Δεν μπορώ -κι ούτε θα μπορέσω ποτέ- να καταλάβω γιατί πρέπει ο καθένας σχεδόν να κουβαλάει, "μαζί με το κουφάρι του", κι από μία ή περισσότερες ταμπέλες να τον "ονοματίζουν". Γιατί; Σε ποιον τελικά το οφείλει;Στους άλλους; Δηλαδή ζει τη ζωή του για λογαριασμό των...άλλων;
Στον εαυτό του; Στα πλαίσια της ενηλικίωσης κι εξελικτικής του πορείας; Μα...η Φύση δεν ευννοεί τις παγ-ι-ωμένες συνθήκες, ακόμη κι αν διατηρούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Κι ο άνθρωπος, ως κομμάτι της Φύσης, αποτελεί ένα πολύπλοκο σύστημα που υπόκειται σε διαρκείς ζυμώσεις κι αλλαγές -όπως και το ίδιο το σύμπαν- ενώ η επίσημη επιστήμη του δεν έχει καταφέρει ακόμα να δώσει μια ακριβή εξήγηση για το τι είναι η περίφημη συνείδηση του ανθρώπου...
Κι αν το να ανήκει, σώνει και καλά, κάποιος σε μια ουσιαστικά άκαμπτη κι αυστηρά προσδιορισμένη οργάνωση, ομάδα, ένωση, λέσχη, κόμμα, εταιρεία, σέχτα, θρησκεία ή ό,τι άλλο, εξασφαλίζει μια αίσθηση ασφάλειας...Τότε καλότυχοι -κι ας το πληρώνουν συχνά ακριβά- εκείνοι που δεν φοβούνται να αλληλεπιδράσουν χωρίς να ασφυχτιούν και να ισοπεδώνουν-ονται οι προσωπικότητές τους. Αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη των επιλογών του και τη μαγική περιπέτεια της ανάληψης ρίσκων.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
αρχηγοί-ακόλουθοι, άρχοντες-κολίγοι, κυβερνώντες-υπήκοοι, εργάτες-αφεντικά, διευθυντές-υπάλληλοι, δεξιοί-αριστεροί, μετριοπαθείς-οπαδοί των άκρων, δημοκρατικοί-ρεπουμπλικάνοι, σοσιαλιστές-καπιταλιστές, προοδευτικοί-συντηρητικοί, σιωνιστές-αντισιωνιστές, πατριώτες-εθνοαποδομιστές, μαύροι-λευκοί, νόμιμοι-παράνομοι, γιάπηδες-χίπηδες, επιτυχημένοι-αποτυχημένοι, ρεαλιστές-ρομαντικοί, νοικοκυραίοι-περιθωριακοί, κοινωνικοί-μοναχικοί, άθεοι-θεοσεβούμενοι, διανοούμενοι-λαϊκοί, φεμινίστριες-νοικοκυρές, ολυμπιακοί-παναθηναϊκοί ή Μπαρτσελόνα-Ρεάλ κλπ κλπ
Δίπολα μέσα σε δίπολα μέσα σε δίπολα...
Αν η ανθρωπότητα ασφυχτιά και αργοπεθαίνει μέσα σ'αυτά, τι θα λέγατε για λίγη - ή κι όσο γίνεται περισσότερη αν σας ελκύει- αποστασιοποίηση και διαφοροποίηση; Κι άρα βίωση πρωτόγνωρων σαλεμάτων και σημασιών κι ανάληψη μορφών δράσης χωρίς βαρίδια στην καρδιά και λουκέτα στην αντίληψη. Έχει και άλλη ερμηνεία αυτό, μονολεκτική και μεστή: ΞΥΠΝΗΜΑ!
Και σημαίνει θρίαμβος επί του περιοριστικά οικείου, επί των απαρέγκλιτων συνηθειών, επί του ίδιου του Φόβου.
Αντέχουμε;
Μια τέτοια ελευθερία οπτικής, κι ενεργούς συμμετοχής -όσον αφορά την ουσία- στα πράγματα...Πέρα από "στοιχειώματα" δογματισμών κι αναχρονισμών, από αθύρματα, δολοπλοκίες, διανοητικά και υλιστικά μπάζα και ατέλειωτη α-νοησία...
Και ο μαζάνθρωπος μεταμορφώνεται σε Άνθρωπο, προικισμένο με πλεόνασμα Ενέργειας, αυτεπίγνωσης, ανεξαρτησίας. Και η συνωμοσία της πολτοποίησης των ανθρώπινων πλασμάτων καταρρέει σα χάρτινος πύργος...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου