Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"...




τ
μια μικρή εισαγωγή:
Κάποια "νοητικά σαλέματα" που προσφέρουν μια ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα στις στιγμές σου και τις αναβαπτίζουν μέσα σ'ένα μυστικό νόημα, είναι πιθανό εκτός από δέος να σου προξενούν και φόβο, μερικές φορές. Μπροστά στα μονοπάτια που υποδεικνύουν. Ίσως γιατί, φίλε/η, να πιάνεις συχνά τον εαυτό σου (όπως κι εγώ) να νιώθει αδύναμος. Αλλά και ίσως όλη η δύναμή μας να πηγάζει, να αφυπνίζεται και να ανδρώνεται από...την αδυναμία μας! Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα στήνονται στο μυαλό, ξεκινούν από αυτό και σταματούν σε αυτό! Με σύμμαχο την ευγενική χορηγία και χείρα βοηθείας της ψυχής...

  •  Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"...

Ήρωας δεν είναι αυτός που πέφτει ηρωικά κι αιμόφυρτος σαν σφάγιο στο φριχτό πεδίο της μάχης. Υπηρετώντας, χωρίς συνήθως να το κατανοεί, τα εγωπαθή και υπερφίαλα οράματα, τα συμφέροντα και τα κρυφά σκοτεινά σχέδια ηγητόρων, βασιλιάδων, τύραννων και τυραννίσκων και κυρίως κατέχοντων (π.χ. μεγαλοτραπεζίτες και μεγαλοβιομήχανοι) που επιθυμούν βουλιμικά ακόμη περισσότερα. Να εδραιωθούν και να αυγατίσουν πάνω σε ερείπια και διαμελισμένα κορμιά.

Ήρωας δεν είναι το δημοφιλές λαοπρόβλητο πρότυπο προς μίμηση, το παρασημοφορημένο πορτρέτο ή το εικόνισμα του άγιου-πολεμιστή, που έχουν υψωθεί για να θολώνουν συνασθηματικά τις μάζες. Οχλοποιώντας τες και στρατολογώντας μέσα από αυτή τη ζαλισμένη "δεξαμενή" νέα θύματα να τα "ηρωποιήσουν" αν χρειαστεί, ή νέους "ηρωικούς μάρτυρες" για τις καινούργιες καταστροφές κι εκατόμβες...
 Και με φρικιαστικό φόντο ποταμούς αίματος και ιστορίες αυτοκτονικής σπατάλης του εαυτού που βαφτίζονται αυτοθυσία υπέρ πατριωτικών και ιδεολογικών βωμών φαιοκτόνου αυταπάτης, οι παμπόνηροι θησαυρίζοντες και τα τσιράκια τους οι εθνο-δημαγωγοί, μετρούν μουγκρίζοντας σαν γουρούνια τις ποσότητες των "μεριδίων προς βρώση". Τα κέρδη και τις απώλειές τους...


Τι είναι όμως ήρωας, αν υπάρχει κάποια οντότητα που μπορεί να προσδιοριστεί με ένα τόσο συναισθηματικά φορτισμένο όρο, μέχρι βαθμού αποπροσανατολισμού ή αποχαύνωσης; Κι αν τελικά υφίσταται "ήρωας", τότε τα ευμετάβλητα-άλλοτε ξεχειλωμένα κι άλλοτε τεντωμένα σα λαστιχάκια-συναισθήματα που τόσο τυφλώνουν τις μάζες, μονίμως επιρρεπείς  στη δημαγωγία και κυριαρχία της οχλοκρατίας, γι'αυτόν προφανώς αποτελούν περιττά φορτία. Στην επί το πλείστον (αν κι όχι πάντα) μοναχική πορεία του...

Κατά την άποψή μου, λοιπόν:


Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που γυρνάει την πλάτη σε όλα τα θλιβερά διανοητικά-ιδεολογικά κατασκευάσματα υποδούλωσης, πομπώδη συχνά ή μνησίκακα κατά της ίδιας της ζωής και της ανθρώπινης ελευθερίας, ανόητα κι επικινδύνως οπισθοδρομικά για την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που αποστασιοποιείται ολοκληρωτικά από διαταγές κι επιταγές ζωής δανεικής σε υλικούς και πνευματικούς τοκογλύφους κι αφεντάδες. Από τα ψέματα, τα οικόσημα και τις σημαίες, τον κάθε είδους -ισμό, τις διεκδικήσεις κάθε είδους αυθεντίας, τα αχαλίνωτα μίση: φυλετικά, θρησκευτικά, συστημικά και μη...
 Σε τούτο τον μικρό πλανήτη (προς το παρόν ακόμα συμβατού στην ανάπτυξη ζωής, μέσα από περίεργες μεταλλάξεις), ενός όχι ιδιαίτερα ξεχωριστού ηλιακού συστήματος, που στριφογυρνάει σ'ένα ασύλληπτων διαστάσεων κοσμικό χάος δισεκατομμυρίων αστεριών και πολύ περισσότερων πιθανοτήτων και δυνητικών πραγματικοτήτων που δύνανται όλες να πραγματοποιηθούν..!

Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που εμπνέεται ως τις πιο μύχιες χορδές του από ιδέες. Ιδέες που ξεκλειδώνουν τα πιο απόκρυφα συρτάρια της Φύσης, που αποκωδικοποιούν τους μυστικούς κώδικες ενός σύμπαντος που αρέσκεται στην κρυψίνοια, όσον αφορά τους ατάλαντους ή αθεράπευτα πλανεμένους. Ιδέες ανείπωτες, παράξενες, εκπληκτικές στις προεκτάσεις τους, πειρατικά ρεσάλτα με έπαθλο την "ομαλότητα" της παγωμένης τάξης του κόσμου, αγνές σαν το κλάμα του νεογέννητου που ξεβράζεται στην ύπαρξη, αδιάβρωτες από την ανθρώπινη εθελοτυφλία και βλακεία.
 Ο ήρωας θέτει στόχο να "κατεβάσει" όσο μπορεί (μαθαίνοντας και να μη καίγεται από τη φλόγα τους) τις ιδέες από τους "ουρανούς" στα επίγεια. Μαθαίνοντας να συλλέγει κι ό,τι του χρειάζεται από την αέναη νοόσφαιρα του συλλογικού ασυνείδητου. Χωρίς να επιθυμεί, όμως, να τις δεσμεύει και να τις εμπορεύεται ιδίοις οφέλοις, αλλά θέλοντας να αιωρείται κι αυτός στις μεταμορφωτικές δίνες τους...
 Για να τις κάνει ήχους, χρώματα, ποίηση, διδασκαλίες, λόγους και βιώματα. Να ενσαρκώσει τις ιδέες και τις γνώσεις κι αλήθειες που αυτές μεταφέρουν, σε λάμψη φωτός που τρυπάει σα φάρος το σκότος όλων των γήινων λαθεμένων συλλήψεων και παρανοήσεων. Οι οποίες και γίνονται οι αιτίες απίστευτων δεινών και φρίκης. Τα οποία κι αναγνωρίζονται (από ποιους τελικά;) ως...πρόοδος του είδους!

Ήρωας είπαμε;

Αυτός/ή που κινείται χωρίς φόβο, απαλλαγμένος από ποταπά πάθη και στρατιές προσκολλήσεων, σε δρόμους συχνότατα μοναχικούς και σκονισμένους.

Αυτός/ή που ελκύεται από τα καλέσματα του Αγνώστου, κάτω από τις εμφυτευμένες (από μια αφύσικη κοινωνία) παρασιτικές επικαλύψεις του Εαυτού κι έξω απ'αυτόν. Ως τα πέρατα του ανεξερεύνητου, στη συντριπτική ολότητα και ουσία του, ετούτου κόσμου.

Αυτός/ή που τις βαθύτερες αλήθειες και τις γνώσεις που μεταφέρει ως φορέας τους, δεν τις κατοχυρώνει στο όνομά του για να τις εμπορευτεί. Δεν τις περιχαρακώνει για οικειοποίηση μέσα σε ομάδες, σέχτες, κλειστές λέσχες ή μυστικές εταιρείες. Παριστάνοντας το φωτισμένο καθοδηγητή-οδοδείκτη του δρόμου ζωής που περνάει μέσα από τα πλυντήρια νόων κι "εκπαιδευτήρια"(ή αναμορφωτήρια) της πολυπόθητης κυρίας Επανάστασης. Ή απαιτεί την αναγνώριση του μύστη-ποιμένα στην αφεντιά του. Που ιδρύει σχολές, ιδρύματα, συστήματα και φιλοσοφίες στο όνομά του.
 Αλλά μοιράζεται τον "πλούτο" που έχει αποκτήσει, με την αξία και Θέλησή του να τον γυρέψει. Τον μοιράζεται προσέχοντας να μη "σκιάσει" ούτε στο ελάχιστο τη λάμψη του γι'αυτούς που τη γύρεψαν με τη σειρά τους...

Αυτός/ή που δεν έχει αφέντες και δεν καταδέχεται υποταχτικούς. Αλλά που χαίρεται να έχει Συντρόφους (ακόμα και μεταξύ μαθητή και σοφού δασκάλου υπάρχει, εκτός απ'τη σχέση της μαθητείας-διδασκαλίας, ο συνδετικός κρίκος της συντροφικότητας). Στη δύσβατη, συχνότατα αποκηρυγμένη ή επικυρηγμένη, γεμάτη παγίδες αλλά και μεταμορφωτικές προκλήσεις, πορεία και στάση ζωής...

Αυτός/ή που αγκαλιάζει τα λάθη του και διδάσκεται απ'αυτά. Που ξέρει να γελάει με την καρδιά του και με το πιο απλό πράγμα που δίνει στη ζωή απελευθερωτικές δόσεις  χιούμορ κι ομορφιάς. Που απεχθάνεται τη σοβαροφάνεια και το μελόδραμα κι ενθουσιάζεται με την απλότητα. Που όταν σωριάζεται στο χώμα δεν μένει κολλημένος σε αυτό αλλά ορθώνεται (γελώντας συχνά με τον εαυτό του) και συνεχίζει. Που τείνει το χέρι σε αυτούς οι οποίοι σφαδάζουν κάτω ή απλά έχουν ανάγκη κάποιον να τους ακούσει...

Και, τελικά, ίσως η ίδια η λέξη "ήρωας", όπως και η αντίθετή της "αντι-ήρωας", φαντάζει φτωχή έως κι άστοχη για να προσδιορίσει όσα περιέγραψα αμέσως πριν.

 Σ'ένα κόσμο επιτηδευμένης δυαδικότητας και κυριαρχίας δίπολων: "άσπρο-μαύρο","ρεαλιστής-αιθεροβάμονας", "σχετικός-άσχετος", "πιστός-άπιστος", "πατρίκιοι-πληβείοι",  "αυτοί-εμείς"...
Ίσως...ίσως η πιο κατάλληλη λέξη προσδιορισμού να είναι..."ταξιδευτής"...
Που δεν μένει ποτέ στατικός αλλά λατρεύει την Κίνηση κι όταν χρειάζεται ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Την υπόσταση της "ταξιδιωτικής πνοής του"...

Κι όταν πέσει κάτω από το άγγιγμα του θανάτου, οι ιδέες του συνεχίζουν το ταξίδι τους ως το άπειρο. Και οι δονήσεις της παρουσίας του (όσο απαρατήρητη κι αν πέρασε από τους πολλούς) γίνονται συχνά οι ψίθυροι, οι φήμες και οι ιστορίες που μεταφέρουν οι άνεμοι του χρόνου στους στροβίλους τους.



ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου