Συγγραφέας στην Κόλαση

Συγγραφέας στην Κόλαση

του Γιάννη Μαργέτη

Ξέρω ότι όλα όσα θα διαβάσετε παρακάτω - αν τα διαβάσετε - θα σας φανούν απίστευτα. Δικαιολογημένα! Όσα θα γράψω εντάσσονται στη σφαίρα του αδύνατου, του φανταστικού, του μυθώδους. Όμως, σας διαβεβαιώ ότι είναι πέρα ως πέρα αληθινά και ουδέν ψήγμα αναλήθειας ή φαντασιοκοπίας υπάρχει.

Υπήρξα λοιπόν ένας κακός συγγραφέας. Εξέδωσα αρκετά βιβλία κατά τη διάρκεια του βίου μου, τα οποία ποίκιλαν ως προς τη θεματολογία και το είδος. Έγραψα διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, δοκίμια και κριτικές. Η επιστημονική φαντασία, η λογοτεχνία του φανταστικού, ο μαγικός ρεαλισμός, αλλά και ο συμβολισμός ήταν μονάχα ορισμένα από τα λογοτεχνικά ρεύματα που ακολούθησα. Και στη θεματολογία μου δεν υστέρησα. Έθιξα κοινωνικά ζητήματα, καυτηρίασα την εξουσία, εξύμνησα τη φιλία, τον έρωτα. Μίλησα για τον θάνατο και τον χρόνο. Σχολίασα άλλα βιβλία και παρουσίασα διαφόρους συγγραφείς. Επιδόθηκα ιδιαιτέρως στη συγγραφή προλόγων. Συνέγραψα τους προλόγους στα βιβλία δεκάδων κακών συγγραφέων και τελικά συνέγραψα κι ένα βιβλίο 666 σελίδων, το οποίο περιείχε φανταστικούς προλόγους φανταστικών βιβλίων. Το βιβλίο εκείνο με κατέταξε οριστικά και αμετάκλητα στη χορεία των κακών συγγραφέων, διότι ήταν χαοτικό και η θεματολογία των φανταστικών προλόγων των φανταστικών βιβλίων εξίσου χαώδης και ανερμάτιστη. Η φήμη κακού συγγραφέα που απέκτησα χάρη σε κείνο το βιβλίο ήταν μεγάλη. Γενικά από την πένα μου υπέφεραν πολύ τόσο η λογοτεχνία όσο και οι αναγνώστες. Αλλά, όσο κι αν έγραφα παρέμενα ένας κακός συγγραφέας, που οι λογοτεχνικοί κύκλοι με ανέχονταν εξαιτίας του ευχάριστου χαρακτήρα μου, όσο και από κάποιο σεβασμό για τις ακαταπόνητες λογοτεχνικές μου προσπάθειες ή από ένα υψηλό συναίσθημα οίκτου και συμπόνιας. Τέλος πάντων, υπήρξα αυτός που υπήρξα και είχα ένα τέλος ασήμαντο, όπως ασήμαντη ήταν και κατά τα λοιπά η ζωή μου.

Όπως ήταν φυσικό στη μετά θάνατον ζωή - στην οποία εν παρόδω όσο ζούσα δεν πίστευα -με περίμενε μια καλή θέση στην κόλαση (τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως αυτή μου η αντίληψη για την ανυπαρξία της μεταθανάτιας ζωής να μου στοίχισε τον Παράδεισο ή, τέλος πάντων, μια ευκαιρία για τον Παράδεισο). Στην κόλαση λοιπόν η ζωή δεν είναι διόλου έτσι όπως την περιγράφει η θρησκεία αφελώς, αλλά νομίζω ότι θα παρεκκλίνω από το στόχο του παρόντος κειμένου, αν επιχειρήσω να σας περιγράψω την ζωή μου στην κόλαση και τούτο το στοιχείο, η παρέκκλιση από το αρχικό στόχο του κειμένου και ο πλατειασμός ήταν, είναι, δυο από τα στοιχεία, που με καθιστούσαν, που με καθιστούν, κακό συγγραφέα. Αλλά ας μείνω στο θέμα μου.

Το θέμα μου λοιπόν είναι ότι στην κόλαση κουβάλησα πέρα όλων των άλλων αμαρτημάτων και το αμάρτημα ότι υπήρξα ένας κακός - τώρα που δεν ζω πια αναμεταξύ σας μπορώ να το παραδεχτώ - πάρα πολύ κακός συγγραφέας. Είναι καταθλιπτικό, αν το σκεφτείς καλά, το γεγονός ότι η φήμη του ονόματός σου σε συνοδεύει και στον άλλο κόσμο. Εξαιτίας λοιπόν αυτής της φήμης γράφετε και τούτο το κείμενο μέσω του οποίου θα έχετε και την ευκαιρία να εκτιμήσετε τη συγγραφική μου ανεπάρκεια. Ενδιέτριβα λοιπόν στην κόλαση ήσυχα και, τολμώ να πω, ανέμελα. Δεν είχα πολλές επαφές με τους υπόλοιπους τροφίμους και μονάχα με το διάβολο επιτηρητή μου είχα στενότερες επαφές θέλοντας και μη! Μια ημέρα των ημερών ο διάβολος επιτηρητής μου ήρθε και δίχως να μου πει τίποτε μού παρέδωσε ένα σημείωμα. Το σημείωμα ήταν γραμμένο πάνω σε πάπυρο πορφυρού χρώματος με ωραίους καλλιγραφικούς χαρακτήρες χρώματος μαύρου. Το σημείωμα έγραφε τα κάτωθι (εδώ είναι η ουσία του παρόντος): «Αγαπητέ μου τρόφιμε, του ιδρύματος τούτου, του και γνωστότερου ως Κόλαση, παίρνω το θάρρος να σου γράψω το παρόν σημείωμα, επειδή γνωρίζω πολύ καλά ως αξιότιμος διευθυντής σου το ιστορικό σου στην προηγούμενη μίζερη ζωή σου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι υπήρξες ένας πολύ κακός συγγραφέας του οποίου η φήμη ταξίδεψε απ’ άκρη σ’ άκρη της πατρίδας του. Ειδικά μετά το ογκώδες βιβλίο σου των Φανταστικών Προλόγων, όπου εκεί αναδείχθηκαν όλα σου τα συγγραφικά ελαττώματα (η πολυλογία, ο πλατειασμός, η άναρχη δομή, η απουσία συγκεκριμένου σκοπού του κειμένου, η κουραστικά πομπώδης γλώσσα σου συν η τρικυμιώδης φαντασία σου) καθιερώθηκες ως ο χειρότερος συγγραφέας του καιρού του. Δηλαδή δεν καθιερώθηκες, επιβεβαίωσες μια φήμη, που από καιρό σε γυρόφερνε. Κι αν δεν απόλαυσες κατά τη διάρκεια της ζωής σου την απόλυτη χλεύη το οφείλεις στην καλοσύνη του πνευματικού κόσμου - πράγμα που δεν το εγκρίνω και είναι ενάντιο στα συμφέροντα μου - ο οποίος ως γνωστόν δεν είναι κακεντρεχής και πάντοτε επιεικής και καλόγνωμος στέκεται απέναντι στους συναδέλφους του.

»Η φήμη σου τούτη, δυστυχώς ή ευτυχώς για σένα, δεν έμεινε μονάχα μέσα στα πλαίσια του άθλιου ανθρώπινου κόσμου σας, αλλά έφτασε και στον δικό μας εξωσυμπαντικό κόσμο. Για πολλές ημέρες - στη δική μας διάσταση οι ημέρες αντιστοιχούν με δεκαετίες δικές σας - συζητούσαμε μεταξύ μας, όλοι οι διάβολοι κι εγώ ο Αρχιδιάβολος, για την περίπτωσή σου. Μας είχε κάνει τρομερή εντύπωση τόσο η επιμονή σου να συγγράφεις και να θεωρείς τον εαυτό σου συγγραφέα και μάλιστα να εκδίδεις τα βιβλία σου με δικά σου έξοδα, όσο και η αχαλίνωτη μέχρις ιλίγγου φαντασία σου, που αποκρυσταλλώθηκε και έλαμψε με το μνημειώδες έργο σου των Φανταστικών Προλόγων. Μόνο τούτοι οι λόγοι ήταν αρκετοί για μας, για μένα, ώστε να εισηγηθώ, εισηγηθούμε, στον Θεό την αιώνια καταδίκη σου. Εκείνος στην αρχή θέλησε να φανεί φιλεύσπλαχνος και προσπάθησε να σε δικαιολογήσει επικαλούμενος την απύθμενη βλακεία σου.

»Όμως, εμείς, εγώ, με ατράνταχτες αποδείξεις τού αποδείξαμε ότι όχι μονάχα είχες πλήρη συνείδηση τού πόσο κακός και ατάλαντος συγγραφέας ήσουν, αλλά και ότι δεν σε ενδιέφερε καθόλου, μάλιστα κάποιες στιγμές ίσως και να απολάμβανες την κακογουστιά, που η ατάλαντη πένα σου σκόρπιζε στον κόσμο, ταλαιπωρώντας τα μάτια του και βιάζοντας την αισθητική του. Ύστερα από μια τέτοια πανωλεθρία ο Θεός δεν είχε παρά να παραδεχτεί την ήττα του και να συναινέσει στην αιώνια καταδίκη σου. Θέλησε ωστόσο να σου δώσει μιαν ακόμη ευκαιρία, μήπως και σώσεις τη ψυχή σου. Σκαρφίστηκε λοιπόν εκείνη την υπόθεση με την έκδοση από την τοπική Εκκλησία μιας πολυτελούς Βίβλου με πρόλογο δικό σου.

»Ήταν η τελευταία σου ευκαιρία. Μα και η τελευταία, για να αποδείξει - στον εαυτό του και όχι σ’ εμένα - ότι ουδείς γεννιέται κακός και ηλίθιος. Ήλπιζε να σε συγκινούσε η προσέγγιση της Εκκλησίας και η προτίμησή της προς το πρόσωπό σου, για τη συγγραφή ενός διεξοδικού προλόγου στη συλλεκτική χρυσοποίκιλτη έκδοση της Βίβλου, που θα εξέδιδαν, ώστε να έδινες τον καλύτερο σου εαυτό και αποδεικνύοντας ότι έχεις ένα κάποιο συγγραφικό ταλέντο να αποκήρυσσες εμμέσως ή άμεσα τον αγνωστικισμό σου. Εσύ όμως όχι μονάχα αρνήθηκες την πρόταση της Εκκλησίας, αλλά δήλωσες ότι θα σου ήταν αδύνατον να γράψεις πρόλογο πάνω σε κάτι για το οποίο δεν τρέφεις καμιά πίστη ή άποψη, τέλος πάντων.

»Κι ενώ τούτο σε καταδίκαζε σε μια αξέχαστη διαμονή στην κόλασή μου, ήρθε να προστεθεί στο απίστευτο ρεπερτόριό σου και η συνέχεια της προαναφερθείσας τοποθέτησής σου, στην οποία έλεγες ότι το τελευταίο σου βιβλίο ήταν και το απόγειο της συγγραφικής σου σταδιοδρομίας και ότι δεν θα ήθελες να γράψεις οποτεδήποτε κάτι άλλο, και πως με αυτό το βιβλίο θα ήθελες να τελειώσεις την καριέρα σου τη συγγραφική. Καλά, τί απροσμέτρητη βλακεία και ανοησία σε δέρνει, φίλε μου. Ενώ ήξερες ότι το τελευταίο σου βιβλίο σε είχε στιγματίσει ανεξίτηλα ως τον πλέον απροσάρμοστο και ανερμάτιστο συγγραφέα του καιρού του, εσύ έδειχνες να μην σε ενδιαφέρει και μάλιστα προκαλούσες με τέτοιου είδους τοποθετήσεις.

»Δεν είχε λοιπόν ο Θεός τίποτε άλλο να κάνει παρά να υπογράψει την οριστική καταδίκη σου, όπως και πράγματι έγινε. Έτσι σήμερα βρίσκεσαι στο εξακοσιοστό εξηκοστό έκτο υπόγειο της κόλασης και διαβάζεις τούτη την επιστολή, την οποία σου γράφω για να σου ανακοινώσω, εν τέλει την τιμωρία σου και τον αιώνιο κολασμό σου. Αλλά, τώρα εσύ θα αναρωτηθείς ή ήδη θα αναρωτιέσαι για ποιο λόγο εγώ ο Αρχιδιάβολος σου απευθύνομαι μέσω μιας επιστολής και όχι με κάποιον τρόπο τρομακτικότερο και σαφώς πιο ταιριαστό στην ιδιότητά μου. Ακόμη περισσότερο θα αναρωτιέσαι γιατί κάθισα κι έγραψα έναν τόσο μακροσκελή πρόλογο, λέγοντάς σου πράγματα γνωστά και δεν σου ανακοίνωσα απλώς την τιμωρία σου. Και το ερώτημά σου αυτό θα είναι εύλογο, αλλά θαρρώ, πως αν δεν το έχεις καταλάβει ήδη, θα το καταλάβεις στην πορεία. Εξ άλλου το σημαντικότερο όλων είναι ο καλός πρόλογος και αυτό εσύ ειδικά θα πρέπει να το ξέρεις…»

Η επιστολή κάπου εδώ τελείωνε με τα αποσιωπητικά να με βάζουν σε υποψίες. Σήκωσα το κεφάλι και ο διάβολος που μού είχε φέρει την επιστολή δεν φαινόταν πουθενά. Δεν σκοτίστηκα ιδιαίτερα και συνέχισα να ρεμβάζω.

Λίγες στιγμές αργότερα - στην κόλαση, και υποθέτω και στον παράδεισο, δεν είσαι βέβαιος και δεν μπορείς να είσαι ακριβής σχετικά με τον χρόνο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο σε τούτη τη διάσταση - λίγες στιγμές αργότερα, λέω, ο διαβολάκος εκείνος επανεμφανίστηκε κρατώντας μια επιστολή την οποία και μού την έδωσε. (Νομίζω ότι αυτή τη σκηνή την έχω ξαναζήσει). Η επιστολή ήταν γραμμένη πάνω σε πάπυρο πορφυρού χρώματος με ωραίους καλλιγραφικούς χαρακτήρες χρώματος μαύρου. Στην επιστολή αναγράφονταν τα κάτωθι: «Αγαπητέ μου τρόφιμε, του ιδρύματος τούτου, του και γνωστότερου ως Κόλαση, παίρνω το θάρρος να σου γράψω το παρόν σημείωμα, επειδή γνωρίζω πολύ καλά ως αξιότιμος διευθυντής σου το ιστορικό σου στην προηγούμενη μίζερη ζωή σου. Γνωρίζω πολύ καλά…». (Μια στιγμή. Τούτο το έχω ξαναζήσει!).

* Ο Γιάννης Μαργέτης έχει δημοσιεύσει δύο συλλογές διηγημάτων: "Παράδοξη περιπέτεια" και "Σε ξένο κόσμο", ενώ άλλα διηγήματά του στη σελίδα μας μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.
**σημείωση: η εικόνα ανοίγματος του παρόντος άρθρου είναι δημιουργία του dhayman85. 

Πάρθηκε από το Fantacy Gate