VRIL! The Coming Race (Η Επερχόμενη Φυλή)..." Η πένα και το ξίφος"

 

του Παντελή Γιαννουλάκη

Away!
In thinking of these things
Some men have lost their minds, and others may
(Lord Lytton)


Stormy Night.

Ήταν φθινόπωρο του 1830, βαθύ σούρουπο και ο Λόρδος Έντουαρντ Τζωρτζ Μπάλγουερ Λύττον καθόταν στο ημιφωτισμένο γραφείο του δίπλα στο μεγάλο παράθυρο και έγραφε, με πένα με φτερό, την πρόταση της πιο διάσημης αρχής μυθιστορήματος στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας: «It was a dark and stormy night…»

Η θύελλα λυσσομανούσε έξω από εκείνο το παράθυρο του Knebworth House, του γοτθικού πύργου του Λύττον που έστεκε (και στέκει ακόμη) τριάντα μίλια βόρεια από το Λονδίνο. Η καταιγίδα ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα, φόρτιζε με ουράνια ηλεκτρική δύναμη τα πάντα, ο Λύττον μπορούσε να νιώθει τον ηλεκτρισμό πάνω στα γένια του. Μέσα στις λάμψεις και στα ουρλιαχτά του ανέμου, ο μεγάλος συγγραφέας του Φανταστικού έγραφε εκείνες τις ατάκες που θα τον έκαναν αθάνατο στην μνήμη των συγγραφέων που θα ακολουθούσαν:

«It was a dark and stormy night, and the rain fell in torrents –except at occasional intervals, when it was checked by a violent gust of wind which swept up the streets (for it is in London that our scene lies), rattling along the housetops, and fiercely agitating the scanty flame of the lamps that struggled against the darkness…» («Ήταν μια σκοτεινή και θυελλώδης νύχτα, κι η βροχή έπεφτε σαν χείμαρρος, εκτός από κάποια διαλείμματα, όταν διακοπτόταν από μια βίαιη ριπή ανέμου που ξεχυνόταν στους δρόμους (αφού το Λονδίνο είναι το σκηνικό της ιστορίας μας), κροτάλιζε πάνω στις στέγες των σπιτιών, και με μανία τάραζε τις θολές φλόγες από τις λάμπες των δρόμων, που πάλευαν ενάντια στο σκοτάδι…»)

(Η αρχή από τη νουβέλα του Λύττον, Paul Clifford, 1830)

Ήταν ένας συγγραφέας και στοχαστής που οι περισσότεροι πια τον θυμούνται από την αρχαιοπρεπή νουβέλα του The Last Days of Pompeii (Οι Τελευταίες Ημέρες της Πομπηίας), ενώ οι πιο ενημερωμένοι τον θυμούνται από τα έργα του: Zanoni (Ζανόνι), Rienzi (Ριένζι), The House and the Brain (Το Σπίτι και ο Εγκέφαλος), Α Strange Story (Μια Παράξενη Ιστορία), The Haunted And The Haunters (Οι Στοιχειωμένοι και οι Στοιχειωτές), και The Coming Race (Η Επερχόμενη Φυλή).

Και, βέβαια, το ότι ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος συγγραφέας διαφαίνεται και μόνο από το γεγονός ότι ο Λύττον είναι ο γεννήτορας της θρυλικής ατάκας «Η πένα είναι πιο ισχυρή από το ξίφος» («Beneath the rule of men entirely great, the pen is mightier than the sword»). Σήμερα η πένα του φυλάσσεται μέσα σε μια μικρή γυάλα πάνω στο εβένινο γραφείο του στον πύργο του Knebworth House.

Ολόκληρος ο αρχαίος κόσμος της Ρώμης και της Ελλάδας, ο μυστικισμός του μεσαίωνα, οι σκοτεινοί αλχημιστές με τα ελιξίριά τους της αθανασίας, το Αόρατο Κολέγιο, τα παράξενα μανιφέστα των αδελφών του Ρόδου και του Σταυρού, τα ξωτικά και οι οπτασίες των ξεχασμένων θεών, φαντάσματα και στοιχειωμένες επαύλεις, ευγενείς που η χλωμή γενιά τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, τρομακτικά σπήλαια και άγνωστα εργαστήρια, οι θρύλοι υπόγειων κόσμων και ολόκληρη η ιστορία της Βρετανίας, άγγελοι και εξερευνητές μακρινών περιοχών, και όλες οι γοητευτικές εμμονές της Βικτοριανής εποχής, περνούσαν μπροστά από εκείνο το παράθυρο του Λόρδου Λύττον, στο μυαλό και στο εσωτερικό σινεμά του συγγραφέα που πασχίζει να βάλει στο χαρτί αυτό που δεν είναι φανερό για όλους στον κόσμο ολόγυρά του.

Κι ήταν σ’ εκείνη την θρυλική «σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα» που ο Λύττον, φορτισμένος από τον ουράνιο ηλεκτρισμό της καταιγίδας, συνέλαβε για πρώτη φορά την ιδέα της ύπαρξης μιας άγνωστης δύναμης στην φύση, ενός δυναμικού κυκλώματος που ενεργοποιεί τα πάντα: μια αιθερική πλανητική ενέργεια, ο ηλεκτρομαγνητισμός της ζωής και της καταστροφής, μια δύναμη που κάνει τα φυτά να φυτρώνουν και τις πέτρες να μεγαλώνουν, που ρυθμίζει την βιοενέργεια των όντων, που γεννάει τους κεραυνούς και τις αστραπές, δημιουργεί τα ενεργειακά ρεύματα που σαν αόρατοι ποταμοί διατρέχουν τον πλανήτη, γεννά τα μέταλλα στον υπόγειο κόσμο (κι η πεμπτουσία της μεταστοιχειώνεται στις σπάνιες φλέβες του χρυσού), μας κάνει να αναριγούμε, διαμορφώνει τα επίπεδα της υγείας μας, καθοδηγεί τα πουλιά όταν πετούν, σπινθηρίζει στις κεραίες των μυρμηγκιών, χαράζει το λεπιδωτό δέρμα πάνω στις σαύρες, φορτίζει τις σταγόνες της βροχής, ιονίζει τις ατμόσφαιρες των τόπων, δημιουργεί κατοπτρισμούς, διοράματα και φαντάσματα –εκείνα τα «είδωλα» του Δημόκριτου– διαχέει τον στατικό ηλεκτρισμό στον άνεμο, κρατάει όρθιο τον ουρανό, εστιάζει την ακτινοβολία των άστρων, φωλιάζει στον αόρατο υπόγειο κόσμο.

Σημείωσε στο ημερολόγιό του:

«Υπάρχει ένας ουράνιος και ένας υπόγειος πόλος, κι ανάμεσά τους ρέει η δύναμη του κόσμου, ίσα ικανή για την γέννηση της ζωής και για την καταστροφή της. Ο κόσμος είναι πλημμυρισμένος από όλων των ειδών τις μαγνητικές δυνάμεις, που επηρεάζονται όπως οι παλίρροιες από τα ουράνια σώματα, όπως από την Σελήνη. Αλλά αυτές οι δυνάμεις δεν είναι απλά μαγνητικές ή ηλεκτρικές, και ίσως να μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον ανθρώπινο νου.

»Πρέπει να εντοπιστεί η προέλευση του εσωτερικού ρυθμού της παντοδύναμης αυτής ροής. Ο παλμός αυτός που δονεί όλον τον κόσμο, είναι ανάλογος με αυτόν της ζωτικής ενέργειας που δονεί το ανθρώπινο σώμα. Η γνώση και η χρήση των αρνητικών και θετικών δυνάμεων των κοσμικών ενεργειών, η πιο σημαντική γνώση του κόσμου: η απόλυτη κυριαρχία των ρευμάτων. Αν την δαμάσουμε, έχουμε τον τρόπο να προβλέπουμε τις βροχές, τις ανομβρίες, να εξαπολύουμε τυφώνες, κεραυνούς, καταιγίδες, παλίρροιες, σεισμούς, να καταστρέφουμε χώρες ολόκληρες, να φυτρώνουμε δάση και να γεννάμε ολόκληρα βουνά, να καταποντίζουμε νησιά, να γονιμοποιούμε τα σπλάχνα και τις μήτρες της γης, να φτιάχνουμε χρυσό και διαμάντια, να θεραπεύουμε τους αρρώστους, να ανασταίνουμε τους νεκρούς. Ώ απέραντη αιθερική αλχημεία της αχανούς ζωής, το μυστικό των θεών, να ρίχνουμε κεραυνούς με τα χέρια μας…»

Ο θρυλικός μυστικιστής Ελιφάς Λεβί, ο «τελευταίος των μάγων», ο οποίος ήταν μαθητής του Λόρδου Μπάλγουερ Λύττον, έλεγε ότι η γνώση των παλιρροιών και των παγκόσμιων ρευμάτων αποτελεί το μυστικό της ανθρώπινης παντοδυναμίας. Ναι. Ίσως να μπορούμε να την περισυλλέξουμε και να την εξακοντίσουμε με ένα ραβδάκι, όπως εκείνο το μαγικό ραβδί της νεράιδας. Το ραβδί του μάγου, το ραβδί του μαέστρου που συντονίζει την ορχήστρα, το ραβδί του σοφού, το κηρύκειο του Ερμή, το ρόπαλο του Ηρακλή, το ραβδί του ραβδοσκόπου, το ραβδί του Μωυσή και του Ιωσήφ εξ Αριμαθείας (που το έμπηξε στο χώμα στο Glastonburry και φύτρωσε), η ποιμαντορική ράβδος, η ρομφαία του αρχάγγελου, το «ξύλον της Ζωής», το σκήπτρο του βασιλιά, μια πένα πιο ισχυρή από το ξίφος. «Όπου δεν πίπτει Λόγος, πίπτει Ράβδος…»

Κάπως έτσι, μέσα σε μια νύχτα καταιγίδας, γεννήθηκε η «Δύναμη Βριλ».

Η Πένα & το Ξίφος

Ο Edward George Earle Bulwer-Lytton γεννήθηκε στις 25 Μαΐου 1803 και πέθανε στις 18 Ιανουαρίου 1873. Στην εβδομηντάχρονη ζωή του κατάφερε να γίνει ένας αξιόλογος άνθρωπος, στοχαστής και συγγραφέας, και να προσωποποιήσει τον άνθρωπο των γραμμάτων της Βικτοριανής εποχής.

Καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια, πατέρας του ήταν ο στρατηγός Γουίλιαμ Μπάλγουερ, το ευγενές επώνυμο Λύττον το πήρε από την μητέρα του. Από πολύ μικρός έδειξε την ιδιαιτερότητα και την ευαισθησία του, και την κλίση του προς τις τέχνες και την λογοτεχνία. Έγινε δεκτός με τιμητική υποτροφία στο Trinity Hall του Cambridge (1822), και αργότερα διορίστηκε διευθυντής στο θρυλικό περιοδικό New Monthly Magazine (1831-33).

Ασχολήθηκε και με την πολιτική, και ήταν μέλος της Βρετανικής βουλής. Σαν φιλελεύθερος ήταν μέλος του μεταρρυθμιστικού κοινοβουλίου του 1832, και αργότερα με την παρότρυνση του Ντισραέλι, με τον οποίο ήταν επιστήθιοι φίλοι, έγινε μέλος των Tories και υπηρέτησε ως υπουργός εσωτερικών για τις Βρετανικές αποικίες (1858-1860). Τελικά, όμως, αποσύρθηκε από την πολιτική.

