένας να έχει, όπου χρειάζεται κι ανάλογα με τις δεξιότητες και ικανότητές του, τους τομείς της ευθύνης του. Αρκεί να παρέχονται όλες οι ευκαιρίες για την καλλιέργεια και επέκταση αυτών των ικανοτήτων. Και η ύπαρξη ηγεσίας είναι λάθος (καθόλου τυχαία διαδεδομένο) να συνδέεται απαραίτητα με την άσκηση εξουσίας και κάτω από εξουσιαστικούς όρους ενδυόμενους συχνά ένα βελούδινο μανδύα.
Και για να επιχειρηθεί η πραγμάτωση (και υπεράσπιση) των παραπάνω απαιτείται μόνο μια προϋπόθεση: η αγνότητα και συνάμα γενναιότητα της ελευθερίας του πνεύματος! Που οδηγεί στην απόκτηση της Αλήθειας και της Γνώσης.

Κι αν κάποιος ακούγοντας όλα αυτά κουνάει ειρωνικά το κεφάλι για τους αθεράπευτα "ρομαντικούς" ή "ου-τοπιστές", αυτό σημαίνει ότι η πολυπλόκαμη προπαγάνδα έχει κάνει τη δουλειά της μια χαρά κι έχει ριζώσει ύπουλα ακόμα και μέσα σε "προοδευτικά" κρανία. Κι όσον αφορά το "ρομαντισμό", σαν έννοια επηρεασμένη απ΄το καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη, το κυρίαρχο στοιχείο είναι το συναίσθημα αντί της λογικής. Κάτι τελείως αντίθετο με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Όπως τελείως αντίθετα είναι τα κελεύσματα των εποχών που ζούμε (πνευματικά, κοινωνικο-πολιτικά, αισθητικά) προς κάθε απόπειρα και λαχτάρα έλλογης ύπαρξης...

ανιχνευτής
Επίσης, στα ίδια μήκη κύματος:  Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...