Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

ένα πικρό ντεζαβού μιας αγάπης-φάντασμα ("μονομερές σκίρτημα")



Θυμάμαι όταν την πρωτοείδα πόσο ταράχτηκα κι ανέσυρα κοιμώμενες ως τότε μνήμες για μια περασμένη στους χρόνους αγάπη. Πόσο βαθιά μέσα στις δίνες των χρόνων; Κλονίστηκα και το κατάλαβε, αλλά δε φάνηκε να δίνει μεγάλη σημασία.

Ήθελα τόσα να της πω αλλά δεν ήξερα ποια είναι αυτά. Τόσα να τη ρωτήσω, αλλά κόμπιαζα, δεν έβρισκα τίποτε κι έτσι είπα να ξεκινήσω από την αρχή. Όσες φορές την έβλεπα έβαζα τα δυνατά μου να της μεταδώσω αυτή την πέρα από το χώρο και χρόνο οικειότητα που με τάραζε.
Τίποτε. Δεν καταλάβαινε ή έκανε πώς δεν καταλαβαίνει, ήταν παγωμένη και τα λόγια της, οι ανησυχίες και φιλοδοξίες της απείχαν πολύ από αυτό που εγώ ήμουν και είμαι και γυρεύω. Αλλά επέμενα, σαν αθεράπευτος μαζοχιστής...

Ώσπου αποδέχτηκα τελικά ότι το μόνο που είχε απομείνει από εκείνη τη θύμηση, τη χαμένη και σχεδόν λησμονημένη μέσα στα στριφογυρίσματα του χρόνου, ήταν ένα...άδειο αποτύπωμα.

Δεν είχε τίποτε πραγματικά να μου πει. Η λεπτή ομορφιά των χαρακτηριστικών της δε συνοδευόταν από καμιά γοητεία πνεύματος. Τι ήταν αυτό που κάποτε-πότε άραγε; με είχε δέσει μαζί της; Γιατί το ένιωθα πως είχε συμβεί, με όλους τους πόρους μου! Δεν είχε όμως σημασία πια...
Ήτανε μια αγαπημένη μορφή δίχως ουσία, ένα γλυκό κέλυφος άδειο από το περιεχόμενο που ήξερα(;) πως κάποτε-πότε; με είχε τόσο ελκύσει. 

΄Ωσπου αυτή ύψωσε στο τέλος έναν τοίχο αδιαφορίας και φόρεσε τους εχθρικούς μορφασμούς του νοικοκύρη απέναντι στον απρόσκλητο ξένο.
Κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο θα ήθελα να κατείχα το ξόρκι εκείνο που ανάμεσά μας το χρυσό και πάλι θα έπλεκε λώρο.
Κρίμα!(;)
Γιατί αν αδυνατούσε αυτή να αφουγκραστεί την αιτία που με τράνταζε και τη συγκίνηση που εισέπρατα απλώς με το να την κοιτάζω, τότε ίσως εκείνη η παλιά-πόσο παλιά; ιστορία μας να'τανε μόνο ένα πολλά υποσχόμενο πάθος. Αλλά ως εκεί.

Δίχως το βελούδινο νήμα, που τόσο έχει υμνηθεί από τους καλλιτέχνες και τους έχει στοιχειώσει, το οποίο υφαίνει τη θεσπέσια σύγκλιση των δύο σε ένα...

(αν κι έχουν περάσει πάρα πολλά φεγγάρια από τότε, ακόμη όποτε τη θυμάμαι με πιάνω να αναρωτιέμαι)

ανιχνευτής
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)