Η συναισθηματική του ζωή για αρκετά χρόνια περιστράφηκε γύρω από την Rosina Wheeler, μια Ιρλανδή καλλονή, πανέμορφη αλλά πολύ πεισματάρα και ιδιότροπη, με την οποία οδηγήθηκε σε γάμο που με την σειρά του οδηγήθηκε στην καταστροφή. Όταν χώρισαν, μια μυστηριώδης έντονη διαμάχη ξεκίνησε μεταξύ τους, κράτησε πολλά χρόνια, ώσπου το 1858 η όμορφη Rosina κλείστηκε σε ιδιωτικό άσυλο για ψυχοπαθείς…

Το 1838 τού δόθηκε ο τίτλος του Βαρονέτου για τις υπηρεσίες του στην Λογοτεχνία (και το 1866 πήρε τον τίτλο Βαρόνος Λύττον του Knebworth), και του απενεμήθησαν πολλά βραβεία για την δραματουργία του, την ποίηση και τις νουβέλες του. (Τον Ιούλιο του 2000, το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ανακήρυξε το 2000 ως «έτος Μπάλγουερ-Λύττον», και διοργάνωσε ένα μεγάλο ακαδημαϊκό συνέδριο για την ζωή και το έργο του).

Ο Λύττον ήταν θαυμαστής και πολύ καλός φίλος του Τσαρλς Ντίκενς, τον οποίον ανέλαβε να παρουσιάσει στον κόσμο της λογοτεχνίας, και ουσιαστικά ήταν ο Λύττον που τον ανέδειξε. Με τον Ντίκενς παρέμειναν φίλοι σε όλη τους την ζωή, και ο μεγάλος συγγραφέας ήταν συχνός επισκέπτης στον πύργο του Knebworth, όπου οι δυο τους οργάνωναν φαντασμαγορικά θεατρικά έργα για την ιδιωτική τους απόλαυση. Από το 1843 και έπειτα, ο Λύττον αναμόρφωσε τον πύργο του Knebworth που είχε κληρονομήσει πια από την μητέρα του, στήνοντας εκεί έναν ολόκληρο ιδιωτικό κόσμο, μετατρέποντας το εσωτερικό του πύργου σε μια γοτθική φαντασία. (Η προσωπικότητα του Λύττον κυριαρχεί στον πύργο μέχρι σήμερα και θα έλεγε κανείς ότι τον στοιχειώνει. Η ατμόσφαιρα του πύργου Knebworth House –που σήμερα είναι πιο γνωστός σαν τόπος μεγάλων ροκ συναυλιών– παραμένει ανέγγιχτη μέσα στους αιώνες, και δέχεται επισκέπτες από όλο τον κόσμο).

Εκτός από μεγάλος δάσκαλος του Φανταστικού και ιππότης των γραμμάτων της Βικτοριανής Αγγλίας, ο Λύττον ήταν και ένας αφοσιωμένος μυστικιστής, ερευνητής του Παράξενου και της απόκρυφης παράδοσης, ήταν ο εισηγητής του νέου Ροδοσταυρισμού στην Βρετανία, δάσκαλος πολλών μυστικιστών (ένας από αυτούς ο Γάλλος αβάς Αλφόνς Λουίς Κονστάνς, περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο Ελιφάς Λεβί), και ένας άνθρωπος που επηρέασε με το έργο του πολλές μεγάλες προσωπικότητες. Ο Βάγκνερ, επηρεασμένος από το έργο του Λύττον Rienzi για την Ιταλία του 13ου αιώνα, συνέθεσε την τρίτη του όπερα, Rienzi. Η επιρροή του Λύττον ήταν παγκόσμια, και έχαιρε μεγάλου σεβασμού ιδιαίτερα στην Γερμανία. Ο ίδιος θαύμαζε τον Σίλερ και τον Γκαίτε, μοιραζόταν τον πνευματικό ελιτισμό του τελευταίου καθώς και τις αισθητικές διερευνήσεις του πάνω στο δαιμονικό στοιχείο.

Με το έργο του Zanoni (1842), προώθησε και διαιώνισε τον θρύλο για τον αθάνατο και πάνσοφο Κόμη του Σαιν Ζερμαίν. (Πρέπει να σημειώσω ότι το τέταρτο μέρος του βιβλίου, έχει τον τίτλο The Dweller at the Threshold, Ο Ένοικος στο Κατώφλι, ένας τίτλος που τότε εμφανίζεται τυπωμένος για πρώτη φορά σε βιβλίο, και προέρχεται επίσης από τον Λύττον). Το Zanoni επηρέασε όχι μόνο εκατοντάδες παρόμοια έργα που ακολούθησαν και έστειλε αμέτρητους ανθρώπους στην αναζήτηση των πιο λεπτεπίλεπτων μυστηρίων, αλλά αποδείχθηκε καθοριστικό ακόμη και για την νεότερη ιστορία των μυστικών αδελφοτήτων και εσωτερικών ταγμάτων, που ξεσήκωναν από τις πυκνοτυπωμένες σελίδες του πολλές από τις βασικές πεποιθήσεις τους, (πιστεύοντας πως ο Λύττον είχε μεταμφιέσει με το λογοτεχνικό μανδύα του Φανταστικού μερικές από τις πιο δυσεύρετες μυστικές δοξασίες και απόκρυφα τυπικά του παρελθόντος). Ο βασικός επίσημος θρύλος της ίδρυσης του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, με το χειρόγραφο που ανακαλύφθηκε από τον Γουίν Γουέστκοτ σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο το 1885, είναι πανομοιότυπος με το χειρόγραφο που ανακαλύπτεται στο παλαιοβιβλιοπωλείο των πρώτων σελίδων του Zanoni του 1842, και είναι προφανέστατα παρμένος από εκεί…

Το πιο δημοφιλές βιβλίο του Λύττον –παρ’ όλο που δεν είναι το καλύτερό του– Οι Τελευταίες Ημέρες της Πομπηίας (που προέκυψε από τις περιηγήσεις και τις έρευνες του συγγραφέα στην Ιταλία), επηρέασε πολύ και ενέπνευσε την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ στο να αρχίσει την περιπετειώδη καριέρα της προς τον μυστικισμό και την ίδρυση της Θεοσοφικής Εταιρείας…

Αξιοσημείωτη επιρροή στους λογοτεχνικούς κύκλους –και όχι μόνο– άσκησε και με τα έργα του A Strange Story, The House and the Brain, Ernest Maltravers, The Sea Captain, Paul Clifford, Lucretia, The Last of the Barons, The Lost Tales of Miletus…

Αλλά το πιο παράξενο –και ίσως το πιο πολυσυζητημένο– από όλα τα έργα του, ήταν το μεγάλης επιρροής βιβλίο The Coming Race (Η Επερχόμενη Φυλή, 1871), γνωστό και με τον τίτλο Vril. Αυτή η παράξενη περιπέτεια του συγγραφέα στην Κούφια Γη, και η εμπεριστατωμένη περιγραφή της φυλής και του υποχθόνιου πολιτισμού των Vril-ya, και της περιβόητης Δύναμης Βριλ (Vril Power), παρ’ όλους τους αμφιλεγόμενους ισχυρισμούς του και της παραδοξότητάς του, πάρθηκε πολύ στα σοβαρά από όλους τους μυστικιστές της εποχής και τους μελετητές του Παράξενου, και ιδιαίτερα από τους θιασώτες της υπόθεσης της Ατλαντίδας κατά τον 19ο αιώνα (για παράδειγμα, επηρέασε πολύ τον Σκοτ-Έλιοτ αλλά και τον Ιγνάτιο Ντόνελυ, που ήταν οι δύο βασικοί εισηγητές του ζητήματος της Ατλαντίδας στην σύγχρονη εποχή).

Ο πατέρας του εναλλασσόμενου ηλεκτρικού ρεύματος, του ηλεκτρομαγνητισμού και της τηλεκατεύθυνσης (κλπ), ο Νίκολα Τέσλα, επίσης ήταν μεγάλος θαυμαστής του Λύττον και εμπνεύστηκε πολύ από το ζήτημα της Δύναμης Βριλ κατά τις έρευνες και τις ανακαλύψεις του. Και δεν χρειάζεται να σημειώσω τις ομοιότητες της Δύναμης Βριλ με την «Οργόνη» του Βίλχελμ Ράιχ. (Για πρώτη φορά, το ζήτημα της πανίσχυρης ενέργειας, ούτε «αρνητικής» ούτε «θετικής», που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για το καλό ή για το κακό, ανάλογα με τις προθέσεις του χρήστη, όχι μόνο αναλύθηκε για πρώτη φορά από τον Λύττον, αλλά ακόμη και ως σχόλιο ήταν προπομπός των μεγάλων ανακαλύψεων και των εφαρμογών όχι μόνο του ηλεκτρισμού αλλά και της πυρηνικής ενέργειας).

Η Δύναμη Βριλ, είναι μια μυστηριώδης ενέργεια που χρησιμοποιείται από την υποχθόνια αυτή φυλή των Βριλ –που κατάγονται από πρόσφυγες του Κατακλυσμού που δραπέτευσαν στην Κούφια Γη ή από τους εξωγήινους θεούς του πανάρχαιου παρελθόντος– και την χρησιμοποιούν για να ενεργοποιούν τον μυστικό πολιτισμό τους.

Το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ως αναμφισβήτητη αλήθεια από όλους τους αποκρυφιστές, μετατρέποντάς το έτσι σε ένα μεγάλο μυστήριο που στέκει αποκρυμμένο σε εκείνο το συναρπαστικό πεδίο ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα. Η πλοκή του έργου αυτού του Λύττον, ανακυκλώθηκε κατά τον εικοστό αιώνα από άπειρους συγγραφείς στα pulp περιοδικά του Φανταστικού, στα science-fiction B-movies, και σε όλων των ειδών τις εκκεντρικές θεωρίες, ενώ επηρέασε και τους θεωρητικούς του Φυλετισμού (και του Αρειανισμού), καθώς και πολλές νεότερες μυστικές εταιρείες της Ευρώπης…

Δύο χρόνια μετά την συγγραφή του αινιγματικού αυτού βιβλίου, το 1873, ο Λύττον πέθανε, αφήνοντας αναπάντητες όλες τις ερωτήσεις των αναγνωστών του. (Αν και πρόλαβε να γράψει τρία ακόμη έργα: Kenelm Chillingly, The Parisians, Pausanias the Spartan).

Ο Λόρδος Έντουαρντ Μπάλγουερ Λύττον επισκέφτηκε την Ελλάδα δύο φορές (1826, 1850). Ταξίδεψε σε αρκετά μέρη της Ελλάδας και έκανε πολλές έρευνες για το αρχαίο παρελθόν της, για τα αρχαία Ελληνικά μυστήρια, τα αρχαία τοπωνύμια, καθώς και τους θρύλους και τις παραδόσεις των Ελλήνων της εποχής του. Χαρακτηριστική, όμως, είναι μια σημείωσή του: «Εκείνοι που κοιτούν πίσω στην κλασσική εποχή της Ελλάδας, θα απογοητευτούν πάρα πολύ από την παρούσα κατάστασή της. Και είναι εκπληκτικό το ότι ελάχιστες ομοιότητες υπάρχουν ακόμη ανάμεσα στον Έλληνα που πολέμησε στον Μαραθώνα και στις Θερμοπύλες, με τον Έλληνα που σήμερα πολεμά για την ελευθερία του στο ίδιο πεδίο μάχης των προγόνων του …» (An Autumn in Greece, 1826)

Η Επερχόμενη Φυλή των VRIL-YA

Στις σελίδες του The Coming Race του Λύττον, γραμμένες στο πρώτο πρόσωπο με την επίφαση αληθινής διήγησης (που αποκρύπτει ονόματα, χρονολογίες και τοπωνύμια, για λόγους…ασφαλείας), ο αφηγητής μαζί με έναν φίλο του πολιτικό μηχανικό, εισέρχονται στις σήραγγες ενός ορυχείου, σε κάποια βαθύτερη προέκταση των οποίων συναντούν ένα χάσμα στο οποίο καταδύονται και τελικά ανακαλύπτουν μια φωτισμένη στοά και έναν φαρδύ τεχνητό –σχεδόν αστικό– δρόμο, που οδηγεί βαθύτερα στο εσωτερικό της γης. Έπειτα από μια άτυχη πτώση και την επίθεση ενός ερπετοειδούς τέρατος, ο πολιτικός μηχανικός σκοτώνεται και ο αφηγητής δεν μπορεί να επιστρέψει πίσω, κι έτσι αποφασίζει να εξερευνήσει τα εσωτερικά τοπία.
Αντικρίζει έναν παράξενο οικισμό, τριγυρισμένο από παράξενη βλάστηση, κοκκινωπά ποτάμια, ανθρώπινες κατασκευές, φωτισμούς, κλπ. Πλησιάζει ένα τιτάνιο κτίριο που θύμιζε πρώιμη αιγυπτιακή αρχιτεκτονική. Μέσα από το κτίριο ξεπροβάλλει μια μορφή –ανθρώπινη; Οι πρώτες εντυπώσεις είναι πάντα σημαντικές, οπότε τις παραθέτω:

«Στην θέα και στην παρουσία του ένα απερίγραπτο δέος και ένα τρέμουλο με κατέκλυσε, ριζώνοντας τα πόδια μου στο έδαφος. Μου θύμισε εκείνες τις συμβολικές εικόνες ενός Genius ή Δαίμονα που απεικονίζονται σε Ετρουσκικά αγγεία ή στους τοίχους των ανατολίτικων τύμβων, εικόνες που δανείζονται το περίγραμμα του ανθρώπου, αλλά παρ’ όλα αυτά ανήκουν σε κάποια άλλη φυλή. Ήταν ψηλός, όχι γιγάντιος, αλλά ψηλός όσο οι ψηλότεροι άνθρωποι κάτω από το ύψος των γιγάντων. Ήταν καλυμμένος από κάτι που έμοιαζε να αποτελείται από μεγάλα φτερά διπλωμένα πάνω στο στήθος του, που έφταναν μέχρι τα γόνατά του. Η υπόλοιπη ενδυμασία του αποτελούταν από έναν εσωτερικό χιτώνα και μεγάλες περικνημίδες από κάποιο λεπτό αλλά σκληρό υλικό. Στο κεφάλι φορούσε ένα είδος τιάρας που έλαμπε με κοσμήματα, και στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα μεγάλο λεπτό ραβδί από λαμπερό μέταλλο σαν γυαλισμένο ατσάλι.
»Αλλά, το πρόσωπο! Αυτό ήταν που μου είχε εμπνεύσει τόσο δέος και τρόμο. Ήταν το πρόσωπο ενός ανθρώπου, όμως ενός τύπου ανθρώπου τελείως ξεχωριστού από τις γνωστές μας υπάρχουσες φυλές. Η πλησιέστερη περιγραφή που θα μπορούσε κάποιος να δώσει για τα χαρακτηριστικά, το περίγραμμα και την έκφρασή του, είναι το πρόσωπο μιας ανάγλυφης Σφίγγας (Sphinx), τόσο συμμετρικό στην ήρεμη, διανοούμενη, μυστηριώδη ομορφιά του. Το χρώμα του ήταν παράξενο και ιδιόμορφο, περισσότερο έμοιαζε με εκείνο των ερυθρόδερμων παρά με κάποια άλλη ποικιλία του είδους μας, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν διαφορετικό απ’ αυτούς, είχε μια πλουσιότερη και πιο απαλή απόχρωση, με μεγάλα μαύρα μάτια, βαθύ και λαμπερό βλέμμα, και τοξοειδή φρύδια σαν ένα ημικύκλιο. Το πρόσωπο ήταν άτριχο, αλλά ένα ακατονόμαστο στοιχείο στο παρουσιαστικό του, παρ’ όλη την ήρεμη έκφραση, παρ’ όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά, ξεσήκωνε ένα ένστικτο κινδύνου, όπως εκείνο που ξεσηκώνει η θέα μιας τίγρης ή ενός ερπετού. Ένιωσα ότι αυτή η ανθρωποειδής φιγούρα ήταν προικισμένη με δυνάμεις εχθρικές προς τον άνθρωπο. Καθώς με πλησίασε, μ’ έπιασε σύγκρυο. Έπεσα στα γόνατα με δέος και κάλυψα το πρόσωπό μου με τα χέρια μου…»
Αυτές, λοιπόν, είναι οι πρώτες εντυπώσεις που αφήνει ένας Βριλ…

Τελικά, ο αφηγητής ανακαλύπτει ότι οι Βριλ δεν είναι εχθρικοί μαζί του, αλλά διερευνητικοί και αρκετά φιλόξενοι, και του εμπνέουν αισθήματα ασφάλειας, γαλήνης, χαράς. Χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν είναι αιχμάλωτος ή φιλοξενούμενός τους, ζει για κάποιο καιρό μαζί τους μην μπορώντας ακόμη να επιστρέψει στην επιφάνεια, και σταδιακά αρχίζει να μαθαίνει τα πάντα για την φυλή τους και τον πολιτισμό τους. Ουσιαστικά, το βιβλίο είναι μια ολόκληρη και ιδιαίτερα εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω στον πολιτισμό, στην φυσιολογία, στην μυθολογία, στην γλώσσα, στην πολιτική, στην αρχιτεκτονική, στην γεωγραφία, στα ήθη και τα έθιμα, στην θρησκεία, στον μυστικισμό, στις επιστήμες, στην ενέργεια, των Vril-ya.

Ο αφηγητής συμπεραίνει από τις παραδόσεις των Βριλ, ότι η φυλή τους κατάγεται από προγόνους που δραπέτευσαν από τον επάνω κόσμο για να ξεφύγουν από έναν κατακλυσμό που κάλυψε την Γη στο πολύ μακρινό παρελθόν. (Αναφέρεται μάλιστα ότι πιστεύουν πως η ανθρωπόμορφη φυλή τους εξελίχθηκε από ένα είδος μεγάλων ανθρωπόμορφων βατράχων!) Η εξέλιξη της φυλής τους και του πολιτισμού τους χαράχτηκε πάνω στην ανακάλυψη και τις εφαρμογές μιας πηγής ενέργειας, παρόμοιας με τον ηλεκτρισμό. Αυτή η ενέργεια, από την οποία πήραν και το όνομά τους, ονομάζεται Vril. Με τη βοήθεια αυτής της ενέργειας και των φτερών τους (τα οποία είναι τεχνητά και ηλεκτρισμένα, είναι ένας αινιγματικός μηχανισμός που τον φορούν πολύ συχνά), μπορούν να πετούν (δεν φτερουγίζουν σαν τα πουλιά, απλώς ανοίγουν τα φτερά τους πάνω από το κεφάλι τους και πετούν κρατώντας τα σταθερά).
Ο αφηγητής φαίνεται σαν να έχει ανακαλύψει έναν υποχθόνιο παράδεισο, μια «Ουτοπία», όπου μια φυλή «αγγέλων» ζει σε τέλεια αρμονία, χωρίς φθόνο και συγκρούσεις, όπου όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ίσοι. Και, αληθινά, οι κοινότητες των Βριλ δίνουν την εντύπωση παραδείσου, και μόνο από το γεγονός της ύπαρξης αυτής της αναζωογονητικής ενέργειας, αλλά και της πανταχού παρουσίας της μουσικής, απαλών μουρμουριστών μελωδιών που ακούγονται αχνά μέσα σε όλα τα κτίσματα, της χρήσης των πιο ραφιναρισμένων αρωμάτων που υπάρχουν παντού, της χρήσης θαυματουργών λουτρών, τους ιπτάμενους χορούς, και γενικά διαφαίνεται στην σημασία που αποδίδεται στην ατμόσφαιρα, στην ομορφιά, την καλαισθησία, την συμμετρία, την γνώση, αλλά και στις λεπτεπίλεπτες κατασκευές και θέματα.

Αναφέρεται ρητά ότι στον υπόγειο κόσμο ζουν και πολλές άλλες φυλές, τελείως διαφορετικές από τους Βριλ, (ανάμεσά τους και μερικές πρωτόγονες εχθρικές φυλές, κανιβαλιστικές). Οι Βριλ είναι χωρισμένοι σε πολλές κοινότητες, διάσπαρτες σε μια μεγάλη υπόγεια γεωγραφία. Η κοινότητα στην οποία φιλοξενήθηκε ο αφηγητής, αποτελούταν από 12.000 οικογένειες. Τα μέλη της φυλής των Βριλ έχουν και μεταξύ τους διαφορές στο παρουσιαστικό, παρ’ όλο που οι οικοδεσπότες του αφηγητή είναι μελαχρινοί με απαλό σκούρο ερυθρό δέρμα, υπάρχουν κοινότητες στις οποίες οι Βριλ είναι πιο χλωμοί, ξανθοί, ακόμη και με γαλάζια λαμπερά μάτια. Ο αφηγητής συμπεραίνει ότι οι Βριλ δεν έχουν ιδιαίτερη γνώση της επιφάνειας και του ανθρώπινου πολιτισμού, αποφεύγουν τον επάνω κόσμο, απαγορεύουν την πρόσβαση σε αυτόν και από αυτόν.

Ο άντρας στην γλώσσα των Βριλ λέγεται Ana, η γυναίκα λέγεται Gy-ei. Οι γυναίκες των Vril-ya είναι ψηλότερες και πιο επιβλητικές από τους άντρες, και έχουν αυξημένες φιλοσοφικές και ηγετικές ικανότητες, ενώ ελέγχουν απόλυτα τα πάντα που σχετίζονται με την αναπαραγωγή της φυλής. Δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη για δουλειά, και τα περισσότερα από εκείνα που είναι ανάγκη να γίνουν, αποτελούν ευθύνη των παιδιών. Συχνά, επίσης, τα παιδιά έχουν την ευθύνη για την ασφάλεια των οικισμών, δηλαδή μετατρέπονται ανά πάσα στιγμή σε ένα είδος πολεμιστών με τα ραβδιά-Βριλ τους.
Το ραβδί (Vril-staff) είναι κούφιο και έχει στη λαβή του διάφορες μικρές βαλβίδες, πλήκτρα, ή ελατήρια, με τα οποία η δύναμή του μπορεί να αυξομειωθεί, να τροποποιηθεί ή να κατευθυνθεί, κι έτσι με έναν χειρισμό μπορεί να καταστρέψει, με έναν άλλο να θεραπεύσει, (υπάρχει επίσης η δυνατότητα λεπτεπίλεπτων χειρισμών, μπορεί να σχίσει μία πέτρα ή να διασκορπίσει τον ατμό), με έναν άλλο χειρισμό μπορεί να επηρεάσει σώματα, με έναν άλλο μπορεί να ασκήσει μια συγκεκριμένη επιρροή στον νου.
Το ραβδί συχνά είναι μακρύ όσο ένα λεπτό μπαστουνάκι περιπάτου, αλλά μπορεί να επιμηκυνθεί ή να μικρύνει κατά τη θέληση του χρήστη. Η δύναμη του ραβδιού δεν είναι ίδια για όλους τους χρήστες του, αλλά είναι ανάλογη με την ποσότητα και την ποιότητα συγκεκριμένων ιδιοτήτων της δύναμης Βριλ που κατέχει ο ίδιος ο χρήστης, σε συνδυασμό με τους σκοπούς της χρήσης του. (Κατ’ επέκταση, είναι σαφώς επικίνδυνο και απρόβλεπτο στα χέρια ενός άσχετου). Κάποιοι είναι πιο ικανοί στο να καταστρέφουν, κάποιοι άλλοι στο να θεραπεύουν, κλπ, πολλά εξαρτώνται από την σταθερότητα της θέλησης του χρήστη. Τα ραβδιά που δίνονται στα μικρά παιδιά είναι πιο απλής κατασκευής και ρυθμισμένα για τον σκοπό που τα παιδιά έχουν αναλάβει, και όσο πιο νεαρά είναι τα παιδιά τόσο πιο καταστροφικά μπορούν να γίνουν τα ραβδιά, γι’ αυτό και συχνά τους ανατίθεται αυτός ο σκοπός για την εποπτεία της ασφάλειας της κοινότητας από εξωτερικούς κινδύνους.
Η εμβέλεια κάποιων μεγάλων σωλήνων εκτόξευσης που χρησιμοποιούν σε υγρή μορφή την δύναμη Βριλ, μπορεί να φτάσει ακόμη και τα πεντακόσια ή εξακόσια μίλια! Οι χρήστες τους είναι ικανοί για πολύ λεπτομερή και λεπτεπίλεπτο χειρισμό της έντασης, των συντεταγμένων, τους υπολογισμούς των εμποδίων, των συνθηκών, κλπ. Με αυτά τα όπλα μπορούν να καταστρέψουν σε ελάχιστο χρόνο μια πόλη διπλάσια από το Λονδίνο… Η Δύναμη Βριλ επίσης ενεργοποιεί, με θαυμαστά αποτελέσματα, οχήματα, πλοιάρια, ιπτάμενα σκάφη.

