Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2025

Αφιερωμένο στα χρόνια που έφυγαν και σε αυτά που έρχονται...

 (Πρώτη δημοσίευση στο andidras, κατά τα πέτρινα χρόνια, παγκοσμίως, της "ΠΛΑΝΔΗΜΙΑΣ"...)


Αυτή είναι η ιστορία μιας (παγκόσμιας) κοινωνίας που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και καθώς πέφτει και πέφτει και...πέφτει, επαναλαμβάνει στον εαυτό της, εθελοτυφλώντας αποκαρδιωτικά: "Μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά". Αυτό που δεν γίνεται άμεσα κατανοητό, όμως, είναι ότι σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ!!


There's a hole in the sky  And the rain starts to bleed   And all that remains is the ground beneath my feet  There's a time without lies, no way that I cheat   And all that remains is the ground beneath my feet

Ένας ύμνος από τη Γερμανία (με τους πρωτοπόρους ανθρώπους της στην παγκόσμια αντίσταση ενάντια στην κατακτητική επέλαση της βιο-τρομοκρατίας).

Οι Beloved Enemy σ' ένα απ' αυτά τα τραγούδια που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η μουσική είναι πράγματι τα μαγικά που κάνουν οι καλλιτέχνες-μουσικοί, για να καταφέρουν "να κατεβάσουν τη μαγεία των ήχων από τους ουρανούς στη γη!"
Φωνή που σε "στοιχειώνει", κι ένα εξαιρετικό βίντεο κλιπ με στιγμιότυπα από την ταινία "Sin City"


" ...δεν έχει σημασία πόσο κλαίω, δεν έχει σημασία πόσο ματώνω,   ό,τι έχω,  ό,τι μου απομένει είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια μου!"

Ας πατήσουμε γερά σ' αυτό το έδαφος. Ας το αδράξουμε και ας δώσουμε υποσχέσεις ζωής ενάντα στη "λαγνεία του θανάτου". Ας αφήσουμε πίσω τη μιζέρια, τη σκοτεινιά, την έγχυση διαρκούς και ληστρικού Φόβου στο μυαλό και την καρδιά μας. Ας μην σκύψουμε το κεφάλι στους εφιάλτες που οι "ελεγκτές της πραγματικότητας" πασχίζουν να μας πείσουν ότι αποτελούν "φυσιολογικότητα". Ακόμη κι αν χρειαστεί να ματώσουμε και να υποφέρουμε.
Άλλωστε ο πόνος είναι λύτρωση, η ζωή χωρίς αυτόν δεν θα'χε κανένα νόημα και το Φως θα έμοιαζε πολύ μακρινό και απρόσιτο...

Υπάρχει ένας διαφορετικός χρόνος που μας περιμένει...χωρίς παρανοϊκά αφηγήματα που κονιορτοποιούν την ανθρώπινη διάνοια, συντρίβουν τις ψυχές, ασελγούν με μένος επί της Α-λήθειας και απαιτούν με μίσος προς τους "αρνητές" την αυτοματοποιημένη ενσωμάτωση και εκφυλιστική προσαρμογή σ' ένα βαθιά νοσηρό κόσμο. Που ξημερώνει για ΟΛΟΥΣ...  

Ας πατήσουμε γερά στα πόδια μας.
Στο έδαφος που υπάρχει από κάτω και είναι ό,τι μας απομένει ακόμα κι όταν φαίνεται πως τα χάσαμε όλα. Ένα ολόδικό μας, πολύτιμο και  τις περισσότερες φορές ανεξερεύνητο κι ανεκμετάλλευτο καταφύγιο που αποτελεί και ορμητήριο, ένα "έδαφος" που είναι και εσωτερικής φύσης... ΘΑ ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ !...

                                                           

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου