O μαύρος καθρέφτης είναι μπροστά σου, τον κρατάς στο μυαλό και φοβάσαι ν' ανοίξεις τα μάτια...Επιμένεις...; κράτα τα κι άλλο κλειστά...Επιμένεις..;... να ταυτίζεσαι μ' ένα είδωλο που ακόμα του επιτρέπεις να συστήνεται ως δικό σου...
Γίνεσαι ένα με τον κατακερματισμένο εαυτό σου και τον θόρυβο του κόσμου, γεμάτου είδωλα, χορούς και φριχτές κραυγές ειδώλων...συριγμούς μοχθηρίας... ψευδαισθήσεις...
Ενός αντίκοσμου στοιχειωμένου από τα όνειρα ψυχοπαθών κι από σκοτεινές σκιές και τις μαύρες τους τελετές...
Δισυπόστατα λόγια, θανάτου λαγνεία, σκουληκιασμένη αποσύνθεση...πλοκάμια των Παλαιών...
Μια κάλτα θανάτου.
Η Στιγμή η Αέναη... θαμμένη κάτω από βδελυρές επικλήσεις, θέατρο των θεών του παραλόγου...εκπομπές λήθαργου και συχνότητες βραχυκυκλώματος της ορμής της ζωής...ριπές διαστροφής και αποκοπής από τη Θέληση.Σπίθα που σβήνει κι αποστεώνεται.
Ο μαύρος καθρέφτης...ραγισμένα κομμάτια μέσα στο κατηλειμμένο γητεμένο μυαλό σου...που χαζεύει την άβυσσο...που κοιτάει εσένα...
Ποτέ δεν ήσουν ελεύθερος ! Μα ούτε σκλάβος για πάντα θα παραμείνεις.
Σπάσε τον μαύρο καθρέφτη...
Κερί που ανάβει μοναχό του...
Η Θέληση. H πραγματικότερη των πραγματικοτήτων.
Το πρώτο φως της αυγής και η σοφία του δεν ήταν ποτέ ο εχθρός σου..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου