Αφιερώνεται στο φίλο που έφυγε νωρίς. Και μας άφησε φτωχότερους. Και η δικιά μας περιουσία δεν μετριέται ούτε με φράγκα, ούτε με σταδιοδρομίες, ούτε με δημοσιοσχετίστικες γνωριμίες, ούτε με άγευστα "κολλητιλίκια" προκειμένου να μην "είμαστε μόνοι". Γιατί προτιμάμε τη μοναξιά μας από τoυς αγελαίους θορύβους και τις οχλαγωγίες που μας πνίγουν σαν αέρια μέσα σ'έναν αόρατο μα καλά φυλασσόμενο θάλαμο.
Στο φίλο που άφησε πίσω την αγαπημένη του σύντροφο και ένα πολύ μικρό παιδάκι, το "μελανούρι" του όπως τ'αποκαλούσε, που θα πρέπει να μάθει να μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του. Σ'ένα χρηματοπιστωτικό σφαγείο όπου όλοι χρωστάνε -σε ποιους;- και πρέπει να ξεχρεώσουν, ακόμα και οι αγέννητοι, με τόκο το χρόνο που τους αναλογεί και την ψυχική τους ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της υπόστασής τους. Σε μια ανισόρροπη αρένα που την έχει, σαν τον κατ'εξακολούθηση φονιά, στημένη σε όλους. Ειδικά στην παιδική ηλικία και στην αθωότητα μέσα στην οποία η φύση της φωλιάζει.
Στον φίλο που δε "κοιμάται", σύμφωνα με τα παρηγορητικά χαπάκια για τους θλιβερά και ατιμωτικά φοβιτσιάρηδες "πιστούς". Που ήταν πάντα ξύπνιος και θα είναι και τώρα που μας την έκανε, λέγοντας να μην τολμήσουμε να τον κλάψουμε. Παρά μόνο να'χουμε στο νου αυτούς που αφήνει παρά τη θέλησή του πίσω και που τον χρειάζονταν. Θα είναι όμως ακόμη ακμαίος και ξύπνιος, κατοικώντας μέσα στην καρδιά μας και μιλώντας στο μυαλό μας, όποτε τον χρειαζόμαστε κι εμείς. Περπατώντας μαζί του.
Μέχρι να σφίξουμε και πάλι τα χέρια μας εκεί που θα μας περιμένει, καπνίζοντας το στριφτό του τσιγαράκι με τον πιο φίνο καπνό από την προσωπική του φασματική σοδειά. Στο άυλο τσαντήρι που θα'χει στήσει σε κάποια καλή καβάτζα, ανάμεσα στα μεταθανάτια εκδικητικά καζάνια και τους ξενέρωτους κήπους της Εδέμ. Για να συνεχίσουμε τις συζητήσεις που δεν προλάβαμε να τελειώσουμε, επεκτείνοντάς τες και σε πιο "προχωρημένα μετα-επίπεδα". Χλευάζοντας τα δαιμόνια που το παίζουν πιο κακά πνεύματα από τα ανθρώπινα και κολάζοντας τους αγγέλους που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τη θεία τους αποστολή. Κι άμα λάχει, μπουκάροντας λαθραία στον παιχνιδότοπο του πατριάρχη-θεού για να ξαφρίσουμε τα ζάρια στα οποία παίζει τον κόσμο.
Γιατί πνεύματα σαν εμάς δεν χωράνε πουθενά. Και δεν είναι ούτε στη φυσική ούτε στην αιθερική τους υπόσταση να τα πάνε καλά με αφεντάδες. Είτε εδώ κάτω είτε εκεί πάνω είτε παραπέρα.
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου