Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Στον φίλο που θα είναι πάντα ξύπνιος



Αφιερώνεται στο φίλο που έφυγε νωρίς. Και μας άφησε φτωχότερους. Και η δικιά μας περιουσία δεν μετριέται ούτε με φράγκα, ούτε με σταδιοδρομίες, ούτε με δημοσιοσχετίστικες γνωριμίες, ούτε με άγευστα "κολλητιλίκια" προκειμένου να μην "είμαστε μόνοι". Γιατί προτιμάμε τη μοναξιά μας από τoυς αγελαίους θορύβους και τις οχλαγωγίες που μας πνίγουν σαν αέρια μέσα σ'έναν αόρατο μα καλά φυλασσόμενο θάλαμο.

Στο φίλο που άφησε πίσω την αγαπημένη του σύντροφο και ένα πολύ μικρό παιδάκι, το "μελανούρι" του όπως τ'αποκαλούσε, που θα πρέπει να μάθει να μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του. Σ'ένα χρηματοπιστωτικό σφαγείο όπου όλοι χρωστάνε -σε ποιους;- και πρέπει να ξεχρεώσουν, ακόμα και οι αγέννητοι, με τόκο το χρόνο που τους αναλογεί και την ψυχική τους ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της υπόστασής τους. Σε μια ανισόρροπη αρένα που την έχει, σαν τον κατ'εξακολούθηση φονιά, στημένη σε όλους. Ειδικά στην παιδική ηλικία και στην αθωότητα μέσα στην οποία η φύση της φωλιάζει.

Στον φίλο που δε "κοιμάται", σύμφωνα με τα παρηγορητικά χαπάκια για τους θλιβερά και ατιμωτικά φοβιτσιάρηδες "πιστούς". Που ήταν πάντα ξύπνιος και θα είναι και τώρα που μας την έκανε, λέγοντας να μην τολμήσουμε να τον κλάψουμε. Παρά μόνο να'χουμε στο νου αυτούς που αφήνει παρά τη θέλησή του πίσω και που τον χρειάζονταν. Θα είναι όμως ακόμη ακμαίος και ξύπνιος, κατοικώντας μέσα στην καρδιά μας και μιλώντας στο μυαλό μας, όποτε τον χρειαζόμαστε κι εμείς. Περπατώντας μαζί του.

Μέχρι να σφίξουμε και πάλι τα χέρια μας εκεί που θα μας περιμένει, καπνίζοντας το στριφτό του τσιγαράκι με τον πιο φίνο καπνό από την προσωπική του φασματική σοδειά. Στο άυλο τσαντήρι που θα'χει στήσει σε κάποια καλή καβάτζα, ανάμεσα στα μεταθανάτια εκδικητικά καζάνια και τους ξενέρωτους κήπους της Εδέμ. Για να συνεχίσουμε τις συζητήσεις που δεν προλάβαμε να τελειώσουμε, επεκτείνοντάς τες και σε πιο "προχωρημένα μετα-επίπεδα". Χλευάζοντας τα δαιμόνια που το παίζουν πιο κακά πνεύματα από τα ανθρώπινα και κολάζοντας τους αγγέλους που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τη θεία τους αποστολή. Κι άμα λάχει, μπουκάροντας λαθραία στον παιχνιδότοπο του πατριάρχη-θεού για να ξαφρίσουμε τα ζάρια στα οποία παίζει τον κόσμο.

Γιατί πνεύματα σαν εμάς δεν χωράνε πουθενά. Και δεν είναι ούτε στη φυσική ούτε στην αιθερική τους υπόσταση να τα πάνε καλά με αφεντάδες. Είτε εδώ κάτω είτε εκεί πάνω είτε παραπέρα.

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου