Μια ξαφνική σύγκλιση

O κόσμος είναι κόσμοι μέσα σε κόσμους μέσα σε κόσμους

"Αν οι θεωρήσεις που μας επιβάλλει η κοινή λογική για το σύμπαν ήταν σωστές, τότε η επιστήμη θα είχε λύσει τα μυστήρια του σύμπαντος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο κεντρικός σκοπός της Επιστήμης είναι να "ξεφλουδίσει" το "περιτύλιγμα" των πραγμάτων, το φαινόμενο και να αποκαλύψει αυτό που κρύβεται από κάτω, τη βαθύτερη φύση τους, την ουσία. Ένας ορθά σκεπτόμενος άνθρωπος θα μπορούσε να θέσει ως κεντρικό μότο κάθε επιστήμης το εξής: τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται." ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

Η παρακάτω ιστορία -με τον τίτλο που της έδωσα εγώ- μόνο φανταστική δεν είναι! Μου την είχε διηγηθεί με μεγάλη σοβαρότητα, πριν λίγα χρόνια, ένας γνωστός μου, άτομο βαθιά πολιτικοποιημένο σε χώρο μη συστημικό και το οποίο λειτουργούσε ανέκαθεν με γνώμονα το σκεπτικισμό και την ορθή λογική, ενώ ανέκαθεν απεχθανόταν τις..τοξικές και παραισθησιογόνες ουσίες.
-Κι αυτό το λέω για να μη βρεθεί κανείς να αποφανθεί ότι τα παρακάτω τα βίωσε υπό την επήρεια τέτοιων ουσιών!-
Ωστόσο το "συμβάν" αυτό ήταν κάτι που δεν θα ταίριαζε στο θάρρος του -και επίσης στην εντιμότητά του- να το απωθήσει σαν να μην έγινε ποτέ. Ή να φοβηθεί τις αντιδράσεις των "λογικών" αν μιλούσε γι'αυτό. Και ήταν η αφορμή να προβληματιστεί έντονα για τη φύση αυτού που προσδιορίζουμε ως "πραγματικότητα". Και η ερμηνεία που του έδωσαν, αυτός και η σύντροφός του όταν το βίωσαν, θεωρώ πως ίσως και να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα της φύσης "που της αρέσει να κρύβεται" (Ηράκλειτος)
Αλλά κάποιες φορές εκδηλώνεται αβίαστα και αποκαλυπτικά, αδιαφορώντας για το "επιστημονικά ορθό", τις βεβαιότητες και τις παγιωμένες απόψεις γύρω από τη..φύση της!

Μια ξαφνική σύγκλιση ( " Ονειρευτές" )

Kαθώς ξαπόσταιναν στο κρεβάτι, κουβεντιάζοντας όπως πάντα χαμηλόφωνα, λίγο πριν αποκοιμηθούν άκουσαν πάνω από το κεφάλι τους, ξάφνου, τον ήχο του φλάουτου!

Και, γυρνώντας μεμιάς προς τα πίσω, αντίκρισαν το μεγαλόπρεπο άνοιγμα στον τοίχο! Μ'ένα ηλιόλουστο στο βάθος κεχριμπαρένιο, όμορφο λιβάδι. Και καθισμένο καταμεσής ανέμελα τον φλαουτίστα να παίζει τους μελωδικούς σκοπούς του, βγαλμένους από εμπνεύσεις αλλοτινών καιρών. Έμοιαζε να αδιαφορεί πλήρως για την παρουσία του ζευγαριού και για το ξάφνιασμά τους λόγω της "εισβολής" του.

Εκείνη σαστισμένη άρπαξε το χέρι του συντρόφου της, για να της χαϊδέψει απαλά εκείνος την πλάτη, γνέφοντάς της να σωπάσει. " Μη φοβάσαι! Και μην αναρωτιέσαι. Είναι απλά ένας ονειρευτής. Κι αν κλείσουμε τα μάτια ίσως και να βρεθούμε δίπλα του. Τι όμορφη μουσική!"

Κι όταν εκείνη έστρεψε πάλι το κεφάλι προς τα πίσω, πιο ήρεμη, αντίκρισε και πάλι ένα συμπαγή τοίχο. Η εικόνα είχε χαθεί...

Τότε κοίταξε το σύντροφό της με δυο μάτια γεμάτα αγάπη και κατανόηση και του σιγοψιθύρισε στ'αυτί: "Έχεις δίκιο. Είμαστε όλοι ονειρευτές. Φτιαγμένοι από τα ίδια μαγικά κύματα! Καληνύχτα..."

Ο Ένοικος...