Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Σημασία δεν έχουν οι απαντήσεις αλλά οι ερωτήσεις

Τίποτα δεν παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο και αμετακίνητο.
Να είσαι επιφυλαχτικός με αυτούς που διαθέτουν έτοιμες απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν καν τεθεί ή συλληφθεί ακόμα. Αυτό παραπέμπει και σε λίστες και οπλοστάσια, άρα ίσως και σε στράτευση κι απόπειρες επιβολής. 


To σημαντικό στη ζωή δεν είναι οι απαντήσεις. Αλλά οι ερωτήσεις. Το να μη σταματάς να θέτεις ερωτήματα. Και δεν υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος αναμονής μέχρι να μπεις σε αυτή τη διαδικασία. Κάθε στιγμή είναι η κατάλληλη, αν ξέρεις, αν κατέχεις την τέχνη τού να θέτεις τις σωστές ερωτήσεις.

 Όλοι θέλουμε -ή θα'πρεπε να θέλουμε- να ανοίξουμε το σφραγισμένο φάκελο πάνω στο τραπέζι, να παραμερίσουμε τις κουρτίνες για να δούμε ποιος ή τι κρύβεται από πίσω, να ανοίξουμε τις κλειστές πόρτες, ειδικά αυτές με τις "απαγορευτικές ταμπελίτσες" που δεν εξηγούν καν το λόγο. Να πατήσουμε στην κορυφή του βουνού για να κατακτήσουμε την πανάρχαια χαρά της συνολικής θέας των τοπίων από ψηλά.
Ναι. Οι ερωτήσεις είναι το καύσιμο που ωθεί τον κόσμο σε κίνηση, στο να προχωράει μπροστά. Και τον άνθρωπο στο να εξελίσσεται, να υπερνικά εμπόδια και δυσκολίες, να αποφεύγει τις παγίδες στην πορεία, να διευρύνει τους ορίζοντές του, να κατακτάει κορυφές, να επεκτείνει τα όριά του, να πλουτίζει τα νοήματα που του δίνουν λόγο ύπαρξης και συνέχειας.
Η απουσία ή η ισχνή παρουσία ερωτήσεων αποτελεί τροχοπέδη στη ζωή και αποφασιστικό παράγοντα τελμάτωσης και αποσύνθεσης.

Να θέτουμε ερωτήματα. Ακόμη κι αν δεν λάβουμε τις απαντήσεις που γυρεύαμε αρχικά ή που περιμέναμε να ακούσουμε, όπως πολύ συχνά συμβαίνει. Η ανακάλυψη καινούργιων μονοπατιών και η χάραξη απρόβλεπτων ατραπών είναι πολύ σημαντική και ζωτική υπόθεση.
Όλα αυτά συνθέτουν τη συναρπαστική ουσία της ιστορίας. Ακόμη κι αν δεν λάβουμε καθόλου απαντήσεις!

"Της φύσης αρέσει να κρύβεται", είχε υποστηρίξει ο τεράστιας αξίας "σκοτεινός φιλόσοφος".

Οι κατάλληλες όμως ερωτήσεις και η προσπάθεια που κάνουμε για να αδράξουμε τις απαντήσεις,  με αφοσίωση στο σκοπό και υπομονή, έχουν τη δύναμη "να ξεκλειδώσουν την κάμαρα με τα μυστικά". Και να φωτίσουν τα σκοτάδια, να αποκωδικοποιήσουν τους κώδικες λειτουργίας και σύνδεσης των φαινομένων, να διεισδύσουν στα κρυφά -αν και μπρος στα μάτια μας συχνά- βασίλεια της Αλήθειας. Της Α-λήθης, δηλαδή της μη λησμονιάς όσων ήδη ξέραμε, αλλά είχαμε ξεχάσει παρασυρμένοι από τα ρεύματα της ζωής που συνήθως μεταφέρουν πολλά σκουπίδια.
Μέρος της Φύσης είναι και ο εαυτός του καθενός. Κι όταν ρωτούσαν τον Ηράκλειτο πώς γνώριζε όλα αυτά τα πράγματα, λέγεται ότι εκείνος απαντούσε ως εξής: "ρώτησα τον εαυτό μου"

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου