Έχετε νιώσει ποτέ ότι πέφτετε σε χρονικό κενό; Να αισθάνεστε ότι για κάποια δευτερόλεπτα αποσύρεστε σε μια άλλη χρονική (ή μάλλον αχρονική) διάσταση, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος γύρω σας μάλλον βιώνει "φυσιολογικά" αυτό το κενό; Περίεργα όλα αυτά; Κι όμως, σε μένα έχει συμβεί... Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω και, κυρίως, να μεταφέρω αυτό το βίωμα έτσι ώστε να γίνει κάπως αντιληπτό (αφού και εγώ, όντας καθαρόαιμο λογικό όν, δυσκολεύτηκα να το αποδεχτώ), όμως αποφάσισα να το προσπαθήσω.
Ήταν περίπου ένα χρόνο πριν, καλοκαίρι, μεσημέρι προς απόγευμα. Ο σύντροφος μου κι εγώ ξεκινήσαμε για ένα μικρό ταξίδι με το μετρό. Ακολουθούσαμε μία διαδρομή γνώριμη και επαναλαμβανόμενη τακτικά, τουλάχιστον εκείνο τον καιρό. Το ταξίδι αυτό το περιμέναμε πάντα με λαχτάρα. Ανυπομονούσαμε να φθάσουμε στον προορισμό μας. Εκεί, στο τέλος του ταξιδιού, μας περίμενε πάντα κάτι πολύ όμορφο. Η συνάντηση μαζί του γέμιζε με κάποιον τρόπο όλο το μεσοδιάστημα μέχρι την επόμενη φορά που θα το επισκεπτόμασταν ξανά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
