" Ένας διαφορετικός άνθρωπος", παγιδευμένος ανάμεσα σε μηχανικά παγόβουνα!

" Ένας διαφορετικός άνθρωπος" - DEN BRYSOMME MANNEN
 Νορβηγική ταινία του 2006 σε σκηνοθεσία Γιενς Λίεν, που προσφέρεται για σινεφίλ θεατές αλλά κι όχι μονάχα γι' αυτούς.

Μία ταινία-έκπληξη από την παγωμένη Νορβηγία. Μια κοινωνική και πολιτισμική καταγγελία, ενίοτε με άφθονα "ηλεκτροσόκ" στη συνείδηση του θεατή, μια αλληγορία που λειτουργεί ως κόλαφος για το σύγχρονο μηχανικό τρόπο ζωής του "ανεπτυγμένου κόσμου". Που μετατρέπεται ολοένα και πιο πολύ σε αυτοματοποιημένο "αντίκοσμο", εκεί όπου οι άνθρωποι με ζωντανή τη φλόγα μέσα τους νιώθουν όλο και περισσότερο άβολα, σαν παρείσακτοι περιθωριακοί. Εκεί όπου η αντίληψη συρρικνώνεται σε παθητική αποδοχή όλων των "φροντίδων" μιας αποστειρωμένης και ολοκληρωτικής "ασφάλειας" που παρέχουν οι Αρχές. Εκεί όπου οι άνθρωποι χάνουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους και ξεπέφτουν σε άβουλα, άψυχα, προβλέψιμα, χειραγωγήσιμα ανθρωποειδή μέσα σε απατηλής λάμψης περιτυλίγματα "προόδου". Μέσα στα τεχνολογικά κάτεργα και εθισμένοι στα πολιτισμικά δηλητήρια και στα μεταλλαγμένα τοξικά σκουπίδια μιας βελούδινης μοχθηρής σκλαβιάς.
 Όπως συμβαίνει και στην "πραγματικότητά μας", μετά και από τις πολύ εξυπηρετικές για τα σχέδιά των κυρίαρχων ελίτ "τρομοκρατικών" επιθέσεων στις καρδιές των δυτικών μητροπόλεων, επιχειρήσεων γεμάτων από σκοτεινά σημεία. Τα οποία δεν κολλάνε πουθενά μέσα στο κακοφτιαγμένο storytelling των επίσημων εκδοχών.

Με λίγα λόγια η υπόθεση της ταινίας: ο Αντρέας μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, οδηγείται σε έναν απροσδιόριστης ταυτότητας τόπο, μια αστραφτερή πολιτεία, όπου τον περιμένει η "αποκατάσταση" και η νέα, πολλά υποσχόμενη αρχή. Μια δουλειά ρουτίνας, ένα άνετο διαμέρισμα, μια όμορφη ερωμένη, μία συμβατική ομήγυρη υποτιθέμενων φίλων και κοινωνικών επαφών. Πόσο τέλειο ωστόσο για να είναι αληθινό! Γιατί σύντομα ο αρχικά σαστισμένος και στη συνέχεια υποψιασμένος ήρωας ανακαλύπτει ότι αυτός ο "ιδανικός κόσμος" στερείται ψυχής: δεν υπάρχουν ούτε συναισθήματα στις σχέσεις των ανθρώπων, ούτε μυρωδιές και γεύσεις, ούτε όλες εκείνες οι "ατέλειες" που νοηματοδοτούν τη ζωή των ανθρώπινων όντων. Ένας ζωντανός εφιάλτης, μια αυτοματοποιημένη δυστοπία του Όργουελ από την ανάποδη, όπου δεν υπάρχει καμία διαφυγή όπως σύντομα διαπιστώνει ο ήρωας. Ούτε καν αυτή του θανάτου που επιλέγεις εσύ, αφού όσες απόπειρες αυτοκτονίας κι αν κάνει ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να πεθάνει και να δραπετεύσει έστω και με αυτό τον τρόπο από την "καλή" και ήσυχη σαν νεκροταφείο νέα "ζωή" που του πρόσφεραν! Και όταν κάποια στιγμή βρίσκει μια "τρύπα στο σύστημα", μια μυστική ρωγμή στα τείχη -το αγαπημένο μου σημείο στην ταινία- που οδηγεί αλλού, σε μέρη με χρώματα, φως, γεύσεις σπιτικού ζεστού φαγητού και οσμές ανθρώπινων δονήσεων και επιχειρεί να δραπετεύσει, το σύστημα γίνεται εχθρικό και τιμωρητικό απέναντί του.

Μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην ταινία για εμένα ήταν μία σκηνή στις αρχές όπου ένα ζευγάρι ανταλάσσει για ώρα φιλιά, μόνο που διαπιστώνεις ότι κάτι καθοριστικά κρίσιμο απουσιάζει: η σπίθα της ζωής! Το παλλόμενο πάθος, η ζεστασιά και η αυθεντικότητα της ανθρώπινης επαφής, καθώς τα μάτια των δυο νέων είναι απλανή και άδεια κι αυτό που κάνουν γίνεται τελείως μηχανικά, σαν κάποιος να τους είχε απλώς κουρδίσει.

Ο σκηνοθέτης διαπραγματεύεται πειστικά και με επιδεξιότητα την αφήγηση της ιστορίας του, εκπλήσσοντας και σοκάροντας συχνά τον θεατή, αν και στη ροή της ίσως μπορούσε να αποφύγει κάποιες επαναλήψεις. Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα κόλαση με παραδείσιο περιτύλιγμα, μια παράκρουση και πτώση συγχρόνως της ανθρώπινης φύσης σε σκοτεινά κι εκφυλιστικά κελιά.
Πόσο αυτό ομοιάζει με τη σύγχρονη ψεκασμένη, γενετικά τροποποιημένη, τρομολάγνα και τρομοκρατημένη, μηχανοποιημένη και τεχνολογικά ανεπτυγμένη,  πραγματικότητά μας; 

Ο Ένοικος...