Δεν είναι ο «δρόμος του μεταξιού», είναι ο «δρόμος του οπίου»

Όπιο, για κάψα με ρέοντα λευκό χυμό

Όπιο, κοινώς αφιόνι, ονομάζεται ο αποξηραμένος γαλακτώδης χυμός που προέρχεται από ένα είδος παπαρούνας που ονομάζεται μήκων η υπνοφόρος (Papaver Somniferum). Το όπιο περιέχει περίπου 25% αλκαλοειδή, ενώ μεταξύ αυτών έχει περιεκτικότητα περίπου 10~12% σε μορφίνη, από την οποία εξαρτάται η φαρμακολογική επενέργεια του. Η χημική επεξεργασία της μορφίνης παράγει την ηρωίνη που διακινείται στο (φαινομενικά παράνομο, αλλά προστατευόμενο) εμπόριο ναρκωτικών. Περιέχει επίσης κωδεΐνη και άλλα μη ναρκωτικά αλκαλοειδή όπως παπαβερίνη, θηβαΐνη και νοσκαπίνη. Το όπιο και τα παράγωγά του αποτελούν ναρκωτικές ουσίες που πάντα προκαλούν σωματική και ψυχολογική
εξάρτηση. Σκευάσματα από όπιο (αφέψημα, σκόνη, εκχύλισμα) χρησιμοποιούνται ως αντιδιαρροϊκά και παυσίπονα φάρμακα. Η παραγωγή του οπίου καθορίζεται ποσοτικά σύμφωνα με διεθνές σχέδιο.

Η καλλιέργεια του οπίου ξεκινά από την Νεολιθική εποχή. Οι Σουμέριοι, οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Άραβες έκαναν εκτενή χρήση του οπίου που την εποχή εκείνη ήταν το πιο διαδεδομένο παυσίπονο, επιτρέποντας ακόμη την περάτωση διαφόρων μικρών εγχειρήσεων. Το όπιο σε συνδυασμό με κώνειο χρησιμοποιούνταν για να αποφέρει άμεσο και ανώδυνο θάνατο. Η χρήση του ακατέργαστου οπίου συνεχίστηκε έως τον 19ο αιώνα οπότε τη θέση του πήρε η μορφίνη και τα παράγωγα της που μπορούσαν πλέον να χορηγηθούν σε ακριβή δόση.

Την ίδια περίοδο (1840-1842) ξεσπά ο πόλεμος του οπίου μεταξύ Κίνας και Αγγλίας. Ο Αυτοκράτορας της Κίνας, ανήσυχος από την αυξανόμενη κατανάλωση οπίου, την οποία υποβοηθούσε το προστατευόμενο λαθρεμπόριο των Άγγλων, απαγόρευσε την εισαγωγή οπίου. Με την απόφαση αυτή 20.000 κιβώτια οπίου ρίχθηκαν στη θάλασσα, ενώ οι Άγγλοι απάντησαν με
κήρυξη πολέμου. Μετά την κατάληψη της Σαγκάης οι Άγγλοι πέτυχαν την συνθήκη του Νανκίν σύμφωνα με την οποία άνοιξαν πολλά λιμάνια για το ευρωπαϊκό εμπόριο, κι έτσι άνοιξαν οι πύλες της Κίνας στους δυτικούς. Εκτός όμως από τον πόλεμο αυτό έγινε και δεύτερος πόλεμος του οπίου στα 1856-1860 μεταξύ Αγγλογάλλων και Κίνας.

Το 1817,οι Βρετανοί συνειδητοποίησαν ότι μπορούν να μειώσουν τα εμπορικά ελλείμματα μετατρέποντας την Ινδική αποικία σε επικερδή κάνοντας αντί-εμπόριο οπίου με αυτήν. Η αυτοκρατορία των Τσινγκ αρχικά ανέχτηκε την εισαγωγή οπίου επειδή δημιούργησε έναν έμμεσο φόρο για τους Κινέζους υπηκόους, ενώ έπετρεπαν στους Βρετανούς να διπλασιάσουν την εξαγωγές τσαγιού από την Κίνα στην Αγγλία, και δια τούτου να κερδοσκοπούν από το μονοπώλιο στις εξαγωγές του τσαγιού η αυτοκρατορία των Τσινγκ και οι υπηρέτες της.

Το όπιο παραγόταν σε παραδοσιακές περιοχές βαμβακοκαλλιέργειας της Ινδίας κάτω από την επίβλεψη της Βρετανικής εταιρείας Ανατολικών Ινδιών και στις πριγκιπικές περιοχές, έξω από τον έλεγχο της εταιρείας. Και οι δύο περιοχές είχαν πληγεί σκληρά από την εισαγωγή των εργοστασιακά παραγόμενων βαμβακερών υφασμάτων, με βαμβάκι καλλιεργημένο στην Αίγυπτο. Το όπιο δημοπρατούνταν στην Καλκούτα με τον όρο να σταλθεί από βρετανούς εμπόρους στην Κίνα. Το όπιο ως ιατρικό φάρμακο είχε καταγραφεί σε κείμενα από την απαρχή της δυναστείας των Τανγκ αλλά η ψυχαγωγική του χρήση είχε περιοριστεί δια νόμου.

Οι βρετανικές πωλήσεις οπίου ξεκίνησαν το 1781, και πενταπλασιάστηκαν στο διάστημα 1821-1837. Τα πλοία της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών μετέφεραν τα φορτία τους σε νησιά μακριά από τις ακτές, ειδικά στο νησί Λίντιν, όπου οι Κινέζοι έμποροι με γρήγορα και καλά εξοπλισμένα πλοιάρια έπαιρναν τα αγαθά για εγχώρια διανομή, πληρώνοντας γι αυτά με ασήμι και προκαλώντας μια μετατόπιση στη ροή τους. Το 1820, τον καιρό που η αυτοκρατορία των Τσινγκ χρειαζόνταν χρηματοδότηση για να καταστείλει τις εξεγέρσεις, η ροή του ασημιού είχε αντιστραφεί. Οι κινέζοι έμποροι το εξήγαγαν για να πληρώσουν το όπιο. Το αυτοκρατορικό δικαστήριο συζητούσε πότε ή πως να τερματίσει το εμπόριο οπίου, αλλά οι προσπάθειές του έπεφταν στο κενό εξαιτίας των τοπικών αξιωματικών που είχαν τεράστιο κέρδος, συμπεριλαμβανομένων κερδών από φόρους και δωροδοκίες.

Μια κρίσιμη καμπή έγινε το 1834. Μεταρρυθμιστές στην Αγγλία που υποστήριζαν το ελεύθερο εμπόριο πέτυχαν να τερματίσουν το μονοπώλιο της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών μέσω της Συνταγματικής Πράξης της Αγίας Ελένης του 1833, ανοίγοντας τελικά το Βρετανικό εμπόριο σε ιδιώτες επιχειρηματίες, πολλοί από τους οποίους μπήκαν στο προσοδοφόρο εμπόριο οπίου στην Κίνα. Αμερικάνοι έμποροι αναμείχθηκαν με την σειρά τους και ξεκίνησαν να εισάγουν όπιο από την Τουρκία στην κινέζικη αγορά -ήταν χειρότερης ποιότητας αλλά φτηνότερης παραγωγής- σηματοδοτώντας έτσι την αρχή του ανταγωνισμού μεταξύ αμερικανών και βρετανών εμπόρων, που είχε ως αποτέλεσμα να πέσει χαμηλά η τιμή του οπίου, αυξάνοντας τις πωλήσεις.

Η παπαρούνα που παράγει το όπιο ευδοκιμεί σε αρκετές χώρες. Στην Νότιο Αμερική έχει δήθεν απαγορευθεί η καλλιέργειά του και μόνο για συγκεκριμένους λόγους υπάρχει σε μεμονωμένα ιδρύματα. Οι μεγαλύτερες οπιοκαλλιέργειες βρίσκονται σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της νοτιοανατολικής Ασίας και της Τουρκίας καθώς και σε πολλές χώρες της αμερικανικής ηπείρου. Οι χώρες αυτές προμηθεύουν όπιο σε φαρμακευτικά εργαστήρια και στην μαύρη αγορά. Περί τα μέσα του 20ού αιώνα η Ινδία παρήγαγε 750 τόνους φαρμακευτικού οπίου, η Ιαπωνία 500 τόνους και η Τουρκία 365 τόνους. Από τις Ευρωπαϊκές χώρες η Βουλγαρία παράγει τη μεγαλύτερη ποσότητα (500 τόνους) με δεύτερη την πρώην Γιουγκοσλαβία (10 τόνους).

Για την παρασκευή ναρκωτικών φαρμάκων, τις μεγαλύτερες ποσότητες οπίου καταναλώνουν η Ρωσία, η Γερμανία, οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία. Το όπιο της φαρμακοβιομηχανίας προέρχεται αποκλειστικά από την εγγύς Ανατολή και κυρίως από την Σμύρνη, ενώ τα προϊόντα της Άπω Ανατολής (όπιο των καπνιστών) έχουν ποικίλη σύνθεση, ανάλογα με την προέλευσή τους. Το όπιο της φαρμακοποιίας είναι το όπιο περιεκτικότητας 10% σε μορφίνη το οποίο έχει ληφθεί με κατάλληλη αραίωση. Συνήθως το καθαρό όπιο δεν φτάνει μακριά από την πηγή προέλευσής του πριν γίνει βάση μορφίνης. Αυτό συμβαίνει γιατί το καθαρό όπιο είναι πιο ογκώδες δεν είναι στερεό και είναι δύσκολο στη μεταφορά του.

Η παραγωγή του οπίου αυξήθηκε δραματικά στις αρχές του 20ού αιώνα, κυρίως λόγω της αύξησης της κατανάλωσής του στην Κίνα, ενώ η τιμή του είναι συνεχώς ανοδική. Τα θέματα σχετικά με την διάθεση και την κυκλοφορία του οπίου διέπονται από την νομοθεσία περί μονοπωλίου των ναρκωτικών. Σύμφωνα με πρόσφατο νόμο που ψηφίστηκε στο Αφγανιστάν (2005), την μεγαλύτερη οπιοπαραγωγό χώρα, (γι’ αυτό έγινε και η εισβολή των αμερικώνων) το όπιο υπόκειται σε δραστικούς ελέγχους που αφορούν στην παραγωγή την μεταφορά και την διακίνησή του και κανένας από αυτούς δεν εφαρμόζεται !!

Φυσικά ποτέ δεν θα πουν δημόσια τα κτήνη «πολεμάμε και σκοτώνουμε τα παιδιά σου για το όπιο» αντίθετα θα πουν «παλεύουμε για την δημοκρατία» … απλό και κατανοητό!!

αποσπάσματα από το άρθρο "Κτηνώδης OHE, OPIUM & E.E.", ΕΔΩ