Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Αιωρούμενοι με "τα φτερά του Μανιτού"..



-μια παλιότερη ανάρτησή μου στην Αλληλέγγυα Δύναμη", ελαφρώς εμπλουτισμένη-

Mια ινδιάνικη ιστορία που μας αρέσει πολύ όλων όσων εμπλεκόμαστε σε αυτή τη γωνιά,  που εμπνέεται από την αλληλεγγύη και όλα τα ευγενή ιδανικά και τις πιο υψηλές ιδέες, μεταξύ των ανθρώπων και τη δύναμη που εκλύεται απ'όλα αυτά. Αλλά κι από το μυαλό που αναδεικνύεται όταν γίνεται σαν αλεξίπτωτο: "λειτουργεί μόνο όταν είναι ανοικτό", όπως συνηθίζει να λέει ο ανιχνευτής, που το διάβασε κάπου και από τότε δεν χάνει ευκαιρία να το μεταφέρει.
Και ειδικά  μας εμπνέουν και η ελευθερία πνεύματος, έκφρασης και κινήσεων, νιώθουμε να ασφυχτιούμε από την έλλειψή τους! Όπως πρέπει να εμπνέουν κάθε άνθρωπο που έχει ή παλεύει να κατακτήσει την εσωτερική του ελευθερία! Και να του προκαλούν αποστροφή όλοι οι μηχανισμοί και οι καταστάσεις που αντιστρατεύονται τις παραπάνω έννοιες κι ας διακηρύττουν φαινομενικά το αντίθετο, κι ας εξαπολύουν "επαναστατικούς" μύδρους, κι ας βρίσκονται και μέσα στο ίδιο του το σπίτι!

Το βίντεο αφιερώνεται και  στον ανιχνευτή που όταν ήταν μικρός πρέπει να του διάβαζαν όλο ινδιάνικους μύθους και ιστορίες αντί για τα γνωστά παραμύθια. Και γι'αυτό μασκαρευόταν κάθε Απόκριες Ινδιάνος κι έλεγε πως έψαχνε να βρει καουμπόιδες για να τους πάρει το σκαλπ με το τόμαχοκ!



Στους δικούς μου κόσμους, κυκλοφορούν κάτι τέτοιες αναφορές στις ινδιάνικες φυλές:
" Οι Ινδιάνοι γνώριζαν κι αφουγκράζονταν. Όλα αυτά που τα χλωμά πρόσωπα αγνοούσαν. Οι Ινδιάνοι πολεμούσαν γι'αυτά που οι άλλοι ξεπουλούσαν με την πρώτη ευκαιρία και την πρέπουσα τιμή. Οι Ινδιάνοι πέθαιναν όρθιοι. Όταν οι άλλοι είχαν εντρυφήσει στο δόλο και τον οίκτο των αντιπάλων τους να ξεπληρώνουν με προδοσία. Οι γιοι και οι κόρες του Ανέμου χορεύανε, οραματίζονταν, τραγουδούσαν, με αδελφοποιτούς τις ανάσες της φύσης, την αρμονία και την τιμή. Οι βάρβαροι από την Ανατολή διέφθειραν, εξαπατούσαν, λεηλατούσαν και αφάνιζαν στο όνομα ενός ανώτερου θεού.
 Μέχρι την επόμενη εποποιία..."

Οι Ινδιάνοι που γνώρισαν θέλοντας και όχι στο πετσί τους "τα αγαθά και τις φροντίδες" του "πολιτισμού". Του ίδιου πολιτισμού που εξακολουθεί να προκαλεί γενοκτονίες και πλέον να "ελευθερώνει" λαούς χωρίς να τους ρωτάει, ειδικά όταν έχουν την ατυχία να ζουν σε περιοχές όπου διασταυρώνονται πολύ μεγάλα ενεργειακά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.


Στους δικούς μου κόσμους οι Ινδιάνοι ζουν και βασιλεύουν ακόμη και συγκεντρώνονται το βράδυ γύρω από τη φωτιά για να διηγηθούν απλές ή θαυμαστές ιστορίες, να διδαχτούν από τα οράματα και τις διοράσεις του μάγου-σαμάνου και να χορέψουν ρυθμικά ξορκίζοντας όλα τα κακά πνεύματα!

Ο Ένοικος...


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)