Ο Λύττον σημειώνει ότι σε καμία γνωστή γλώσσα δεν υπάρχει ακριβές συνώνυμο της λέξης Vril, για να μπορεί να αποδοθεί με μία άλλη γνωστή λέξη (το 1871). Λέει ότι θα μπορούσε να την ονομάσει «ηλεκτρισμό», αν δεν γνώριζε ότι η Vril συμπεριλαμβάνει και άλλες δυνάμεις της φύσης, όπως ο μαγνητισμός, ο γαλβανισμός, κ.ά., και επιπλέον φαίνεται ότι με την ανακάλυψή της οι χρήστες της έχουν επιτύχει την ενοποίηση όλων των φυσικών πηγών και μέσων ενέργειας, κάτι που για πολλούς αιώνες οι φιλόσοφοι της επιφάνειας έχουν αναζητήσει. Ο μεγάλος επιστήμονας Faraday γράφει σχετικά:
«Εδώ και πολλά χρόνια διατηρώ μια γνώμη που έχει φτάσει στο επίπεδο βεβαιότητας, ότι οι διάφορες μορφές με τις οποίες εκδηλώνονται οι δυνάμεις της ύλης, έχουν μια κοινή καταγωγή, μια κοινή πηγή, ή, μ’ άλλα λόγια, είναι τόσο ευθέως συγγενικές και αλληλοεξαρτώμενες, που είναι μετατρέψιμες η μία στην άλλη…»
Ο Λύττον υποστηρίζει ότι οι σοφοί των Βριλ με μία εφαρμογή της Δύναμης Βριλ, την οποία ο Faraday ίσως να την αποκαλούσε «ατμοσφαιρικό μαγνητισμό», μπορούν να επηρεάσουν τις διαφορές της θερμοκρασίας στην ατμόσφαιρα, δηλαδή μπορούν να επηρεάσουν τον καιρό. Με άλλες εφαρμογές της, παρόμοιες με εκείνες που τότε αποδίδονταν στον Μεσμερισμό, στην ηλεκτρο-βιολογία, στο odic force, κ.ά., και, μέσα από κατάλληλους αγωγούς-Βριλ, μπορούν να ασκήσουν επιρροή στα μυαλά, και στα σώματα, ζωικά και φυτικά. Μπορούν επίσης να επιτύχουν την τηλεπάθεια, την τηλεκίνηση, και άλλες θρυλικές ικανότητες. Επίσης, επιτυγχάνουν την καλή υγεία και την μακροζωία, ακόμη και κάνοντας λουτρά σε πισίνες με το υγρό Vril. Η ενέργεια Vril μπορεί να καταστρέψει οτιδήποτε σαν κεραυνός, αλλά μπορεί να θρέψει ή να αναζωογονήσει έναν οργανισμό, να θεραπεύσει, να συντηρήσει, να γιατρέψει κάθε αρρώστια, ή μάλλον να καταστήσει ικανό τον φυσικό οργανισμό να ανακτήσει την ισορροπία των φυσικών του δυνάμεων, κι έτσι να αυτοθεραπευτεί. Με μια εφαρμογή της μπορεί να διανοίξει στοές μέσα σε συμπαγή βράχο, με μια άλλη να παρέχει φωτισμό σταθερό, απαλό, ακίνδυνο για την υγεία.
Είναι τόσες πολλές οι χρήσεις και οι δυνατότητες της Δύναμης Βριλ, που μας κάνει να σκεφτούμε ότι πρόκειται κυριολεκτικά για την ενέργεια των θαυμάτων. Οι έμπειροι χρήστες της είναι ουσιαστικά θαυματοποιοί…

Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος των Vril-ya μου φαίνεται αυστηρός. Είναι πολύ συμπαγής στις πεποιθήσεις του και στις προθέσεις του, η κοινωνία τους είναι λεπτομερώς οργανωμένη, απόλυτα ρυθμισμένη, τα μέλη της έχουν ακλόνητες βεβαιότητες για τα πάντα, οι ιδιαίτερες ικανότητες τους μορφοποιούνται σε συγκεκριμένους ρόλους. Οι Βριλ φαίνονται αρκετά άκαμπτοι, σοβαροί, ομαδοποιημένοι, με φυλετικές έμμονες ιδέες, και νιώθουν και λειτουργούν σαν μικροί θεοί, ή σαν «άγγελοι» με συγκεκριμένες αποστολές στη ζωή τους. Είναι υπερόπτες και αλαζόνες, η μανία τους με τις λεπτομέρειες και τις ανώτερες τεχνολογικές εφαρμογές τους κάνει απόλυτους, η φυσική ανωτερότητά τους μάλλον τους κάνει τρομακτικούς, η ομορφιά τους έχει μία αποστειρωμένη καθαρότητα και μία ματαιοδοξία.
Ακόμη και η Δύναμη Βριλ τους έχει βαρύνει με μεγάλες ευθύνες για την χρήση της, έχει υποσκελίσει κάθε άλλη αντίληψη της πραγματικότητας, η ίδια η ανώτερη γαλήνη τους είναι ένα είδος πνευματικής αδράνειας και υπεροψίας. Λειτουργούν σαν όντα που ανακάλυψαν το Απόλυτο και τους νόμους των πάντων, και δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από το να τους εφαρμόσουν με ακρίβεια. Ουσιαστικά, κάτι τέτοιο είναι αποκαρδιωτικό. Κατ’ επέκταση δεν τους χαρακτηρίζει καμία ιδιαίτερη συμπόνια, καμία ιδιαίτερη συναισθηματική κατανόηση, ακόμη και καμία επινοημένη ανάγκη και άρα ιδιαίτερη ψυχαγωγία. Ο παράδεισός τους είναι πολύ πειθαρχημένος, πολύ οργανωμένος, πολύ αποστειρωμένος, πολύ προβλέψιμος, για να είναι παράδεισος.

Ο παράδεισος δεν μπορεί να έχει θρησκεία, είναι μία μετα-θρησκευτική ουτοπία.

Παρ’ όλα αυτά ο χαρακτήρας των Βριλ είναι τελείως εξωτικός, ο κόσμος τους είναι μια Ουτοπία. Από την αποκρυμμένη υπόγεια κοινωνία τους απορρέει ένας πολύ ενδιαφέροντας μυστικισμός. Είναι ο λαός των μεγάλων μυστικών. Όμως η γοητεία τους συγκρούεται με τον κίνδυνο του Απόλυτου. Είναι πολύ κατανοητό το γεγονός ότι μας αποφεύγουν, και ακόμη πιο κατανοητό το ότι κι εμείς θα έπρεπε να τους αποφεύγουμε…

Στις ιστορίες για τους Βριλ, υπονοείται έντονα ότι η φυλετική εξέλιξη της ανθρωπότητας (και ταυτόχρονα η πολιτιστική, η κοινωνική και η τεχνολογική) έχει ακολουθήσει υπόγεια διαδρομή. Οι Βριλ στον υπόγειο κόσμο τους, εξελίχθηκαν στο επίπεδο που «θα έπρεπε» να εξελιχθεί η ανθρωπότητα της επιφάνειας. Κι αυτή η εξέλιξη τους σαφώς προκύπτει από μία φυλετική ανωτερότητα, στην οποία δεν μπόρεσαν να φτάσουν οι δικές μας φυλές μέσα στην Ιστορία τους. Μπροστά στους Βριλ, οι άνθρωποι της επιφάνειας δεν είναι παρά ακάθαρτα πονηρά ζώα, αποσυντονισμένα και αποπροσανατολισμένα, καταδικασμένα. Για τους Βριλ, οι άνθρωποι δεν είναι παρά τα παρακμασμένα απομεινάρια κάποιων φτωχών συγγενών του παρελθόντος, αδιάφορα και ίσως ενοχλητικά. Η μόνη τους ελπίδα είναι να γίνουν σαν τους Βριλ, προφανώς μέσω κάποιας επιμιξίας ή αφομοίωσης, (ή έστω να αποδεχτούν μια κατάκτηση, μια δικτατορία-Βριλ, μια αγγελική κυριαρχία).
Οι Βριλ είναι οι Άριοι της Κούφιας Γης, κάτι σαν Άγγελοι-Ναζί ή μεταφυσικοί πρόσκοποι. Κι ίσως η φυλετική ανωτερότητά τους να προκύπτει από την σύνδεσή τους με κάποιες μεγάλες και παλαιές ανθρώπινες φυλές του παρελθόντος, όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Ινδοί, οι Ινδιάνοι, οι Ετρούσκοι, οι Κέλτες, οι Τουράνοι, αλλά και το αντίστροφο. Είναι η χαμένη φυλή, ο εξελικτικός κρίκος που λείπει, το φυλετικό κλειδί, οι μυστικοί φύλακες…

Και είναι η «Επερχόμενη Φυλή» (The Coming Race). Έρχονται… Υποτίθεται ότι είναι η επόμενη φυλή που θα κυριαρχήσει στον πλανήτη (όπως προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, και οι Θεοσοφιστές με τις ρίζες-φυλές τους). Αυτοί είναι οι «Ερχόμενοι». Οι «άγγελοι» ή οι «προάγγελοι», οι γίγαντες, οι φύλακες, οι υποχθόνιοι Καθαροί. Ο Λύττον, και όχι μόνο, δηλώνει ότι στο πλήρωμα του χρόνου οι Βριλ θα αποκαλυφθούν στον κόσμο της επιφάνειας. Το πεπρωμένο τους είναι να εξέλθουν από το εσωτερικό της Γης και να καταστρέψουν τον υπάρχοντα Γήινο πολιτισμό. Είναι, λοιπόν, κάτι σαν εκδικητές-άγγελοι. (Και, άραγε, αυτοί δεν είναι οι Εκπεσόντες άγγελοι; Οι Νεφιλίμ; Κι αν δεν είναι αυτοί, τότε ποιοι είναι;). Θα καταστρέψουν τις κοινωνίες των ανθρώπων, αφήνοντας να ζήσουν μόνο εκείνοι που έχουν εξελιχθεί πνευματικά (και ίσως και εκείνοι που είναι φυλετικά συγγενείς τους). Οι άνθρωποι που θα απομείνουν θα συμμετέχουν σε μία ουτοπία-Βριλ επί της Γης.

Κανείς δεν αναφέρει πότε ακριβώς θα συμβεί αυτή η Αποκάλυψη…

Το διαβάσαμε στο περιοδικό Strange. H συνέχεια και το τέλος του άρθρου ΕΔΩ