Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

O Χρυσός Θεός του Νησιού

Περί της φοβερής και τρομερής μυθολογίας Κθούλου, τέκνου ενός πολύ ιδιαίτερου ανθρώπου, διαβάστε εδώ: Η μυθολογια Κθουλου


O Χρυσός Θεός του Νησιού

by Γιώργος Ιωαννίδης


*μια ιστορία της Μυθολογίας Κθούλου
βασισμένη σε πραγματικό όνειρο

Τα μαύρα νερά του ωκεανού ήταν κρυστάλλινα σαν το καθαρό γυαλί ενός καθρέπτη. Η νύχτα απλώνονταν σε όλο το μήκος της περιοχής και το μάτι με δυσκολία μπορούσε να αντικρίσει τον ορίζοντα επιτρέποντας μου μονάχα να δω την παράξενη κίνηση που διέτρεχε κάτω από τα πόδια μου.
Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο τρόπο ταξίδευα πάνω από τα νερά. Η αίσθηση που μου έδινε όμως ήταν πως πετούσα όρθιος, σαν να γλιστρούσα σπρωγμένος από αφανή χέρια προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Και εκεί χαμηλά, κάπου κάπου διέκρινα λίγες ανάσες κάτω από τα δάχτυλα μου να ταξιδεύουν μαζί μου σαν δελφίνια, ψυχές – πνεύματα ανθρώπων που σαν κοπάδι ακολουθούσαν το ίδιο ρεύμα προς εκείνη την άγνωστη κατεύθυνση μέσα στην καρδιά της νύχτας.
Και να, πίσω από την οροσειρά του σκοταδιού άρχισαν να διαγράφονται ορισμένες μορφές – στην αρχή ήταν μερικά ψηλά δέντρα, έπειτα οι άγριοι βράχοι, σύντομα μπορούσα να δω πώς τα κύματα χτυπούσαν την παραλία του νησιού. Έμοιαζε με πίνακα του Άρνολντ Μπαίκλιν ή τέλος πάντων με κάτι που ένας παλιός καλλιτέχνης θα ζωγράφιζε παρά με μια φυσική τοποθεσία αυτού του κόσμου. Βέβαια αν εγώ που κατευθυνόμουν εκεί είμαι αληθινός άλλο τόσο πρέπει να είναι και εκείνο…
Το ταξίδι τελικά συνέχισε ανενόχλητο μέχρι που οι ψυχές χάθηκαν και τα πόδια μου ακούμπησαν την λεπτή άμμο της παραλίας. Από το δάσος που απλωνόταν μπροστά μου ξεμυτούσαν λαξεμένες πέτρες και καθώς άρχισα να περιπλανιέμαι ανάμεσα τους, ξεχώρισα τα συνθλιμμένα κομμάτια από αγάλματα μιας εντελώς άγνωστης τεχνοτροπίας που με δυσκολία μπορούσα να αντιληφθώ αν παρίσταναν κάποτε γυναίκες, άνδρες ή κτήνη. Το νησί έμοιαζε άδειο και πέρα από κάθε αμφιβολία ήτανε αρχαίο…
Δεν σταμάτησα την περιπλάνηση παρόλ’ αυτά και συνέχισα να ακολουθώ το μονοπάτι που άνοιγε μπροστά μου. Ήμουν ο μοναδικός που έκανε θόρυβο εκεί – δεν υπήρχαν πουλιά, δεν υπήρχαν ερπετά, δεν υπήρχε τίποτα ζωντανό. Μονάχα ο ουρανός και οι λάμψεις των άστρων φρόντιζαν τον ξεχασμένο αυτό τόπο … όπως και μια μυστηριώδης λάμψη που ξαφνικά διέκρινα ανάμεσα στις φυλλωσιές όσο βάδιζα πιο βαθιά μέσα στη ζούγκλα.
Σαν την μύγα λοιπόν που πλησιάζει στο φως αγνοώντας πως θα την σκοτώσει, έτσι και εγώ με την ίδια περιέργεια τράβηξα για εκείνο το φως μέσα στη νύχτα.
Χρειάστηκε να σκαρφαλώσω πέτρες σκαλισμένες με επιγραφές, πεσμένους κορμούς δέντρων, ερείπια βλάστησης από μια αρχαία εποχή, μέχρι που έφτασα στην πηγή των αχτίδων που σαν δεύτερο φεγγάρι γέμιζε την νύχτα. Ήταν ένα χρυσό κατασκεύασμα που η πολυτέλεια του έμοιαζε με παλάτι. Δεν ήταν κάτι που ανθρώπινο μάτι έχει ξαναδεί βέβαια. Δεν περιβάλλονταν από γλυπτά ή διάκοσμο και η γεωμετρία του ήταν εντελώς ξένη σε ότι η σκέψη έχει λέξεις όχι μόνο για να περιγράψει αλλά και για να αντιληφθεί. Γι’ αυτό και εγώ το ονόμασα απλά «παλάτι»… χαριστικά μάλλον γιατί η νεκρότητα της περιοχής το έκανε περισσότερο για τάφο.
Τι σημασία όμως έχουν εδώ οι λέξεις; Από την στιγμή που ούτε καν τις δικές Του δεν μπορούσα να αντιληφθώ.
Το πλάσμα είχε βρεθεί μπροστά μου. Δεν είδα πως βγήκε από το παλάτι του αν και ξέρω πως βγήκε γιατί συλλογίστηκα «πως μια δύναμη τόσο μεγάλη μπορεί να περιοριστεί σε τόσο μικρό χώρο;»
Μονάχα αυτό θυμάμαι από την στιγμή εκείνη που δεν θυμάμαι – μα και πάλι, τι σημασία έχουν εδώ οι λέξεις από την στιγμή που τα λόγια Του που φτάνουν στα αυτιά μου σημαίνουν τίποτα.
Έβλεπα λοιπόν το πλάσμα να στέκεται μπροστά μου, θεόρατο, να μου μιλά με ήχους που έβγαιναν από τα πλοκάμια που κάλυπταν σχεδόν ολόκληρο το κορμί του. Ήχοι σαν μουσική μιας γλώσσας που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προφέρει. Πόσο εγώ να καταλάβω.
Μου τραγουδούσε άραγε; Μπορεί! Οι αρχαίοι μήπως δεν διηγούνταν ιστορίες μέσα από τα τραγούδια; Ήταν αυτό το πλάσμα αρχαίο όσο οι πρώτοι άνθρωποι που βάδισαν σε τούτο τον κόσμο; Μπορεί! Το μόνο που μπορώ να πω γι’ αυτή την συνάντηση ήταν το δέος που ένιωθα μπροστά στην όψη Του και κυρίως μπροστά στο φως που διέχεε ολόγυρα. Φως χρυσό όπως το παλάτι του. Φως όχι σαν αυτό του ήλιου, αλλά της πανσελήνου όταν ανέπαφη από σύννεφα ταξιδεύει ανάμεσα στα άστρα του ουρανού.
Και σε μια στιγμή… τα άστρα έσβησαν μαζί και το Φεγγάρι.
Ο Θεός του Νησιού χάθηκε από μπροστά μου και εγώ βρέθηκα να αιωρούμαι ξανά πάλι στη θάλασσα όπως και πριν, να ταξιδεύω πίσω στον κόσμο από όπου ξεκίνησα, μέσα στην ίδια νύχτα, μονάχος αυτή την φορά με τα νερά άδεια από ψυχές και μερικά κύματα που έκαναν το υδάτινο χαλί να μοιάζει ταραγμένο…
… και τότε ξύπνησα.
Ήμουν το έκτο πείραμα τους για απόψε. Αυτό μου είπε ο ψυχολόγος που τώρα έβλεπα απέναντι πίσω από το τζάμι, να στέκει όρθιος κρατώντας πάλι σημειώσεις. Μερικές ώρες πριν βάδιζα στο δρόμο με το ποδήλατο μου ψάχνοντας για δουλειά, μέχρι που είδα την αγγελία στην εφημερίδα για ένα νέο πείραμα που κάνει το Ινστιτούτου Μελέτης του Ύπνου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Μισκατόνικ. Τα λεφτά ήταν καλά για μια τόσο απλή εργασία – να κοιμηθείς στις εγκαταστάσεις του ιδρύματος σε μια μαζική -όπως μου είπαν- προσπάθεια διάγνωσης ενός νέου τύπου ονείρου που τους τελευταίους μήνες ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο -καλλιτέχνες, ζητιάνοι, και ταλαίπωροι της ζωής- περιέγραφαν. Είναι λες και μια νέα μορφής επιδημία έχει ανασυρθεί από το Συλλογικό Ασυνείδητο μου ψέλλισε ο φοιτητής που στερέωνε τα καλώδια στο σώμα μου. Ή κάποιο περίεργο μήνυμα που φτάνει από κάπου…
Δίπλα στον ψυχολόγο ήταν ένας στρατιωτικός. Πρέπει να μπήκε στο δωμάτιο όσο εγώ κοιμόμουν. Ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του ψυχολόγου. Και οι δυο με κοιτάζουν ανήσυχοι. Γιατί;


Πάρθηκε από την apophenia  
(Η αποφένια είναι η αυθόρμητη αντίληψη συσχετίσεων και νοημάτων γεγονότων άσχετων μεταξύ τους. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον K. Conrad το 1958)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου