Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Επιστήμονες απέδειξαν ότι η κλασική μουσική κατοικεί έναν ξεχωριστό χώρο, απρόσιτο από τον άνθρωπο



Φυσικοί που σχετίζονται με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Πυρηνική Ενέργεια (CERN) δημοσιοποίησαν μια έρευνα πριν κάποιους μήνες, αποκαλύπτοντας ότι η κλασική μουσική υπάρχει σε ένα πεδίο της πραγματικότητας εντελώς απομακρυσμένο από τον τετραδιάστατο χωροχρόνο που κατοικεί ο άνθρωπος.

Οι επιστήμονες έκαναν μια έρευνα ρουτίνας για πεμπτοδιαστασιακή δραστηριότητα χρησιμοποιώντας τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, τον τεράστιο επιταχυντή σωματιδίων που έγινε πασίγνωστος με την απόδειξη της ύπαρξης του Σωματιδίου Χιγκς, όταν έπεσαν πάνω σε ολόκληρο το corpus της Δυτικής Κλασικής μουσικής, από τις ψαλμωδίες του 9ου αιώνα μέχρι τον Nico Muhly.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση τα αναρίθμητα έργα που φτιάχνουν αυτό το σώμα ρεπερτορίων υπάρχουν σε ένα συνεχές που εδρεύει πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης.


«Η κλασική μουσική υπερβαίνει και την ευθύγραμμη ροή του χρόνου προς τα εμπρός και τον Ευκλείδειο χώρο που έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε», είπε ο Rolf-Dieter Heuer, ο γενικός διευθυντής του CERN. «Ένα μουσικό έργο αποτελεί μια μυστηριώδη ενότητα που η ουσία της διαφεύγει εντελώς από τις αισθήσεις μας.»

Οι φυσικοί ισχυρίζονται ότι κάθε συναυλία ή ηχογράφηση κλασικής μουσικής αποτελεί ένα είδος ολογράμματος που προβάλλεται μέσα στην καθημερινή μας πραγματικότητα μέσα από το πραγματικό μουσικό έργο, που δονείται αέναα σε ένα αιθέριο μέσον που αιωρείται μέσα μας και γύρω μας κάθε στιγμή.

«Σκεφτείτε την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν. Βεβαίως, μπορεί να έχετε δει την παρτιτούρα ή να έχετε ακούσει την μία ή την άλλη ορχήστρα να την παίζουν. Αλλά την έχετε ποτέ συναντήσει στην καθαρή της μορφή;», ρωτάει ο Heuer. «Όταν φεύγετε από ένα μουσείο γνωρίζετε ότι οι πίνακες βρίσκονται ακόμα εκεί. Αλλά που πηγαίνει η Πέμπτη του Μπετόβεν όταν δεν είστε τριγύρω; Τώρα γνωρίζουμε.»
Παρότι οι επιστήμονες έχουν μετρήσει την πυκνότητα και το φορτίο της κλασικής μουσικής και έχουν εντοπίσει τη θέση της στο σύμπαν, ο ρόλος της σε αυτό δεν έχει εξηγηθεί ακόμα. Κάποιοι αστροφυσικοί υποθέτουν ότι ο κλασικός Κανόνας μπορεί να είναι αυτό που αποκαλούμε «σκοτεινή ύλη», που θεωρείται ότι αποτελεί το 95% όλης της ύλης στο σύμπαν. Άλλοι δεν είναι και τόσο σίγουροι.

«Η κλασική μουσική υπάρχει σε μια διάσταση απροσπέλαστη από τα ανθρώπινα όντα, έτσι μπορεί ποτέ να μην την αντιληφθούμε πλήρως», δήλωσε ο θεωρητικός φυσικός Leonard Susskind από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. «Είναι πολύ ενδιαφέρον που η επιστήμη απέδειξε επιτέλους ότι η κλασική μουσική κατοικεί έναν ανεξάρτητο, αυτόνομο χώρο, αποκομμένο από την επίγεια εμπειρία μας», συνέχισε, «αλλά το ερώτημα παραμένει: τι κάνει εξαρχής η κλασική μουσική στο δικό μας σύμπαν;»


το διαβάσαμε στο hitandrun

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου