(κάποιοι παλιότεροι στίχοι...)
Ο ήχος!
Ο ήχος!
Το κορμί μου κτήμα των βασανιστών μου.
και τη δική του έστησε σωτήρια κατάληψη.
Το μίσος τους ανήμπορο πια να με βλάψει.
Αυτός ο ήχος!
Μέσα σ'ένα κύκλο μαρτυρίου και παραφροσύνης
στο ρυθμό του με κρατάει ακόμα ζωντανό.
Λες και μου μιλάει, κάτι να πασχίζει να μου πει.
Έτσι άγριο που χύνεται,
χείμαρρος ασυγκράτητος,
κλειδί ελευθερίας από το υγρό μου κελί.
Ο μακρόσυρτος αυτός ματωμένος σκοπός!
Σ'ένα τρυφερό, ανώδυνο τραγούδι μεταλάσσεται.
Και το ξέρω πια!
Κι εγώ τώρα κομμάτι του
μαζί γινόμαστ' ένα.
Κούτσουρο που πλέει γαληνεμένο
σε ποτάμι ονειρικό,
με μια αδιατάραχτη ακολουθία από νότες φτιαγμένο...
που μου ψιθυρίζουν απαλά
πως δεν έχω να φοβάμαι πια.
Γιατί σύντομα και πάλι
μ'ένα απτόητο νέο παράστημα,
με αρυτίδωτη θωριά και φλεγόμενη λαλιά,
με νέες απερίφραχτες ιστορίες να διηγηθώ,
με νέα ρεσάλτα
να κουρσέψω τις απαίσιες γαλέρες τους ...
...θα είμαι πάλι εδώ!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου