Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Να πώς οικοδομήθηκε το "απαραίτητο έθνος" - "Soldier Blue "

«…Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά…».
Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ




Να πώς οικοδομήθηκε το "Έπος της Αμερικανικής Δύσης"! Και το "μεγάλο - ή "απαραίτητο"- έθνος" που, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις από παλιά διάφορων ταγών και ηγετών του, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον ίδιο το Θεό κι εξασφαλισμένη τη θεϊκή επιδοκιμασία  στην πορεία προς την παγκόσμια ηγεμονία!


Η ταινία του 1970 με τίτλο "Soldier Blue" αποτυπώνει με τον πιο ωμό ίσως τρόπο στην ιστορία του κινηματογράφου ένα από τα πολλά επεισόδια της ύπουλης, στυγνής και βάρβαρης γενοκτονίας των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής ή Αμερινδιάνων, από τα κυβερνητικά στρατεύματα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Όταν το σχετικά νεοσύστατο αυτό κράτος άρχισε να κινείται προς τη δημιουργία της σημερινής υπερδύναμης. Αφού πρώτα προηγήθηκε η αιματηρή αρπαγή των μαύρων της Αφρικής και της μεταφοράς τους ως δούλων, χωρίς αναγνώριση καμίας ανθρώπινης υπόστασης, στις φυτείες του αμερικανικού Νότου και μετά την "κατάργηση της δουλείας" της μετατροπής τους σε βιομηχανικούς εργάτες του Βορρά, κάτω από συνθήκες που ελάχιστα απείχαν απ'την σκλαβιά. Κι αφού με υπερβίαιο και συχνά προδοτικό τρόπο - συμφωνίες "ειρήνης", προσφορές "φιλίας" και ψεύτικες υποσχέσεις που τελικά δεν τηρήθηκαν- αρπάχτηκε η γη των ιθαγενών Ινδιάνων. Οι οποίοι και οδηγήθηκαν σε κυριολεκτική γενοκτονία κι όσοι επέζησαν από τις σφαγές και τις κακουχίες περιορίστηκαν σε άγονες και πνιγηρές εκτάσεις-στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ταινία "Soldier Blue" -αναζητήστε την- περιγράφει την τελείως άδικη και απίστευτα βάρβαρη σφαγή της φυλής των Σεγιέν: ανδρών, γυναικών, ακόμα και μικρών παιδιών με πρωτοφανή σαδισμό και μανία.

Θα επανέλθω πολύ σύντομα με άρθρο για το "Έπος της Δύσης" και τους πολέμους των λευκών αποίκων με τις ινδιάνικες φυλές, μετά τον πενταετή αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο.


Kαι θα κλείσω με την πρόταση αυτή:
 Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.

Και με ένα αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι της δεκαετίας του 1960, Paul Revere & The Raiders - Indian Reservation (Cherokee People), σχετικά με την μεταχείριση που έτυχαν οι Ινδιάνοι από τους λευκούς χριστιανούς "εκπολιτιστές τους"- οι επισημάνσεις με χρώμα στους στίχους από εμένα:

They took the whole Cherokee Nation/Put us on this reservation/Took away our ways of life/The tomahawk and the bow and knife
Took away our native tongue/And taught their English to our young/And all the beads we made by hand/Are nowadays made in Japan
Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die
They took the whole Indian Nation/Locked us on this reservation/Though I wear a shirt and tie/I'm still part red man deep inside
Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die

But maybe someday when they've learned/Cherokee Nation will return/Will return, will return, will return
Will return )


Ο Ένοικος... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου